Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Síða 27

ÖLRÚN, Gullbrá, Geislalin!
gaktu í lundinn fríða,
fákurinn brúni biður þin,
bæði skulum við riða
fram til hliða,
fram til Lambahlíða.
Við skulum liggja i lautunum
á lóusönginn hlýða,
tina blóm i brekkunum
og berin út á móunum.
En littu’ ekki undir lyngið
»þar launbirnir skriða«.
Við skulum ganga i gilið,
þó gatan sé mjó,
upp að stóra steininum,
sem stendur undir fossinum.

Þar býr hann Litar,
dvergurinn digri.
Hann á að gera þér gyltan stól
og gersemar fleiri:
höfuðdjásn og hálsmen,
hring og linda,
silfurhnapp og sylgju,
söðul og keyri,
gullskeifu’ undir gæðinginn.
Grætur rós á eyri.
Greið er löngum gatan fram að Eyri.
»Hvað er fegra en sólarsýn?«
Sittu hjá mér dúfan mín,
seinna flýg eg suðr að Rín
og sæki þér gull og dýra vin.
»Hirði eg aldrei hver mig kallar vóndan
heldur kyssi’ eg húsfreyjuna’ en bóndann«.
3L