Úrval - 01.12.1976, Blaðsíða 32

30
skemmd, er skipt, og neðri hluti
hennar er græddur við þá neðri. Eftir
þrjár vikur hefur eftir hlutinn gróið
fastur við neðri vörina sem hluti af
henni. Þá er hægt að skilja varirnar
að.
,,í fyrstu,” útskýrði hann, ,,gat ég
ekki hugsað mér ráð til að bæta upp
slímhúðina, sem þú mundir missa af
efri vörinni við þessa aðgerð. Svo varð
mér ljóst, að þú hefur gnægð af heil-
brigðri slímhúð, ef þú vilt leyfa mér
að gera skurðaðgerð, sem aldrei hefur
verið reynd fyrr. ’ ’
,,Hvar á að taka slímhúðina?”
spurði ég áköf.
,,Ég vil nota leggangaslímhúð,”
sagði hann.
Ég gat engu svarað í fyrstu, en svo
fannst mér þetta skemmtilegt.
„Hvenær getur þú byrjað?”
, ,Fyrst þarft þú að fá tannaðgerðir.
Það verður ekki sérlega þægilegt, er
ég hræddur um, en án tanna er ekki
hægt að endurmót? varir þínar.”
Tannaðgerðirnar vom þjáningar-
fullar, en þegar þeim var lokið, gat
dr. Stallings haldið áfram milli-vara
aðgerðinni og slímhúðarágræðslunni.
Brátt tók ég að stunda mín fyrri
hjúkrunarstörf. Og nokkrum mán-
uðum seinna tók ég upp fulla vinnu
við spítalann. Sjúklingarnir voru ekki
svo mjög smeykir við hroðalegt útlit
mitt, en mátu meira þá hlýju og
umhyggju, sem ég gat látið þeim í té.
Með því að neita að sökkva mér niður
í sjálfsmeðaumkun, byrjaði ég það
ÚRVAL
örðuga verk að endurnýja minn innri
mann.
Á meðan hélt dr. Stallings áfram
því mikla þolinmæðiverki að endur-
móta ytra útlit mitt. Viðleitni hans
bætti mína upp, því sérhver smá-
endurbót á útliti mínu hjálpaði mér
til að stíga enn eitt skref hið innra
með mér.
Á sjö árum varð ég að ganga undir
35 piastískar skurðaðgerðir og af
þeim voru fjórar nýjar aðgerðir,
fundnar upp af dr. Stallings til að
bæta úr mínum sérstöku þörfum. í
mínum huga ollu þær óbifandi trú á
plastískum aðgerðum og trausti á
þeim snjalla manni, sem fram-
kvæmdi þær.
Eftir nokkra mánuði sem vinnandi
sjúklingur, fór ég aftur að búa í íbúð
minni. Það var erfiðasta hlutverkið í
innri uppbyggingu minni. Þegar fólk
utan sjúkrahússins leit undan með
viðbjóði er það sá framan í mig, var
það þungt áfall fyrir sjálfstraust mitt
og ánægjuna af skánandi útliti. Einu
sinni fór ég til dyra í íbúð minni,
þegar hringt var, og þá voru þar
komnar skátastúlkur að selja kökur.
Þær urðu svo skelkaðar við að sjá útlit
mitt, að þær misstu kassana og ruddu
næstum hvor annarri um koll, þegar
þær tóku til fótanna.
Á þessum fyrstu árum var lífið
sífelld barátta við vonleysi og magnað
þunglyndi. Sérhver þumlungur af
framförum var dýru verði keyptur.
Þegar ég var verulega niðurdregin,
fór ég snemma til vinnu, svo ég gæti