Stjörnur - 01.06.1948, Síða 48

hræddur? Ég er sjötíu og þriggja ára, og þó er ég ekki hræddur. Ég elska hraðann.
Ég get staðið Freyberg enriþá eins og þeir beztu.
— Hvað er Freyberg? spurði Minnie kurteislega.
— Freyberg er fjall, guðdómlegt fjall, sem þér verðið að sjá áður en langt um
líður. Þér hafið í rauninni ekki kynnst lífinu til hlýtar fyrr en þér hafið rennt yður
niður Freyberg í rjúkandi mjöll og sólskini.
Minnie hló gremjulega.
— Herra Slyvestre segir að ég þekki ekki lífið fyrr en ég hafi rennt mér af
stökkpallinum með — ég man ekki með hvað rnörg hundruð mílna hraða á
rmnútu, sagði hún.
Stamford gamli hristi höfuðið.
— Ég mæli ekki með skíðastökkinu, sagði hann. — Það er eitt af því fáa,
sem ég hef aldrei getað fellt mig við. Ég býst nú samt við, að þér mynduð hafa
gaman af því. Litla stúlkan frá Manchester fer oft á dag þangað upp eftir.
— Það þarf víst enginn að bera kvíðboga fyrir því, að ég muni nokkurntíma
hætta mér fram af pallinum, sagði Minnie, og í tuttugasta sinn óskaði hún þess,
að hún væri eins ung og kjarkmikil og Manchesterstúlkan.
Þá var það Lawrence ofursti — hár og grannur maður, með þá lengstu hand-
leggi og fætur sem Minnie hafði nokkurn tíma séð. Hann var formaður svig-
klúbbsins og bezti brigespilarinn í hótelinu.
— Spilið þér bridge? spurði bann hana, þegar þau voru kynnt, og rétti henni
langa og lingerða hönd sína. En þegar hún svaraði neitandi missti hann allan áhuga
á henni og gekk í burtu.
Það var ekki fyrr en eftir kvöldmat, þegar hljómsveitin var byrjað að leika
og flestir dvalargestirnir komnir út á dansgólfið, að William kom til hennar og settist
hjá henni.
— Dansarðu? spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
i— Nei, ég kann ekkert og get ekkert. Ég hef orðið að svara að minnsta kosti
hundrað spurningum neitandi núna í kvöld. Ég er hrædd um að fólk sé farið að
stinga saman nefjum um það, hversvegna ég hafi verið að koma hingað.
— Þú verður ekki lengi að gerast jafnoki okkar hinna, sagði hann.
Minnie brosti.
— Þú meinar þetta ekki, eða ef þú gerir það, þá hefurðu gleymt hve tornæm og
klaufaleg ég hef alltaf verið.
Hann horfði á hana hinum brúnu, athugulu augum sínum.
— Það er eitt, sem þér hefur tekizt og engri konu annarri, sem ég hef þekkt,
sagði hann lágt.
— Og hyað er það? spurði hún.
— Að halda ást karlmanns til þín óbreyttri svo árum skiptir.
Blóðið þaut fram í vanga hennar við þetta óvænta tilsvar.
— Þú mátt ekki tala þannig við mig, sagði hún kuldalega, þótt hjarta hennar
berðist ákaft.
— Hversvegna ekki, ef það er satt? sagði hann þrjózkulega.
48 STJÖRNUR