Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 25

APALOPPAN
23
im
inn á hann. Svo féll hann titr-
andi niður á stól, en kona hans
gekk út að gluggaaum og jileypti
upp rennitjaldinu.
Hapn sat kyrr, unz hann var
orðinn stirður af kulda, og lét
augun við og við hvarfla til
gÖnilu konunnar, sem stóð á
s verði við gluggann. Kertisstúf-
urinn, sem hafði brunnið niður
í postulínsstjakann, varpaði
flögrandi skuggum á. loft og
veggi, logaði skært að síðustu og
slokknaði út af. Gamla mannin-
um létti ósegjanlega, þegar hon-
um þótti öruggt, að töfragripur-
inn he'i'ði brugðizt, og lagðist
þá aftur til hvíldar. Og litlu
seinna fór gamla konan, hljóðlát
og dauf í bragði, að dæmi hans.
Hvorugt mælti orð frá vör-
um, en bæði lágu og hlustuðu á
tifið í klukkunni. Það brakaði
í stiga. Myrkrið var lamandi.
Það var barið á útidyrnar.
„HvaÖ er petla!“ hrópaði
gamla konan og flýtti sér fram
úr rúminu.
Aftur bárust högghljóðin um
húsið.
„Það er Herbert,“ æpti hún.
■Paö er Herbert!“
Hún hljóp til svefnherbergxs-
dyranna, en maður hennar varð
á undan henni þangað, greip
,um handlegginn á henni og hélt
henni fastri.
„Hvað ætlarðu að gera?“ hvísl-
aði hann hásum rómi.
„Það er drengurinn minn;
það er Herbert!“ sífraði hún og
brauzt um. „Ég hugsaði ekki út
í, hve langt er frá kirkjugarðin-
um hingað. Ég verð að opna fyr-
ir honum.“
,,I herrans nafni, hleyptu því
ekki inn!“ kveinaði gamli mað-
urinn.
„Ertu hræddur við son þinn,
maður!" æpti hún og reyndi að
slíta sig lausa. „Slepptu mér! Ég
er að koma, Herbert, — ég er
að koma.“
Aftur var barið, og enn aftur.
Með snöggum rykk losaði gamla
konan sig úr örmum manns
síns, þaut út úr herberginu og
hljóp niður stigann. Gamli mað-
urinn heyrði hringl í öryggis-
keðjunni og neðri lokuna
dregna frá með erfiðismunum.
Síðan heyrðist gamla konan
stynja mæðilega: „Efri lokan!
Eg næ ekki til hennar!"
En maður h nnar skreið á
fjórum fótnm á sveinlierbergis-
golfinu cg le.Aaði örviinaður aó
rpalo’ • unni. Barx 3 onum tæk-