Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Qupperneq 13

inu sínu, unz það brotnaði — og varð svo að ganga
um strætin með þetta þunga, gullbaldýraða flagg.
Til allrar hamingju þurfti hann ekki að burðast
með perlurnar. Þær höfðu verið gerðar upptækar
við tollskoðunina, af því að tollur hafði ekki verið
greiddur af þeim.
Hundruð þúsunda hinna innbornu þustu
áfram sitt á hvað — allir niðursokknir í eigin mál~
efni. Þeir stungu sér í jörð niður, átu, drukku og
ráku viðskipti, án þess að hafa hugmynd um, að
þeir höfðu verið uppgötvaðir.
Kolumbus hugsaði með sér með beiskju. ,,Loks-
ins er ég kominn hingað, búinn að skrapa saman
fé til ferðarinnar og sigla yfir stormúfið úthafið
og hætta lífi mínu. Og enginn veitir mér svo
minnstu athygli."
Hann gekk að innbornum mánni, góðlegum á
svip og sagði hreyknislega.
„Ég er Kristófer Kolumbus."
„Hvað eruð þér að segja?“
„Kristófer Kolumbus.“
„Stafið það,“ sagði innborni maðurinn óþol-
inmóðlega.
Kolumbus stafaði nafnið.
„Mér finnst ég hálf kannast við það,“ sagði sá
innborni. „Verzlið þér með ritvélar?“
„Ég uppgötvaði Ameríku," sagði Kolumbus
hægt.
„Nú eruð þér að gera að gamni yðar. Hvenær
gerðist það?“
„Rétt núna, svona fyrir fimm mínútum."
„Jæja, það er skemmtilegt. Og hvað er það svo
eiginlega, nánar tiltekið, sem þér viljið, hr. Kol-
umbus?“
„Mér virðist,“ sagði hinn mikli sægarpur hóg-
værlega, „að afrek mitt veiti mér tilkall til nokk-
urrar frægðar."
„En tóku nokkrir á móti yður við höfnina?"
„Engin lifandi sál. Hinir innbornu höfðu enga
hugmynd um, að ég ætlaði að uppgötva þá.“
„Þér hefðuð átt að síma. Hvernio; er hægt að
fara svona að? Þegar þér ætlið að uppgötva nýtt
land, verðið þér fyrst að senda símskeyti — til-
reiða nokkrar skemmtilegar sögur handa frétta-
mönnunum — og hafa til reiðu svona hundrað
Ijósmyndir af yður. Annars verður allt árangurs-
laust. Það, sem þér þurfið, er auglýsing.“
„Auglýsing! Þetta er í annað skipti, sem ég
heyri þetta undarlega orð. Hvað merkir það eig-
inlega. Er það trúarleg helgiathöfn eða einhvers
konar heiðin fórnfæring?“
Hinn innborni horfði á útlendinginn með
meðaumkun.
HALLDÓRA B. BJÖRNSSON:
Hetjusaga
I œsku minni ungan mann ég þekkti,
œskumaður sá
um afrek sín oss sagði, er enginn hnekkti
og sýndíst stærri þá.
Og gapandi við öll af undrun stóðum.
Sá œtti að verða um flest
ágœtur með öllum heimsins þjóðum,
okkar þjóð þó mest.
Spurnir síðan hefi ég haft af kalli,
sem hlœgir sérhvern mann,
blótar í laumi gamalt goð á stalli,
goðið er sjálfur hann.
V__________________________________________/
„Engan barnaskap,“ sagði hann. „Auglýsing
er auglýsing, hr. Kolumbus. Ég skal reyna að
hjálpa yður. Ég kenni í brjósti um yður.“
Hann fór með Kolumbus á hótel og útvegaði
honum þar herbergi á 35. hæð, skildi hann svo
einan eftir og sagðist ætla athuga, hvað hann
gæti gert fyrir hann.
Hálfri stundu síðar opnuðust dyrnar á ný, og
innborni maðurinn hjálpfúsi kom inn og tveir
aðrir með honum. Annar þeirra var alltaf að
tyggja eitthvað í ákafa. Hinn tók upp þrífættan
stól með áfestri myndavél og sagði:
„Nú skuluð þér brosa. Hlæið nú! Skiljið þér
það ekki? Jæja þá, gerið eins og ég, — ha, ha, ha.
Myndatökumaðurinn lét skína í tennurnar — lít-
ið brosleitur — og hneggjaði.
Kolumbus missti nú stjórn á sér og hló vitfirr-
ingslega. Það brá fyrir leiftri og small í mynda-
vélinni, og myndatökumaðurinn sagði „þökk fyr-
ir.“
Nú tók hinn innborni maðurinn Kolumbus til
bæna. Hann var ennþá að tyggja, en tók nú fram
blýant og sagði:
„Þér heitið?“ „Kolumbus." „Stafið það.“
„K-o-l-u-m-b-u-s.“ „Ágætt. Það er áríðandi að
Framh. á hls. 45
VlNNAN OG VERKALÝÐURINN
7