Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Blaðsíða 52

Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Blaðsíða 52
Þér berjist sem ljón. Þátturinn er þrjú hundruð nretra langur. Sennilega getið þér ekki leikið, en það er ekki mikilsvert.“ „Hvað er þá mikilsvert?" stundi Kolumbus. „Auglýsingin. Almenningur þekkir yður þegar, og hann mun þyrpast að til að sjá virðulegan vís- indamann eins og yður berjast við sjóræningja. Svo endar þetta með því, að þér uppgötvið Amer- íku, en það skiptir minnstu máli. Aðalatriðið er bardaginn við sjóræningjana. Takið eftir, bryn- tröll, stríðsaxir, steinslöngvur, grískur eldur og Serkjasverð. í stuttu máli, Hollywood hefur nóg af miðalda sviðbúningi. Að sjálfsögðu verðið þér að raka yður. Ekkert yfirvarar- eða hökuskegg. Kvikmyndahúsagestir eru búnir að sjá svo mikið efrivara- og hökuskegg í kvikmyndum um Rúss- land, að þeir hafa fengið sig fullsadda. Sem sagt, fyrst verðið þér að raka yður og skrifa síðan undir samning til sex mánaða. — Samþykkt?“ „Ókei,“ sagði Kolumbus og titraði allur. Seint þetta sama kvöld settist hann við skrif- borð sitt til að skrifa bréf til drottningarinnar á Spáni: „Ég hef farið víða um heim, en aldrei hef ég liitt jafn frumlega innfædda menn. Þeir geta ekki þolað þögnina og hafa því lagt sérstakar brautir um alla borgina til að hafa sem mestan hávaða. Brautir þessar eru hátt uppi og hvíla á járnsúl- um, og járnvagnar fara þarna um nótt og dag. Þetta veldur því, að hinir innbornu elska svo mjög hávaðann. Ég hef enn ekki fengið úr því skorið, hvort þeir eru mannætur, en þeir eta að minnsta kosti soðið hundakjöt. Ég hef með eigin augum séð áletruð spjöld, þar sem vegfarendur eru hvattir til að borða heita hunda* * — og sagt, að þeir séu mjög Ijúffengir. Hér þefja allir af einhverju, sem á þeirra máli er kallað „bensín“. Öll strætin eru full af þessum þef, sem er mjög svo óþægilegur þeffærum Ev- rópubúans. Jafnvel fegurðardísir hinna innbornu anga af bensíni. Ég hef komizt að því, að hinir innbornu eru lieiðingjar. Þeir hafa marga guði, og eru nöfn þeirra rituð eldstöfum yfir kofum þeirra. Svo virðist sem þeir dýrki einkum gyðjuna Coca Cola og guðinn Druggish soda, gyðjuna Cafetariu og hinn mikla guð bensínþefsins — Ford. Hann virð- ist vera æðsti guð þeirra. Hinir innbornu eru feikimatgráðugir og sí- tyggjandi eitthvað. * Svo heitir bjúgnategund ein í B. A. (Þýð.) Því miður hefur siðmenningin engin áhrif á þá haft enn sem komið er. Sanranborið við hinn geysilega hraða í öllu nútímalífi á Spáni, eru Ameríkumenn mjög hægfara. Svo virðist jafnvel, sem þeim þyki of hratt farið að fara fótgangandi. Til þess að draga á langinn alla hreyfingu staða á milli hafa þeir tekið í notkun mikinn fjölda svo- kallaðra bíla. Þannig snígiast þeir áfram ógn liægt og þykir að ákaflega skemmtilegt. Athöfn nokkur, sem höfð er um hönd á hverju kvöldi á stað, sem kallast Broadway, hefur vakið mér furðu. Mikill fjöldi innborinna safnast sam- an í stórum kofa, svonefndum Burlesque. Nokkr- ar innbornar konur stíga upp á pall og tína af sér spjarirnar, en á meðan eru barðar trumbur á villimannavísu og saxófónarnir ymja ömurlega. Allir viðstaddir klappa saman höndum eins og börn. Þegar konurnar eru næstum allsberar og innbornu mennirnir orðnir logheitir af æsingu, þá kemur óskiljanlegasti hluti þessa furðulega helgisiðar: tjaldið fellur af einhverjum ástæðum, og hver og einn fer heim í kofa sinn. Ég vonast eftir að halda áfram rannsókn þessa merkilega lands og fara lengra inn frá ströndinni. Líf mitt er ekki í neinni hættu. Hinir innbornu eru mjög hugulsamir, vingjarnlegir og góðir við útlendinga.“ q. M þ^ddL Pabbi, sagði tíu ára snáði við föður sinn. Hvernig byrja stríð? / Það er auðskilið, svaraði faðirinn. Segjum svo að Ameríka og England verði óvinir. Ameríka og England eru ekki óvinir, greip móðirin fram í. Ég sagði ekki að Ameríka og England væru óvinir, sagði faðirinn gramur yfir þessari truflun. Ég tók bara svona til orða, svo að drengurinn ætti auðveldara með að skilja hvernig stríð byrja. Bjánaskapur, hreytti móðirin út úr sér. Hann héldi aldrei lengi heilbrigðri skynsemi ef hann fengi aldrei aðra vizku en þá sem þú hefur fram að bjóða, sagði faðirinn. Orðaskiptin fóru harðnandi þangað til snáðinn greip fram í: Nú megið þið hætta. Nú veit ég hvernig stríð byrja. * Orsök hreinnar samvizku er alltof oft — minnisleysi. Svíki einhver þig einu sinni er það hans sök, en svíki sá hinn sami þig tvisvar er það þín sök. Rúmenskir mdlshættir. 46 VlNNAN OG VERKALÝÐURINN
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vinnan og verkalýðurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vinnan og verkalýðurinn
https://timarit.is/publication/1968

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.