Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 75

AFREKIÐ ÍENTEBBE
73
framan. Númeraplötur bílsins voru
eins og númeraplötur forsetabílsins,
og þegar bílarnir þrír runnu upp að
flugstöðvarbyggingunni, kipptust
úgönsku hermennirnir í réttstöðu.
í skjóli þessa lævíslega leikaraskapar
komust menn Netanyahus svo að
segja alveg að byggingunni áður en
fyrsta skotinu var hleypt af.
(Stytt úr New York Times)
FÆSTUM GÍSLANNA DATT
neitt þessu líkt í hug, þegar þeir
heyrðu fyrstu skotin á stangli. Flest-
um þeirra fór eins og Gabrielu Rub-
enstein, 29 ára gamalli ísraelskri
konu, sem lá hálfsofandi á dýnu:
„Drottinn minn,” hugsaði hún.
,,Nú er þessu lokið. Nú hafa úgand-
arnir ákveðið að drepa okkur.
Líklega leið um hálf mínúta í
þögn. Síðan hófust skothvellirnir að
nýju, en að þessu sinni virtust þeir
koma úr öllum áttum. Gluggarnir
brotnuðu og æði greip um sig í
salnum, þegar hann tók að fyllast af
ryki og reyk.
Þýski skæruliðinn Wilfried Böse,
kom æðandi inn um framdyrnar
og beindi vélbyssu sinni að gísl-
unum, sem lágu á gólfinu. En svo
hikaði hann og snéri sér við til að líta
út á flugvöllinn. í sama bili kvað við
skothríð og hann féll á gólfið.
Tveimur dögum áður, eftir að
gyðingarnir höfðu verið tíndir úr,
hafði Yitzhak David brett upp
skyrtuermina sína og sýnt þjóðverjan-
um húðflúrað númer sitt úr einangr-
unarfangabúðum þjóðverja á stríðs-
árunum. „Foreldrar þínir drápu
foreldra mína af því þeir voru
gyðingar,” sagði hann. ,,Og nú ert
þú tilbúinn að drepa mig af sömu
ástæðu.” Böse varð næstum
skömmustulegur. ,,Ég er ekki nas-
isti,” sagði hann. ,,Ég er hugsjóna-
maður. ’ ’
Héðan af getur enginn vitað, hvort
það vom þessi orðaskipti, sem komu
þjóðverjanum til að hika við að slátra
gyðingunum.
Frá því fyrstu skotum var hleypt af
höfðu nú liðið tíu til fímmtán
mínútur. Sumir gíslanna töldu það
lengri tíma, aðrir skemmri. En hvað
sem tímanum leið töldu margir
gíslanna, sem lágu inni í salnum eða í
ganginum að Idi Amin hefði nú
ákveðið að láta drepa þá. Þeipi snérist
ekki hugur fyrr en þeir heyrðu
hrópað í gjallarhorn úti fyrir:
„Hanachnu Israelim!” (Við erum
ísraelir!)
Það tók flesta gíslanna smástund
að átta sig á þessu. Það virtist svo
fjarstætt. Akiva Laxes datt ekkert
annað í hug en að fyrst fallhlífar-
hermaðurinn, sem kom stökkvandi
inn um gluggann til hans, væri
raunverulegur engill, af himnum
sendur að frelsa þá. Lilly Hirsch, sem
hafði lifað af dvöl í Auschwitz, varð
hugsað til bandarísku hermannanna,
sem frelsuðu þá er þar sátu. Franska
flugáhöfnin botnaði hvorki upp né
niður fyrr en einhver hafði sinnu á að
túlka fyrir hana.