Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 99

YFIR MÚRINN
97
Giinther átti að fara fyrstur. Hann
var þeirra léttastur, en ekki létt-
vægastur. Jafnvel þótt landamæra-
verðirnir sæu til ferða hans, yrðu þeir
varla nógu fljótir að grípa skotvopn
sín til þess að ná þeim, sem fyrstur
færi. Ferðin niður tæki varla meira en
fjórar til fímm sekúndur.
Giinther hotfði steinþegjandi á
foreldra sína festa trissuna utan um
vírinn. Þetta var allt saman harla lítið
traustvekjandi að sjá, en Heinz var
góður handverksmaður áður en hann
varð skipuleggjandi, og hann hafði
unnið sitt verk vel.
Trissan var úr tré, 20 sentimetrar
í þvermál, með djúpri rauf, sem féll
ofan yfir vírinn. Tréð hafði hann
styrkt með krossviði og skrúfað nöf úr
reiðhjóli í gat í miðjunni. Upp á
nafarendana gekk svo u-laga járnrör,
utan um vírinn, til þess að halda
trissunni réttri á honum, og neðst á
u-inu var járnstöng sem þverslá. Jutta
hafði saumað hverjum fjölskyldu-
meðlim eftir máli burðarbelti úr
sterku húsgagnagyrði.
Gunther beygði sig undir vírinn,
meðan foreldrar hans gengu trygg-
lega frá burðarbelti hans á þverslánni
og til öryggis settu þau leðuról utan
um hann og burðarbeltið. Jafnvel
þótt hann missti takið á þverslánni,
gæti hann ekki runnið úr burðar-
beltinu.
Nú tók Heinz fram svamppjötlu.
Þau höfðu haft með sér flösku af
klóróformi, en þótti ekki bera nauð-
syn til að nota hana. Samt var alltaf
möguleiki á, að Gunther æpti ósjálf-
rátt upp yfír sig af hræðslu á leiðinni
niður. Pabbi hans var svamppjötlu
upp að andlitinu á honum.
, ,Settu þetta upp í þig og bíttu fast
um það.”
En sonurinn hristi höfuðið. ,,Þess
þarf ekki.” sagði hann.
Nú kom í ljós, að vírinn var festur
of neðarlega á flaggstöngina, svo
hann þrýstist niður í'þakbrúnina. Ef
farþegi svifbrautarinnar átti að
komast fram af þakinu, varð að lyfta
kaplinum. Heinz setti öxlina undir
vírinn og spennti hann upp, en Jutta
ýtti létt á son sinn. Drengurinn rann
hljóðlaust út yfír kantinn og hvarf út
í myrkrið.
Hann náði varla að gera sér grein
fyrir fljúgandi ferðinni, meðan hann
þaut niður með áköfum hjartslætti.
Vindurinn þrýstist á móti honum og
hann fremur skynjaði en sá ljósrák-
ina meðfram múrnum þjóta fram hjá
fyrir neðan sig. Svo rakst hann á
mann með framrétta, sterka hand-
leggi. Andartaki síðar var hann á
laus úr burðarbeltinu, og stóð í votu
illgresinu á auðu lóðinni, með
múrinn að baki. Hann hafði enn ekki
gefíð minnsta hljóð frá sér.
Uppi á þakinu biðu Jutta og Heinz
spennt eftir græna ljósinu, sem átti
að segja þeim, að Gúnther væri
kominn niður heilu og höldnu. Þegar
það kom, gáfu þau merki um að sá
næsti væri að koma.
Svo sveif Jutta af stað með aðra
töskuna bundna um hálsinn.