Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Síða 14

Arsrit Torfhildar
III
Hannes Sigfússon lýsir því vel í ævisögu sinni,
Framhaldslíf förumannsins, hversu erfiðlega gekk að finna
hugsun sinni og tjáningarþörf heppilegan farveg. En það var
ekki einungis útjaskað ljóðformið sem batt hendur hans:
Ég var aftur á móti óskrifað blað og óráðin gáta í
bókmenntalegu tilliti og næstum blindur á annan
skáldskap en var í ætt við Stein. Auk þess var ég
enn á þeim buxum að mér væri fyrirhugað að verða
skáldsagnahöfundur þegar tímar liðu fram.12
Þessi orð viðhefur hann þegar þeir Steinn eru útí Svíþjóð
1945 og fletta gegnum tímarit svokallaðra 40-talistanna sem var
fámennur hópur modernískra ljóðskálda með Erik Lindegren og
Karl Venneberg í fararbroddi. Þannig má segja að Steinn og
skáldsagnadraumurinn hafi blindað Hannes gagnvart þeim
skáldskap sem gat leyst hann úr bjarginu. Ekki er ólíklegt að
sem leitandi ljóðskáld á þessum tímum hefði nafn Edith
Södergran og skáldskapur hennar fljótlega komið fyrir augu
hans og hreyft við honum. Löngu síðar þýddi Hannes ljóðabrot
eftir hana og sést skyldleikinn vel í fyrstu línunum:
Nú hylur jörðin sig aftur myrkri. Það er stormurinn
sem stígur fram úr náttsvörtum gljúfrum og dansar
sinn vofudans yfir jörðinni13
Tveim árum síðar, eða 1947, fór Steinn þess á leit við
Hannes að hann þýddi The Waste Land e. Eliot. Þarna virðist
Hannes í fyrsta sinn komast í kynni við há-modernískan texta,
12