Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Blaðsíða 21

Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Blaðsíða 21
treystir hann íslandi til þeirrar þróunar, sem heilbrigðust er, og þannig falla orð iians nm Reykjavik í samanburði við aðrar borgir: Þó hinar fái frægra orð, sem fleiri unnu barnamorð, en hafa völd um stærri storð, þar stattu baldaminnst sem allsnægjan er yfirborð, en ofan á skortinn grynnst. Á ríkisborga breiðastig í blindri ös mig dreymir þig og finnst ég fari þar sá eini, er þekki sjálfan sig í samki þvögunnar. Eða í Þingvallaljóðum: Þú munt, æska, á þessurn reit þagga kveinstaf ættlerans, er hann sjálfur sér og veit, sé á lokum öldin hans, sem við höftin heirnakröpp hafði týnt að renna í köpp. Eða í kvæðinu Óskasteinninn, þar sem allar vonir smaladrengs rætast í náinni framtíð: Hann stóð hjá nýrri öld og æsku í efstu sporum, seinna á tíð, og ferðbúna skipið á firðinum beið hans. I fjarsýni blánaði runnur við hlíð. Hver smali gat brugðið upp flugskóm á fætur, þó fjöll væru hnarreist og vorsvalar nætur . . . Hann kysi að vera ungur aftur í firðinum: Til lags við þig lífsþráin vaknar, og landelska gerir þú samferðamenn, átt ágæti alls, er þú saknar og afl þess og hamingja í vitum þér enn. Sé uppi svo eflandi kraftur, að ellibelg tímans liann varpaði af mér, og þyrfti eg að yngjast upp aftur og ósk mína fengi, — það kysi ég hjá þér! Það er ekki framtíðin, sem dregur að sér allan hug Stefáns við heimkomuna, þótt mjög beri á vonum og ugg, heldur víða fortíðin, bernsku- landið, eins og hann mundi það sjálfur. Upp úr liafi, yfir sollin djúpin, öldugrafin, týnd og drukknuð lönd, þarna lít ég þokast fjallagnúpinn, það er íslands hvíta móðurhönd! Feðrajörðin yfir bláauðn boðans breiðir faðm, og ljósið, sem liún á, hefst við sól í möttli morgunroðans. Mér að baki er gærdags sunna lág. . . . Lánsæld er það, létthlaðinn að mega lækka segl í feginshöfnum skjótt. Hvað er heimvon, örbirgð manns né eiga eftir langa hungurvökunótt? Vitkað barn með tveimur tómum mundum til þín sný ég, æskudrauma grund. Það var stundum flónsgull, sem við fundum fyrir liandan þetta breiða sund. Fegurð þessa ljóðs og líkingamálið taka hugann fastan. Morgunroðinn er það tákn, sem skáldið sér yfir landinu, og þótt kvöldblær sé á síðara er- VlNNAN OG VERKALÝÐURINN 15
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vinnan og verkalýðurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vinnan og verkalýðurinn
https://timarit.is/publication/1968

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.