Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 64

62
ERNEST HEMJNGWAY Jarrúnr
„Nei. Á eftir verðum við eins
og eitt dýr skógarins og verðurn
svo fast saman að hvorugt getur
sagt að annað okkar sé annað
og ekki hitt. Geturðu ekki fund-
ið hjarta mitt vera hjarta þitt?“
„Jú. Það er enginn munur,"
„Finndu. Ég er þú og þú ert
ég og allt af öðru er hitt. Og ég
eiska þig; ó, ég elska þig svo.
Erum við ekki í sannteika eitt?
■Gcturðu ekki fundið það?“
„Jú,“ sagði hann. „Það er
satt.“
„Og finndu núna. Þú hefur
ekkert hjarta nema mitt.“
„Né neina aðra fótleggi, né
fætur, né neitt af líkamanum."
„En það er dáíítill munur,"
sagði hún. „Ég vildi helzt áð við
værum nákvæmíega eins.“
„Þú meinar það ekki.“
„Jú. Víst. Ég meina það. Það
er hlutur sem ég varð að segja
þér.'h' ' **•' ■■ ■ tt. t. .., . ,
„'Þú nieinar það ekki,“ ,,7
„Nei, kannski ekki,“ sagði hún
talandi lágt með varirnar upp
við 5x3 hans. „En mig Iangaði að
segja það. Fyrst það er mismun-
ur þá er ég glirð að þú ert Ro- v
berto og ég María. En ef þú
skyldir nokkurn tíma óska að
skipta, þá mundi ég verða giöð
að skipta. Ég vildi vera þú af
því ég elska þig svo.“
„Ég óska ekki að skipta. Það
er betra að vera eitt og að hvort
eittið sé samt sitt eigið eitt.“
„En við skulum vera eitt nú
og það mun aldrei verða neitt
sérstakt eitt.“ Svo sagði hún:
„Ég skal vera þú þegar þú ert
ekki hér. Ó, ég elska þig svo
og ég verð að annast þig
svo vel.“
„María.“
„Já.“
„María.“
„Já.“
„María.“
„Ó, já. Já.“
„Er þér ekki kalt?“
„Ó, nei. Dragðu svefnpokann
yfir herðarnar á þér.“
„María."
„Ég get ekki talað.“
•„Ó, María. María. María.“
- Svo á eftir, .fast saman, með
kulda næturinnar úti fyrir, í
langri hlýju svefnpokans, höfuð
hennar snertandi kinn hans, lá
hún hreyfingarlaus og sæl upp
við hann, og svo sagði hún lágt;
„Og þú?“
„Como iu“ sagði hann.
„Já,“ sagði hún. „En það var
ekki eins og í dag.“