Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 24

22
ÞAÐ BF.ZTA
„þú hefur víst ekki evðilagt
hana?“
„Hún er niðri í setustofunni,"
svavaði hann agndofa. „En hvað
viltu með hana?"
Hún hló og grét í einu. „Mér
datt hún allt í einu í hug,“ sagði
Jiún örvita. „Hinar óskirnar
tvær — við erum ekki búin að
nota okkur nema eina!“
„Var það ekki nóg?“ spurði
hann æstur.
„Nei,“ hrópaði luin sigri lnós-
andi, „einu sinni enn skulum
við óska okkur. Farðu strax nið-
ur og sæktu Iiana — og óskaðu,
ad drengurinn okkar lifni ajt-
ur!“
Maðurinn seuist upp í rúm-
inu og fleygði sanginni ol'an af
skjálfandi fótunum. „Guð minn
góður — ég lield þú sén gengin
af vitinu!" hrópaði hann for-
viða. Svo náði Jiamr sér í eJd-
spýuiastokk og kveikti á kerti.
„Sæktu hana,“ stundi hún,
„sæktu hana fljótt — og óskaðu!
Við fengum fyrstu óskina upp-
fyllta, og Iivers vegna ættum við
ekki líka að fá þá næstu?“
„Það var bara tilviljun," stam-
aði gamli maðurinn.
„Farðu og sæktu hana og ósk-
aðu,“ kveinaði gainla konan og
Janúar
ýtti lionum á undan sér fram
að dyrunum.
Hann gekk niður í myrkrinu
og þreifaði sig áfram að arnin-
um. Töfragripurinn var á sín-
urn stað, og þegar öldungmun
varð hugsað til þess, að óskin,.
sem Iiann átti óstunið upp,
kynni að koma því til leiðar, að
Jtinn hræðilega limlesti, sonur
hans st;eði augliti til augiitis við
Jiann, áður en Jiann kærnist út
úr herberginu, greip hann skell i-
leg hræðsla. Kaldur sviti rami
niður ennið á ltonum, meðan
liann þreifaði fyrir sér meðfram
Jrorðriindinni og fálmaði sig á-
fram með veggnum til dyranna,
með ólieillagripinn í hendinni.
Ifann þekkti varla konu sína,
þegar hann koin aftur upp í
syefnherbergið. Hun var náln'ít
í framan af hugaræsingu, og fyr-
ir skelfdum sjónurn lians var ein-
Iiver óeðlilegur litblær á því.
Hann var lnæddur við hana.
„Óskaðu!“ hvein hún.
„I’að er bæði iieimskulegt og
rangt," andmæhi Jiann hikandi.
„Oskaðu!“endurtókkonalians.
Hann Jyfti Itendinni. „Ég
óska, aðsonur minn lifni aftur.“
Tögragripurinn datt á gólfið,
og öldunguriun horfði óttasleg-