Stjörnur - 01.06.1948, Side 50

OKKAR Á MILLI
Frh. af síða 4.
þegar svo sfcilningsgóður bréfritari á í
hiut, því hann skrifar í lok annars bréfs-
ins: „Það er nú efcki von að þið getið
svarað svona mörgum spurningum fijótt,
en ég vona að ég fáti eitthvað bráðlega“.
Það fer sem þig varði, spurull góður, sum
svörin verða að bíða betri tíma, en nokkra
úrlausn færðu hér.
Og því sem mestu máli skiptir verður
að svara strax. Spurull hefur frétt að
skautadrottningin Sonja Henie hafi látist
með voveiflegum hætti, hvorki meira né
minna en hálsbrotnað. Þetta er held ég
úr lausu lofti gripið. Við höfum ekkert
heyrt um þetta, ekkert séð á þetta minnst
— Hann elskar mig, svaraði Minnie.
— Það geri ég líka, sagði William.
Minnie endurtók: — Þú ættir ekki að tala þannig við mig.
— Hverju máli skiptir það, ef þér stendur á sama um mig, sagði hann, — og
ef það gæti auk þess gert mér lífið bærilegra? Alltaf, þegar ég sé þig, þrái ég að
segja, „Ég elska þig — ég elska þig“.
— Ó, William, hættu!
Hann hló hörkulega.
•— Þú verður reið! Gott, ég skal ekki ergja þig með því framar. Þarna kemur
frú Yates.
Frú Yates kom yfir dansgólfið, klædd í skrjáfandi silki og alsett gimsteinum.
Hún hefði verið aðlaðandi kona ,ef hún hefði ekki hlaðið á sig of miklu skarti.
William stóð upp, en hún var ekki komin til að tala við hann. Hún settist
á stólinn hans við hliðina á Minnie.
— Frú Laleham, ungfrú Sylvestre var að enda við að segja mér að þér séuð
höfundur hinnar yndislegu skáldsögu, „Að kvöldi“. Ég dáist ákaflega að þeirri bók!
Það er ekki oft að ég græt yfir bókum, en ég get fullvissað yður um að ég flóði
blátt áfram í tárum meðan ég las þessa bók. Herra Winter, hversvegna sögðuð
þér okkur ekki, að það væri von á frægri skáldkonu hingað á hótelið?
-v- Ég þekkti frú Laleham þegar hún var lítil telpa, sagði William. — En við
höfum ekki sézt í átta ár.
— Nei, hvað það var skemmtilegt! Frú Yates sopnaði demantskreytt vindlinga-
veski. — Reykið þér? spurði hún Minnie.
Minnie brosti og hristi höfuðið.
— Ég verð enn einu sinni að svara neitandi, sagði hún við William.
— Ég hélt að allar nútíma skáldkonur okkar reyktu, sagði frú Yates. William
rétti henni eld. — En hvað þér eruð skemmtilega gamaldags, frú Laleham.
Hljómsveitin hóf að leika nýjan fox-trot, og frú Yates stóð á fætur og snart
handlegg Williams.
— Eigum við að dansa, herra Winter?
Hún leiddi hann burt með sér, og Minnie var skilin ein eftir. Hún var
þreytt — þreytt eftir geðshræringar dagsins, og hana sárlangaði upp í herbergi sitt
og vera þar ein.
Framhald.
50 STJÖRNUR