Stjörnur - 01.06.1948, Síða 32

undan, en sagði alla söguna. Það
var langt mál. Hana tók það sárt að
þurfa að lýsa dauða föður hans. —
Ég skil dlfinningar yðar, sagði hún,
— því ég missti einnig föður minn.
— Var hann einnig um borð?
spurði Johnny.
Nei, svaraði hún. — Það skeði í
Casablanca. Faðir minn hafði tekið
að sér vörslu á fimm miljón dollara
virði af frönsku gulli. Hann var
myrtur og gullinu stolið. Ég komst
að því að flytja átti ránsfenginn með
„Émmaline Quincy“ til New Orle-
ans. Ég ákvað að reyna að komast
með, til þess að færa sönnur á sak-
leysi föður míns. Ég vissi, að föður
yðar myndi vera ókunnugt um þenn-
an dýra farm, sem hann flutti. Ég
fór því á fund hans og bað hann
að lofa mér að verða með. Faðir
minn og hann voru kunnugir, og
einu sinni hafði faðir yðar komið i
beimsókn til okkar. Ég minnti hann
á þetta. Hann var í fyrstu í vafa um
það, hvort rétt væri að ég yrði með,
en féllst svo á það. Ég hafði ekkert
vegabréf, - og þetta var á síðustu
stundu. En hann hélt, að það myndi
ráðast fram úr því, er við kæmum á
leiðarenda.
— Var gullið sett um borð í
Casablanca? spurði Johnny Angel.
— Nei, svaraði hún. — Það varð
ekki fyrr en við vorum komin út
í rúmsjó. Þá kom. bátur með það,
og því var lyft um borð í kössum.
Svo 'bar lengi vel ekkert til tíðinda.
Ég var alltaf óttaslegin. Svo var það
einn daginn, er við Angel skipstjóri
sátum og spjölluðum saman, að skot-
hljóð heyrðust. Á sömu stundu kom
annar stýrimaður og hrópaði, að það
væri uppr-eisn á skipinu. Síðan gerð-
ist allt í einu vetfangi. Mér var
hrundið inn í klefa minn. En ég sá,
þegar faðir yðar var skotinn, og
heyrði skothríðina og brothljóðin,
er klefinn, sem gullið var geymt í
var brotinn upp. Ég heyrði líka að
einhver sagði, að „Delfinen“ bátur
Paul Jewens, sem væri bróðir Sams
þess er ræki næturklúbbinn í New
Orleans, myndi mæta okkur og flytja
gullið í land. En alit í einu mundi
einhver eftir mér og hrópaði, að
mér yrði að koma fyrir kattarnef.
Ég hafði auðvitað læst að mér og ég
netiaði að opna. Þeir skutu þá í
sundur læsinguna, en á meðan hafði
mér gefist tóm til að smeygja mér
út um vindaugað og fram á efra þil-
farið. Það var skotið á eftir mér.
Skipið virtist mannlaust, en ég sá,
að lítill bátur var við skipshliðina.
Ég stökk niður á neðra þilfarið og
um leið og ég fell um koll heyrði
ég þytinn af nýrri kúlu, hún skall í
járnplötu rétt við höfuðið á mér.
Ég sá, að það var maður, sem veitti
mér eftirför, og mér skildist, að
eina vonin um líf var að látast varpa
mér fyrir borð. Ég losaði mig við
kápuna, sem ég var í, og r.ak upp
néyðaróp. Mér tókst svo að smjúga
fram með einu lestaropinu og dylj-
32 STJÖRNUR