Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 93

YFIRMÚRINN
91
klósett sem hún hafði valið fyrr um
daginn. Það var nær bakhlið hússins
o^múrnum en klósettið, sem Heinz
hafði áður fundið. Þess vegna höfðu
þau breytt áætluninni með tilliti til
þessa — og Heinz og Gúnther héldu
til hennar nákvæmlega klukkan
flmm mínútur yfir fimm. Á þeim
tíma var gangurinn alauður. Enginn
sá feðgana laumast inn á kvenna-
klósettið.
Heinz opnaði strax þungu töskuna
hennar Juttu og tók upp skilti, sem
þau höfðu haft með sér. Þar stóð:
LOKAÐ. VINSAMLEGA NOTIÐ
SALERNIÐ VIÐ ENDA GANGSINS
INS”. Því næst boraði hann göt í
hurðina og karminn og skrúfaði
hurðina fasta við karminn með flat-
járnum. Það myndi þurfa marga
menn til að sprengja dyrnar upp. Þar
að auki notaði hann læsinguna á
dyrunum sjálfum.
Gúnther horfði hissa á þetta allt
saman. Nú var kominn tími til að
segja honum allt af létta. Það var
stund, sem báðir foreldrarnir höfðu
kviðið fyrir. Þau sögðu honum, að
hann hefði verið góður og hlýðinn
í dag. En nú ætti margt fleira eftir að
gerast, sem hann myndi kannski ekki
skilja. En ef hann gerði nákvæmlega
eins og honum væri sagt, skyldi hann
fá flunkunýtt hjól, þegar þau væru
komin yfir múrinn...
Gúnther greip fram í fyrir þeim og
sagði: , ,Eigum við að flýja? ’ ’
Þegar þau staðfestu það og sögðu
honum frá fyrirætlun sinni, spurði
hann aðeins einnar spurningar:
„Haldiðið að þeirskjóti?”
Pabbi hans skýrði fyrir honum, að
þakbrúnin kærni í veg fyrir, að hægt
væri að skjóta á þau. Ef þau væru
mjög varkár. Drengurinn lét sér þetta
nægja og lagðist til svefns á gólfið.
KYRRÐIN LAGÐIST YFIR þau.
Nú þyrftu þau að bíða myrkurs, í
fjóra tíma. Jutta fór úr kjólnum og í
peysu og sfðbuxur. Heinz yfirfór
merkjalampann sinn, sem var lítið
vasaljós í pappahólk, svo ljósið var
aðeins lítill blettur, sem ekki sást frá
hlið. Hann kveikti og slökkti nokkr-
um sinnum til að fullvissa sig um, að
allt væri í lagi.
Þau gerðu sér vel Ijóst, að vel gat
verið, að næturvörður væri á kreiki á
ganginum, svo þau forðuðust allan
hávaða, töluðu ekki einu sinni
saman, meðan birta dagsins fölnaði
og varð að rökkri og síðan myrkri.
Þau vissu, að enn var verið að vinna
að einhverju leyti á hæðunum fyrir
neðan. Varðmennirnir við dyrnar
fylgdust með þeim, sem höfðu unnið
eftir\'innu. Aðrir bjuggu sig undir
næturvörsluna. Öryggiseftirlitið sat
við að bera aðgangsseðlana saman við
afritið. sem geymd voru við dyrnar.
En engirin myndi sakna fjölskyld-
unnar Holzapfel. Heinz hafði lengi
boðið í grun, að miðað við þann
fjölda, sem kom í húsið á hverjum
degi, myndi öryggiseftirlitinu þykja
heldur snúið að bera saman alla seðla
dagsins hverju sinni. Einn morg-
uninn hafði hann farið til dyra stuttu
eftir að hann var kominn, veifað
aðgönguseðlinum og sagt við varð-
manninn: ,,Ég kem aftur eftir smá-
stund. Ég læt seðilinn í upplýsinga-
deildina.”
Maðurinn kinkaði kolli, og Heinz
fór inn í upplýsingadeildina við
hliðina á aðsetri dyravarðanna. Um
leið og varðmaðurinn sá ekki til hans
lengur, stakk hann seðlinum í
vasann, gekk út og tók næstu lest
heim til Leipzig.
Ef einhver spyrði eftir seðlinum
hans, ætlaði hann að segjast hafa
gleymt að skilja hann eftir. En það