Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 28

26
ÞAÐ BEZTA
komast að raun um, að fleiri en
það eitt er hraétt eða gráðugt
eða ósannsögult.
Einn tírninn á námskeðiinu
^ar helgaður „óþægindakennd-
um okkar.“ Fyrst las kennarinn
frásögu af hermanni, sem gerzt
hafði liðhlaupi í Norður-Afríku
vegna þess, að liræðsla greip
liann.
„Það er augljóst má!, að ótt-
inn er óþægileg tilfinning", sagði
kennarinn. „En getið þið nefnt
nokkrar fleiri?“
Ekki stóð á börnunum að telja
upp þ?ar kenndir, sem þeini
fundust óþægilegar: hatur, reiði,
gremju, öfund, afbrýðisemi,
blygðun og margar fleiri.
„Einu sinni irélt ég, að ég
væri búin að týna einni af skóla-
bókunum mínum,“ sagði Jó-
hanna. „Ég þóttist alveg viss
um, að þér munduð snupra niig
hræðilega. Ég var svo hrædd, að
mér kom ekki dúr á auga alla
nóttina."
„Og hvernig fór svo? Snupr-
aði ég þig nokkuð?“
„Ónei, það kom nefnilega í
Ijós, að ég hafði alls ekki týnt
bókinni. Þessi ótti var því alveg
óþar£ur.“ — Kennarinn losnaði
liér alveg við það ómak að sann-
Janúar
færa krakkana um, að mest a£
því, sem'við óttumst kemur aldr-
ei fram.
Það leið ekki á löngu, þangað
til börnin, sem mest voru feim-
in, tóku að leysa frá skjóðunni.
Bersýnilegtvar, að það létti fargi
af öllum að fá tækifæri til að
ræða hispurslaust urn leyndust'u
kenndir sínar.
Svo sýndi kennarinn þeim
fram á, að allt þetta væru eðli-
legar kenndir, sem enginn þyríti
að blygðast sín fyrir eða óttast.
Undir samræðunum vakti hann
athvgli barnanna á því, að grein-
armunur er á sannri og ímynd-
aðri óttakennd, þeirri hræðslu,
sem verndar okkur, og h-inri.i,
sem einungis heftir okkur og
hindrar.
Frikki stóð upp og sagði:
„Þcgar ég var smástrákur, þorði
ég ekki að fara upp á loft.“
„Hvernig losnaðirðu við þann
ótta?“ spurði kennarinn.
„Ég hleypti einu sinn í mig
kjarki og fór upp á loftið. Það
voru engir draugar þar, og
þá var ég ekki hræddur fram-
ar.“
Loks tók kennarinn saman í
stuttu máli það, sem þau höfðu
talað um:„Við megum ekki vera