Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 63

Í948
nðinu. Svo kom hún hlaupandi,
ðerandi éitthvað í fanginu, og
Jtann sá.hana hlaupandi háfætta
gegnum snjéinn. Nú kraup hún
niður við svefnpokann, höfuð
Jiennar þrýst fast upp að honum,
strjúkandi snjóinn af fótum sér.
Hún kyssti hann og rétti hon-
um böggulinn.
„Láttu liann hjá koddanum
þínum,“ sagði hún. „Ég fór úr
þeim til að spara tíma.“
„Þú komst berfætt gegnum
snjóinn?“
„Já,“ sagði hún, „og í engu
nema brúðarserknum mínum.“
Hann þrýsti henni fast að sér,
°g hún neri höfðinu upp við
hökubrodd hans.
„Varaðu þig á fótunum," sagði
bún. „f>eir eru mjög kaldir, Ro-
berto.“
„Settu þá hérna og vermdu
þá.“.
„Nei,“ sagði hún. „Þeir hitna
bráðum. En segðu fljótt nú að
þú elskir mig.“
„Ég elska þig."
„Gott. Gott. Gott.“
„Ég elska þig, litli kiðlingur."
„Elskarðu brúðarserkinn
minn?“
„Hann er sá sami og alltaf."
„Já. Sá sami og í nótt sem leið.
61
Það er brúðarserkurinn minn.“
„Settu fæturna hérna,"
„Nei, jiað er óhæft. Þeir hitna
af sjáifu sér. Þeir eru heitir fyr-
ir mig. Það er bara að snjórinn
hefur gert þá kalda fyrir þig.
Segðu það aftur.“
„Ég elska þig, litla kiðið
mitt.“
„Ég elska þig líka, og ég er
konan þín.“
„Voru þau sofnuð?"
„Nei,“ sagði hún. „En ég gat
ekki afborið það lengur. Og
iivaða þýðingu hefur það?“
,,Enga,“ sagði hann, og fann
liana upp við sig, granna og lima-
langa og heita og unaðslega.
„Enginn annar hlutur hefur
neina þýðingu."
„Leggðu höndina á höfuðið
á mér,“ sagði hún, „og svo skul-
urn við vita hvort ég get kysst
þíg-“
„Var það vel?“ spurði hún.
„Já,“ sagði hann. „Farðu úi
br úðarserknu m þínum. “
„Þú heldur ég ættx að gera
]>að?“
„Já, ef þér verður ekkx of
kalt.“
,,(Xuc va, kalt. Ég loga.“
„Ég, líka. En á eftir verður
þér kannske kalt?“
HVF.RJUM KLUKKAN GLYMUR