Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Qupperneq 32

P. G. WODEHOUSE:
KÖTTURINN BISKUPSINS
GAMANSAGA
Niðurl.
„Kyrr!“ hrópaði hann. „Opnaðu ekki körfuna,
Theódór frændi!“
En það var of seint. Biskupinn var þegar búinn
að skera öll bönd af körfunni og tók nú lokið af
henni, skjálfhentur af geðshræringu. Hann gaf
frá sér liljóð, ekki óáþekkt ungahænu. Úr augum
hans stafaði sá Ijómi, sem aðeins getur að líta hjá
einstaka dýravinum, þegar þeir sjá aftur eftirlæt-
isdýrið sitt eftir langan skilnað.
,,Wemster!“ stundi hann skjálfraddaður.
Upp úr körfunni þeyttist Webster með full-
komlega ósæmilegum munnsöfnuði. Stundarkorn
æddi hann um í stofunni, auðsjáanlega í leit að
manninum, sem lokaði hann ofan í körfunni, því
glyrnurnar í honum skutu eldingum. Smámsam-
an friðaðist hann sarnt, og að lokum settist hann
á gólfið og fór að sleikja sig — og þá fékk biskup-
inn fyrst tækifæri á að virða hann nánar fyrir sér.
Að vísu hafði hann lagazt við tveggja vikna
dvöl hjá dýralækninum, en ekkert nándar nærri
því nóg. Nei — Lancelot fann sárt til þess. Fjórtán
daga friðsælt iíf nægir ekki til þess að hárið vaxi
aftur á berann og sundurflettann bjór, og ekki
heldur til þess að stýft eyra lengist aftur um þenn-
an eina þumlung, sem setur allan svip á eyrað.
Þegar Webster kom í umsjá dr. Robinsons, leit
hann út eins og hann hefði lent í margbrotinni
vél og farið í gegnum hana, og nokkurn veginn
þannig leit hann út ennþá. Við þessa sjón rak
biskupinn upp tryllingslegt skelfingaróp — og
sneri sér síðan að Lancelot og ávarpaði hann með
þrumuraust:
„Jæja — svona gegnir þú þá helgustu skyldum
þínum, Lancelot Mulliner!"
Lancelot skalf eins og laufbiað, en kom ekki
upp einu einasta orði. Að lokum gat hann stanr-
að: „Þetta er ekki mér að kenna, frændi. Það var
gjörsamlega ómögulegt að hafa nokkurn hemil á
honum.“
„Huh!“
„Þetta er alveg heilagur sannleikur,“ sagði
Lancelot. „Og þar að auk — hvað illt er í því, þó
hann fái sér svolítil hressandi slagsmál af og til
við nágrannakettina? Kettir eru nú einu sinni
kettir.“
„Þetta er raunaleg málsvöm,“ sagði biskupinn
og var þungt um andardráttinn.
Lancelot var undarlega máttlaus í fótunum,
því hann fann að allar rökræður voru gagnslaus-
ar. Þó gafst hann ekki upp.
„Ef ég ætti Webster," sagði hann, „væri ég
sannarlega hreykinn af honum. Athugaðu bara
æfiskeið hans!“ Lancelot tókst að tala í sig dálít-
inn hita. „Hann kemur óviðbúinn til Bott Street,
án þess að hafa nokkurntíma lent í áflogum, en
þrátt fyrir fullkominn reynsluskort er svo góður
efniviður í honum. að innan hálfs mánaðar flúði
hver einasti fressköttur í nágrenninu upp í hæsta
staur, ef hann sá Webster bregða fyrir.“ Nú var
Lancelot alveg á valdi endurminninganna. „Ég
vildi bara að þú hefðir getað séð, livernig hann
kálaði stórum og nafntoguðum fressi í númer
ellefu — þar var sjón sögu ríkari. Ég hef aldrei séð
annað eins. í fyrstu lotu voru þeir jafnir, en þeg-
ar hringt var til annarrar lotu, þá hefðirðu átt að
sjá Webster . . .“
Biskupinn bandaði frá sér. Andlit hans var af-
skræmt.
„Segðu ekki meira!“ stundi hann. „Ég er svo
ósegjanlega so.rgbitinn. Ég . . .“
Hann þagnaði. Eitthvert kvikindi stökk upp í
gluggakistuna rétt hjá honum, svo hann hrökk
við. Það var Percy, sem hafði heyrt til ókunnuga
kattarins, og var nú kominn til að athuga málið
nánar.
Nú gat það einstaka sinnunt komið fyrir, ef
Percy var trakteraður ríkulega á rjóma og fleira
góðgæti, að hann yrði umgengilegur, þó aldrei
væri liægt að segja, að hann væri vingjarnlegur,
að minnsta kosti spúði hann ekki þá daga í kring
um sig illsku og mannhatri. En það var bersýni-
legt, að þessi dagur var ekki einn þeirra, því Percy
var auðsjáanlega í manndrápsskapi. Öll sálarillska
hans endurspeglaðist í smáum glyrnunum, hann
sveiflaði skottinu í vígahug, og virti Webster fyrir
sér og urraði grimmdarlega.
26
VlNNAN OG VERKALÝÐURINN