Úrval - 01.12.1976, Blaðsíða 86

84
ÍIRVAL
og venjulegu fötin, hann var aðeins
einn af miklum fjölda töskumanna.
Meira að segja Jutta missti sjónar af
honum' 1 þrengslunum framan við
lúgu varðmannanna, sem fara varð
fram hjá áður en komið var að vopn-
uðum dyravörðunum. Og enginn
veitti þvi athygli, að Heinz lét hjá
líða að gefa sig fram við lúgumenn-
ina.
Þegar Jutta og Gúnther voru
komin fram hjá lúgunni líka, var
Heinz kominn í röðina framan við
dyraverðina. Þeir litu aðeins á blaðið,
sem hann hélt í hendinni, aðgöngu-
seðilinn, en skoðuðu hann ekki
nánar. Eins fór með Juttu. Gúnther
þurfti ekki aðgönguseðil. Dyravörð-
urinn bandaði þeim áfram með
hendinni. Hefði hann skoðað seðlana
hefði hann uppgötvað, að þeir voru
margra vikna gamlir.
Maðurinn með töskuna og konan
með töskuna og drenginn héldu nú
sitt í hvora átt. Innan fárra sekúndna
voru þau horfin í st aum fjöldans,
sem flæddi um alla ganga hússins
Stjórnarráðshúsið er gríðarmikil,
steinsteypt blokk, sem stendur ekki
langt frá hinu fyrrverandi ríkis-
kansellíi í Wilhelmsstrasse og aðeins
steinsnar frá neðanjarðarbyrginu,
sem Hitler endaði daga sína í. Þetta
hús var reist á fyrstu árum þriðja
ríkisins og er einna líkast risavaxinni
mauraþúfu með marmaraklæddum
göngum. Bakhliðin stendur þétt við
sjálfan Berlínarmúrinn. Þetta hús
þekkir hver einasti góður flokksþegn
í Austurþýskalandi. — Það er aðal-
stöðvar hinna útvöldu, Mekka hinna
undirgefnu. Ef embættisbústaður
Walters Ulbrichts skammt frá var
heili alþýðuveldisins, mátti með
sama rétti kalla þetta hús hjarta þess.
Heinz hafði verið fullur lotningar,
þegar hann kom í fyrsta sinn í þetta
hús. Hann hafði í mörg ár unnið
hörðum höndum til þess að ná því
pólitíska marki, sem upplauk dyrun-
um fyrir hann.
Þetta hófst 1945, þegar her rússa
marséraði gegnum Þýskaland og
lagði Berlín undir sig. Heinz var þá
fjórtán ára gamall, fölur og renglu-
legur, sonur skósmiðs í Leipzig.
Hann komst í einn af nýju skólunum
sem kommúnistar komu á fót á
rússneska hernámssvæðinu og var
duglegur og námfús nemandi. 1953,
þegar austurþýsku verkamennirnir
risu móti stjórninni, var Heinz félagi
í samtökum ungkommúnista, Freie
Deutsche Jugend, en þau voru klak-
stöð fyrir flokksfélaga framtíðarinnar.
Hann vann til þess að komast í sér-
stakan skóla fyrir vinnuhagfræðinga,
og þar kynntist hann nettvaxinni,
dökkhærðri stúlku, Juttu, sem eins
og hann var sannfærður kommúnisti.
Þau gengu í hjónaband, og brúð-
kaupið var ofur látlaust að sjálfsögðu
án kirkjulegrar blessunar, svo sem
sómdi sér fyrir trygga flokksfélaga
og trúleysingja. Heinz vann sem
smiður í verksmiðju sem framleiddi
álímingarspón. En hann var fram-
gjarn og fékk ríkisstyrk til þess