Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 92

90
LJRVAL
og gluggakistan var aðeins örstutt yfir
þakinu.
Og smám saman var stykkjaþraut-
in að ganga saman. Hvers vegna ættu
þau yfirleitt að þrjótast inn á skrif-
stofu? Þau gátu farið inn á klósett.
Þau gátu í senn verið felustaðir þeirra
og flóttaleiðir.
Hann dró fram tommustokkinn
sinn, mældi klósettið í hólf og gólf og
hélt svo heim.
ÞEGAR ÞAU VORU heilu og
höidnu sloppin áfallalaust gegnum
eftirlitið við útidyrnar, skildust þau
að. Þetta var 28. júlí 1965. Heinz
hélt til rakarans og lét klippa sig,
Jutta fór með Gúnther inn á hár-
greiðslustofu. Þar lét hún líða úr sér
um stund. Hún var með stóra tösku
með flóttabúnaði þeirra, því þau
hjónin höfðu orðið sammála um, að
þar sem hún væri kona myndi hún
síður þykja grunsamleg og minni
líkur til að leitað yrði á henni. Hún
sat með töskuna við fætur sér, meðan
rúllur voru settar í hárið á henni.
Þegar hún settist svo undir þurr-
hjálminn og fann hlýjan loftstraum-
inn leika um höfuð sér, slappaði hún
loks endanlega af. Fram til þ^ssa
hafði áætlunin staðist vel. Þau voru í
húsinu, og engir pappírar bentu til
þess að þau væm þar eða hefðu
komið þar. Nú þyrftu þau bara að
drepa tímann fram að lokun. Og
svo...
Hún kipptist við, þegar hár hlátur
gall við. Unga stúlkan, sem var að
laga hár hennar, stóð með töskuna
hennar í hendinni og lét sem hún
gæti helst ekki bifað henni.
,,Mein Gott, hvað hún er þung!”
sagði stúlkan. ,,Hvað í ósköpunum
emð þér að bera með yður?”
Jutta hafði steingleymt að bera
töskuna með sér, þegar hún fór í
þurrkhjálminn. Af ótta við, að hún
hefði ekki vald á röddinni, þorði hún
ekki að svara. Hún tók við töskunni,
borgaði og fór út úr stofunni. Þegar
þau mæðginin voru komin fram á
ganginn, fann Jútta að hún kreisti
haldið á töskunni og höndin skalf.
Gúnther var svo spenntur fyrir
öllu því, sem þarna var að sjá, að
hann tók ekki eftir neinu óvenjulegu
við móður sína. Þessi gráa steinhöll
var eins og borg í borginni, maura-
þúfa með þúsundum iðinna manna
og öðrum þúsundum gesta. En þar
var fleira en skrifstofur. Gúnther og
foreldrar hans sáu ekki íbúðir varð-
manna hússins, þau sáu ekki neðan-
jarðarbllastæðin fyrir bíla hinna hæst
settu, ekki aðsetur öryggislögregl-
unnar né slökkvistöðina. En þau sáu
fleira en níu ára barn getur numið og
rúmað á einum degi: Lyfjabúðina,
allar búðirnar, risastóm veitingastof-
una. Eftir langar gönguferðir um
ganga og búðir létu Heinz og Jutta
soninn velja hvað hann vildi borða,
og síðan hvað hann vildi sjá. En í
bókabúðinni gripu þau bæði andann
á lofti, þegar hann fékk að velja sér
bók, og bókin, sem hann valdi, bar
titilinn „Stökk frá himnum.”
Þegar orðið var áliðið dags, héidu
þau aftur í veitingasalinn. Gúnther
var orðinn syfjaður. Heinz og Jutta
vom stöðugt að gá hvað klukkan væri
og töluðu fátt, meðan þau létu
tímann líða yfir brauðsneið og kaffi-
bolla.
Klukkan hálf fimm, þegar
aðeins var hálftími til vinnuloka,
sagði Heinz rólega. ,,Nú, við verðum
víst að fara að koma okkur.
Hann leiddi Gúnther sér við hönd
að lyftunni og þeir héldu upp á
fimmtu hæð, þar sem þeir fóm inn á
karlaklósett og læstu að sér. Jutta fór
upp á sjöttu hæð og fór inn á kvenna-