Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 33

,, ð GUD, HVERSVEGNA ÉG? ’ ’
litið inn til dr. Stallings. Ég gat aldrei
látið hann sjá mig ,,langt niðri”.
Hann gæti tekið það sem svo, að ég
mæti ekki verk hans að verðleikum.
Hann reyndi ætíð að hressa mig upp,
og fór að tala um einhverjar nýjar
hugmyndir. Hann gat látið mig skilja
án orða: ,,Þú ert sérstakt tilfelli, og
gleymdu því ekki.”
Það voru enn eftir ár og dagar til
bata. Og enn eru smálagfæringar
eftir. Dr. Stallings mundi brátt ljúka
þjónustutíma sínum og taka að sér
plastískar skurðaðgerðir við lækna-
deild háskólans í New York. Ég átti
að verða áfram í umsjá hans, gangast
undir næstum tylft skurðaðgerða á
augum, nefi, munni og andlitsdrátt-
um.
í desember 1970 var dr. Stallings
orðinn önnum kafinn í sínu nýja
starfi. Og ég var orðin, ekki einasta
lengstvarandi endursköpunarsjúkl-
ingur hans, heldur einnig aðstoðar-
maður hans og neyðartilfella hjúkr-
unarkona. Hann hugðist setja á stofn
einkalæknisstofu í Des Moines í
Iowa, og þegar hann bauð mér starf
þar, þáði ég það samstundis.
En áður en dr. Stallings byrjaði
sjálfstætt starf, tók hann sér tveggja
mánaða ferð á hendur til Englands til
að kynnast sjúkrahúsum í skiptum
fyrir breskan skurðlækni í plastískum
aðgerðum, sem kom til New York.
Þessa tvo mánuði, sem hann var fjar-
verandi, var ég leið, geðill og eirðar
laus. Þegar einhver starfsmaður hafði
orð á, að það mundi vekja athygli í
31
Des Moines, þegar ungur, ókvæntur
læknir kæmi með ógifta aðstoðar-
konu, ákvað ég, að dr. Stall-
ings skyldi ekki þurfa að sitja uppi
með mig til frambúðar. Þessvegna
ákvað ég að segja honum, jafnskjótt
og hann kæmi, að ég ætlaði að verða
kyrrí New York.
A sama andartaki og hann kominn
í stofuna, fann ég, að honum var
eitthvað svipað í hug. Hann byrjaði
að leita eftir heppilegum orðum,
eins og hann ætti bágt með að tjá sig,
svo ég ásetti mér að gera honum auð-
veldara fyrir. ,,Dr. Stallings,” sagði
ég, ,,ég skil þetta. Það verður erfitt
fyrir þig að hafa mig sem aðstoðar-
mann í Des Moines. ’ ’
Hann leit beint í augu mér og
sagði: , Já, það var ég víst að reyna að
segja. Þú skilur Leo, ég saknaði þín
mjög! Ég held við ættum að gifta
okkur hér, áður en við förum!”
Ég var orðlaus. Gegnum árin hafði
ég vanist að taka við — og jafnvel átti
von á skurðlækniskraftaverkum frá
dr. Stallings, en þessu kraftaverki
hafði ég aldrei búist við. , ,Læknir...”
byrjaði ég, en fór svo að hlæja. Þegar
hann spurði mig, að hverju ég var að
hlæja, sagði ég: ,,Þú hefur haft líf
mitt í hendi þérí tugi skipta. Nú ertu
búinn að biðja mín — og ég kem mér
ekki að því að nefna þig skírnar-
nafni.”
Þann 1. apríl 1971, varð ég eigin-
kona Dr. James O. Stallings. Nú
höldum við áfram læknisstörfum