Það bezta - 15.01.1948, Side 66

MD BEZTA
a
(irátprinsiitn
Cr Chicago Tribune
— Marcia Winn —
Hvemig stendur eiginiega á þvi, nS
allir tala um ungÍKÍrn, eins og þau
væru vesalir og hjúiparvana auroingjar?
GefiS ofboðlitlmn hvítvoSungi heimili, og
|»aS mun fljótt koma á daginn, að hann
er sá í fjölskyldunni, er sízt tná kallast
hjálparvana. Hann }»arf ekkert annað að
gera, til þess að fá aliar sínar óskir upp-
fylltar, en aS vola svolitið. Og berist hjálp-
in ekki á augabi'agSi, dugir homim að
brýna lítiS eitt röddina og faru að hrína.
Kf hann svo nennir að leggja j»uð á sig
að orga af nokkrum krafti, nægir það
til f>es3, að öll fjölskyldan safnist í kring-
um hann, til þess að stjana undir honum;
og þegar hezt lætur jafnvel í nokkra daga.
Jiann getur ekki gengið, hann getur
ekki talað, hann getur ekki etið eða híðað
'ig sjálfur, og það er honum óumrteðileg
blessun. I»ar sem harm getur ekki gengið,
hefur hann rétt til að liggja í rúminu
nllan daginn og haða út öllttm öngum, sár-
öfundaður af vesalings fullorðnft fóikimt,
<em 'horfir á hann. Með því að hann getur
ekki talað, þarf hann aldrei uð svara
heimskulegum ‘spurningum, hlanda sér í
pólitiskar deilur eða þykjast skemmta sér
f leiðinlegum félagsskap. Ef honum géðj-
ast ékki að fólki, getur hann einfaldlega
snúið eér á hina hliðina, geispað eða
hlátt áfram farið að sofa í íttliu trausti
Janúar 19&8
þess, að jaínvel ííut fólk móðgist ekki.
Hann þarf aldrei aS brjóta heiiana um
það, hvernig hann eigi að vera klæddur
í dag eða hrað liann cigi að eta unt iiá-
degið. Hann cr aidrei jafn ánægður og
þegar hann er ekki í nokkurri spjör, og
engri lilandi inanneskju dettur þá í hug
að minnast á hneyksií. Ef honum feliur
ekki maturinn, getur itnnn puðrað eða
skirpt honum út úr sér, hvort sem nokkur
sér til hans eða ekki; og hann getur rneira
að segja látið það alveg ógert að eta. Þeg-
ar hami er orðiun rnettur, getur hann
ropað eins og hann lystir og fengið hrós
fyrir það, sem eftir tvö ár mundi teljast
ósæmilcgt.
Aður eri langt um líður fer mannfólkið
að stinga saman nefjum um hárvöxtinn á
iiomim, en er samt ennþá fullt hrifningar
yfir því, að honum skiili þó vaxa ivár.
Þá fara allir að fetta fingur út i horðsiði
hans, en ennþá lætur fólk sér samt vænt
um þvkja, ef maturinn fer í hann, livað
sem aðferðinni líðtir. Verði hann fallegur,
góður, ríktir eða voldugar, þegar hann
vex upp, mun helft mannfólksins öfunda
hann; verði hann uftur á móti ijótur, lít-
ill fyrir scr, fátækur og ólánssamur, mun
hin helftin draga liann niður í svaðið,
en ennþá. í seinasta sinn á ævinni, er
hanti hafinn til skýjanna af skáldmenn-
nm, rosknur hefðarkonur lyfta undtr hök-
una á honum, gleðisvcinar glettast við
hann, og allir tiibiðja hann.
Því fer mjög fjarri, að hann sé hjálpar5'
vaua í heimi þessum, eina mannlega ver-
an, sem er' þess umkomin að láta allt
dnnsa eftir sinni píptt. Það var ekki alveg
át. í hláinn niælt, þegar harnalæknirm'n
undvarpaði: ,.l öðru tífi skal ég, svei mér,
nldrei hætta að vera bont!“