Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 26

24
ÞAÐ BEZTA
ist nú að finna hana, áður en
það, sem úti var, kæmist inn!
Gríðarleg barsmíðin á hurðinni
bergmálaði í húsinu, og hann
heyrði, að kona lians dró stól
Ixam að dyrunum. Hann heyrði
marrið í lokunni, þegar hún
liægt og hægt var dregin £rá, en
í sömu andrá fann hann apa-
loppuna, og stundi angistarfuH-
ur upp þriðju og seinustu ósk-
inni sinni.
Höggin hættu snögglega, en
bergmál þeirra var þó ennþá í
lnisinu. Hann heyrði dyrnar
opnaðar. Kaldur gustur sveiflað-
ist upp stigann, og langdregið
kvein konunnar, þrungið von-
brigðum og örvilnan, gaf hon-
unx þrótt til að skunda niður til
hennar og fylgja henni út að
garðshliðinu. Fiöktandi götu-
ljósið fyrir framan það lýsti á
mannlausan og hljóðan veg.
„Blessun tœknirínar"
KVÖLD EITT, hegar ég var ImttaSur
og ætlaði að’ fara að aofa, byrjaSi síniiim
að hriugja. Er ég lét urulan mér að svara,
heyrðist ókunn rödd sepja: „Ég er bál-
reið við ínanninn iiiiiin!"
„Afsakið, |iér hljótið að Ii'afa fengið
skakkt númer,“ sagði ég.
En röddin hélt áfram án ]>ess að skcyta
uru atlmgaseniil iiiína: „Ileldur hann
kannske, að ]>að sé einliver liægðarleikur
að annast um þrjú hörn myrkranna tnilli.-
Ég mundi líka \ilja fá a‘<S skreppa út
kvöld ng kviild og hafa ]>að á tilfinning-
nnni. að ég sé manrieskja. En Isetur
nokkur sér dctta í hng, að hann hugsi
út í það? Sjálfur er hanrt úti á hverju
einasta kvöldi — með hiiuun köllunnm,
scgir ’ann. ... I?ví a-tlast liann til að
ég kingi!"
Eg gi-eip frarn I á ný: í þetta sinn
með þunga: „Því miður hafið þér, frú
mín góð, le-nt á skökkum stað. Ég þekki
yðttr alls ekki.”
,,Nei, það gerið þér éreiðanlega ekki,’
viðurkenndi röddin fúsiega. „Ekki ge*
ég talað um svona lagað við vmkonur
inínar. Þa'r mundu ltluupa með það uin
allar jarðir. En ég var alveg nauðþeygð
til að létta af mér. Nú er liðanin mikiu
betri. ,Ástarþakkii‘.“
Og imi leið iagði sú óþekkta tólið a.
Það er kannske eitthvað svipað þessu,
sem kallað er blessuu tækniunar.
— Paul Klins.