Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 11

Sama afstöðuleysi er á ferðinni í dómnum um bókina Steiktir
svanir eftir Ólaf Pál 6. Þetta er stuttur dómur, álíka og dómar
Jóhanns Hjálmarssonar. Kjartan lætur hjá líða að geta þess að
Steiktir svanirsé fyrsta ljóðabók höfundar. Og ekki minnist hann
einu orði á gæðin. Dómurinn er einfaldlega upptalning á efni
ljóðanna, birt eru örstutt brot. Til hvers er verið að skrifa dóma
sem bæta í engu við fréttatilkynningarnar?
í gagnrýni sinni um bók Eyvinds P. Eiríkssonar, Viltu ljóí>75
setur Kjartan fram undarlega fullyrðingu. Þar segir hann frá
stökum Eyvindar:
en stök þessi má nærfellt kalla sérstaka bókmenntagrein sem
Eyvindur hefur sjálfur lagt hornsteininn að og er hann að öllum
líkindum eini stundandi hennar. Stökin..eru að mínu viti ein
frumlegasta nýbreytni í hérlendum bókmenntum í seinni tíð...stak
þarf ekkert endilega að vera ljóð í hefóbundnum skilningi, stak
getur verið hvað sem er: spakmæli, ljóð, prósi, tilfmning,
smámynd...
Þetta er aldeilis stór fullyrðing. Og dæmi um spakmælistökur:
"Orð mín eru/langir dagar án liðnu ...Orð mín eru/héðan og
þaðan/og hingað. ...Orð mitt er/óttinn við ytra borðið. ...Orð
mitt/er." Ég verð nú að viðurkenna, að ég get ómögulega komið
auga á frumlega nýbreytni í þessu. Er þetta ekki einfaldlega
heimspekilegt ljóð?
Eins og ljóst má vera, tel ég að Kjartan eigi töluvert langt í land
til að teljast til frambærilegra ritdómara. Það vantar allan kraft í
hann, allt þor. Og stíllinn:
Sigmundur Ernir Rúnarsson er maður ekki með öllu óþekktur.
Hann er þó ekki aðeins þekktur íyrir það sem hann er þekktastur
fyrir - sumir þekkja hann nefnilega íyrir annað, það er að segja
ljóðin sem hann hefur ort. 8
Þetta er ekkert annað en stílleysi.
9