Úrval - 01.12.1976, Blaðsíða 30

28
ÚRVAL
högginu, kastaðist ég svo í gegnum
rúðuna.
Svo það er svona, hugsaði ég, að
vera dauð. Kalt, kyrrt og þögult —
umvafínn hvítri móðu, eins og köld
skýslæða væri fyrir augunum á mér.
En ég var ekki dauð. Ég heyrði
raddir segja: ,,Það er lifandi — ég sá
það hrevfast! ’ ’
Ég var ,,það”. Og ég var lifandi.
Ég lyfti höfðinu, ekki frá hvítri
slæðu, heldur snjóskafli, hálf inni í
og hálf úti úr bílhræinu. Ég sá farið
eftir andlit mitt glöggt afmarkað í
snjónum með blóði, og stráð ljótum
tætlum af holdi og beinum.
Gætilega lyftu björgunarmennirn-
ir mér, umlandi furðu sína yfír því,
að ég skyldi vera lifandi. Sem hjúkr-
unarkona hafði ég oft heyrt skaddaða
sjúklinga grátbiðja: ,,Gerðu það,
lofaðu mér að deyja, ég þoli þetta
ekki.” Og nú, í sjúkrabílnum, var
mér þessi bæn efst í hug.
Kramin bein og hold hafði troðist
niður í hálsinn á mér, svo ég var að
kafna. Meðvitundin tók að koma og
fara til skiptis. Ef ég gæti haldið út,
þangað til við kæmum til Elmerdorf,
vissi ég, að ég mundi hafa það af, þar
mundi einhver sú besta slysasveit,
sem til var, með ágætum sérfræð-
ingum bíða mín — vinir mínir.
En þeir áttu ekki von á mér. Ekki
þeirra eigin , ,Leo”. Þeir urðu felmtri
slegnir í stað afhafnasemi. Hjúkr-
unarkonur, læknar og starfsmenn
stóðu bara og stöðm á mig skelfingu
lostin, tautandi bænir.
Skyndilega mddist maður inn um
dyr slysastofunnar og horfði niður á
mig. Skipandi rödd reif þessar frosnu
styttur upp úr dvalanum og til
dáða. ,,Ég mun sjá um barkaskurð.
Gary, þú tekur að þér fæturna. Ray,
settu í hana æðanálar, hún þarf
blóðgjöf og vökva. Majór, segðu
Röntgendeildinni að vera til taks.
Hjúkmnarkona, hringdu í skurðstof-
una og segðu þeim að vera viðhúnir
beinaaðgerð, fæðingarhjálp, al-
mennri skurðaðgerð, plastískum að-,
gerðum og tannviðgerðum. Náið í
alla sérfræðinga á stöðinni. ’ ’
Svo fann ég festulega hönd snerta
öxl mína og heyrði sömu röddina
segja, nú lága og milda: „Gefstu
ekki upp. Þú hefur það af.” Og ég
trúði því.
Dr. James 0. Stallings majór í
læknasveit USAF, sem var sérfræð-
ingurí plastiskum aðgerðum, var ný-
lega byrjaður tveggja ára þjónustu-
tíma sinn í Elmendorf. Meðan ég var
með meðvitund, í löngum stundum1
myndataka og bráðabirgðaaðgerða
til að bjarga lxfi mínu, skýrði hann
mér rólega frá alvarlegu ástandi
mínu. ófætt barn mitt mundi alls
ekki geta lifað. Þrem dögum eftir
slysið mundi það fæðast andvana.
Það voru margskonar andlitsskaðar,
víðtæk vöðvasköddun og tannmissir
— sár, sem mundu krefjast margend-
urtekinna skurðaðgerða.
Þrátt fyrir aðvaranir dr. Stallings,
var ég alls ekki viðbúin því, sem ég sá