Goðasteinn - 01.06.1974, Blaðsíða 12

sjó að segja, að hann væri að beygja gjörð á koppinn, er hann
sldlaði matnum út fyrir borðstokkinn. Þetta nefndist líka að gifta
sig Ægisdætrum.
Það nefndist að brœða sjóinn, er menn stóðu lengi í sandi og
biðu eftir því að komast á flot.
Venjulega voru skip sett á hlunnum að sjó og frá sjó. Ekki
voru þcir stærri en það, að börn gátu hlaupið með þá í fanginu,
er þau voru að hjálpa til við setning skipanna. Búta úr hval-
rifjum var algengt að nota sem hlunna, og rann skipið vel á
þeim.
Þeir voru að styðja framundir í Landeyjasandi. Formaður var
á sínum stað og hafðist ekki að en horfði vökulum augum yfir
landölduna, þar sem hún lyftist og hneig. Þá heyrist rödd bita-
manns: „Ætli við róum ekki í Jcsú nafni.“ „Hreint frá að róa
í Jesú nafni," ansar formaður snöggt og gefur hásetum sínum
skipun um að setja upp skipið. Er ckki að orðlengja það, að þegar
þcir eru búnir að setja upp skipið og ganga frá því, er komið
jafnjaðra brim. Svo fljótt getur skipt um við opið haf.
Enn lítur formaður yfir öldufaldana og segir það, sem er í
minnum haft: „Hvar værum við nú, ef við hefðum róið í Jesú
nafni? Steindauðir eða komnir til Dranga.“ Menn, sem lögðu frá
ófærri landtöku, áttu þriggja kosta völ, að halda til Vestmanna-
cyja, til Þrídranga eða Þorlákshafnar, og var enginn kosturinn
góður.
I byrjun vcrtíðar voru skipin færð í sand. Það hét að draga
fram. 1 vertíðarlok voru skipin flutt heim að bæ. Það hét að draga
upp. Þá gerðu mcnn sér glaðan dag.
Sí
Sí er þcttiefni í bátabyrðinga. Efnið í það er ullarkemba (eða tog),
sem lyppuð var niður í lopa, bleytt vel í tjöru og lögð á milli
borðanna, þegar byrt var.
Mat.a
Smjör og kæfa (eða smálki) í skrínu útróðrarmanna nefndist einu
nafni mata. Ef útróðramaðurinn varð uppiskroppa með feitmetið,
10
Goðasteinn