Mímir - 01.06.1981, Blaðsíða 76

taka hús á, voru líklegá nýnemar. Þeir urðu
að láta sér nægja að hvima út og fram annað
kastið, og bíða þess sem verkast vildi. Kann-
ski sátu verðandi vinir í salnum, jafnvel lrjón.
Lífið er tilviljunum háð, hugsaði hann með
sér og þrýsti unnustu sinni að sér. Hún var
nýnemi.
Þér á örugglega eftir að þykja gaman þarna
uppfrá, sagði hann.
Kannski, sagði hún. Það virðist bara svo
fjarlægt núna.
Það er alltaf erfitt að byrja, sagði hann.
Það verður orðið gaman eftir viku, þú ert
svo fljót að kynnast.
Æ, ég veit það ekki, sagði hún. Kannski.
Er þér ennþá jafn kalt? spurði hann.
Nei, ekki alveg, ansaði hún.
Hann kyssti hana á kinnina svo lítið bar á.
Svo stóð hún upp og fór í sjoppuna. Kom
aftur með tópas og bauð honum. Hann af-
þakkaði, vildi ekki óhreinka tennurnar; hann
var mjög einstrengingslegur að því leyti. Þá
sá hann rútuna koma og fór út með farangur-
inn hennar og stakk í hólf. Settist svo aftur
hjá henni.
Nú vissi hann að brottför var skammt
undan. Eftir nokkrar mínútur yrði hún horf-
in, farin, rétt einsog hendi væri veifað, og
hann yrði einn eftir; það vissi hann vel. Hann
vissi líka að mínúturnar tifuðu burt hver af
annarri án þess hann fengi rönd við reist.
Þetta voru síðustu mínúturnar og hann vissi
ekkert hvernig best væri að nota þær, því
hann var allur í kerfi og með fellibyl í mag-
anum. Vasaklúturinn hvíti var aftur kominn
í gagnið, mikið lán að hann skyldi hafa verið
með í för. Svo stóð hún upp og benti hon-
um að koma á eftir sér, og þau reikuðu í
ósjálfráðu rutli útundir vegg og fyrir horn,
þangað sem vindurinn æddi. En nú skipti
vindurinn engu máli lengur, þau stóðu í skjóli
fyrir miskunnarlausu augnaráði mannanna
og kysstust heitum kossi — hún löðrandi
í höfgum tárum, hann með stein í kokinu.
Það lagði gufustrók frá vitum þeirra, einsog
frá vermslum á jarðhitasvæði. Milli kossa
sagðist hún elska hann og mundu sakna hans
mikið, og hann reyndi af megni að tjá henni
hið sama, en átti í brösum, því hann mátti
vart mæla. Og fyrr en varði var tími þeirra
úti og þau urðu að slíta sig hvort frá öðru;
hún sagði bless og hann hvíslaði bless, og
svo var hún horfin afturábak fyrir hornið og
hann þorði ekki að horfa á eftir henni.
Hann þurrkaði tár hennar framanúr sér
og tók á rás útí buskann, og var alveg bú-
inn að gleyma hvað það var kalt úti.
74