Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Qupperneq 21

treystir hann íslandi til þeirrar þróunar,
sem heilbrigðust er, og þannig falla orð
iians nm Reykjavik í samanburði við aðrar
borgir:
Þó hinar fái frægra orð,
sem fleiri unnu barnamorð,
en hafa völd um stærri storð,
þar stattu baldaminnst
sem allsnægjan er yfirborð,
en ofan á skortinn grynnst.
Á ríkisborga breiðastig
í blindri ös mig dreymir þig
og finnst ég fari þar
sá eini, er þekki sjálfan sig
í samki þvögunnar.
Eða í Þingvallaljóðum:
Þú munt, æska, á þessurn reit
þagga kveinstaf ættlerans,
er hann sjálfur sér og veit,
sé á lokum öldin hans,
sem við höftin heirnakröpp
hafði týnt að renna í köpp.
Eða í kvæðinu Óskasteinninn, þar sem allar
vonir smaladrengs rætast í náinni framtíð:
Hann stóð hjá nýrri öld og æsku
í efstu sporum, seinna á tíð,
og ferðbúna skipið á firðinum beið hans.
I fjarsýni blánaði runnur við hlíð.
Hver smali gat brugðið upp flugskóm á fætur,
þó fjöll væru hnarreist og vorsvalar nætur . . .
Hann kysi að vera ungur aftur í firðinum:
Til lags við þig lífsþráin vaknar,
og landelska gerir þú samferðamenn,
átt ágæti alls, er þú saknar
og afl þess og hamingja í vitum þér enn.
Sé uppi svo eflandi kraftur,
að ellibelg tímans liann varpaði af mér,
og þyrfti eg að yngjast upp aftur
og ósk mína fengi, — það kysi ég hjá þér!
Það er ekki framtíðin, sem dregur að sér allan
hug Stefáns við heimkomuna, þótt mjög beri á
vonum og ugg, heldur víða fortíðin, bernsku-
landið, eins og hann mundi það sjálfur.
Upp úr liafi, yfir sollin djúpin,
öldugrafin, týnd og drukknuð lönd,
þarna lít ég þokast fjallagnúpinn,
það er íslands hvíta móðurhönd!
Feðrajörðin yfir bláauðn boðans
breiðir faðm, og ljósið, sem liún á,
hefst við sól í möttli morgunroðans.
Mér að baki er gærdags sunna lág.
. . . Lánsæld er það, létthlaðinn að mega
lækka segl í feginshöfnum skjótt.
Hvað er heimvon, örbirgð manns né eiga
eftir langa hungurvökunótt?
Vitkað barn með tveimur tómum mundum
til þín sný ég, æskudrauma grund.
Það var stundum flónsgull, sem við fundum
fyrir liandan þetta breiða sund.
Fegurð þessa ljóðs og líkingamálið taka hugann
fastan. Morgunroðinn er það tákn, sem skáldið
sér yfir landinu, og þótt kvöldblær sé á síðara er-
VlNNAN OG VERKALÝÐURINN
15