Bergmál - 01.02.1948, Blaðsíða 16

B E R G M Á L
F E B R Ú A R
„Varið þér yður, það kemur einhver. Farið með hann niður í
farrúmið svo að enginn taki eftir honurn, því að það færi ekki vel
ef einhver hleypti af af tilviljun".
„Afleiðingin yrði sú sama, hver sem það gerði“, sagði Muller.
„Þeim mundi víst verða hverft við, ef þeir hleyptu út úr kistl-
inum sagði hinn hái, og hló ískyggilega. „Hugsið þér yður þau
andlit! Þetta er mjög vel útbúið, ég er mjög montinn af því.
„Já“, sagði Muller. „Hafið þér fundið þetta upp sjálfir?"
„Fjöðrin og lokan er eftir mig“.
„Þér hefðuð átt að fá einkaleyfisverndun fyrir það“.
Og þeir hlógu báðir kuldahlátur. Síðan tóku þeir kistilinn og
vöfðu hann aftur innaní yfirhöfn Mullers.
„Við skulum fara með þetta niður í farrúm og geyma það þar“,
sagði Flannigan. „Við getum einhvers staðar komið því fyrir þar
sem það er óhult“.
Félagi hans féllst á þetta og þeir gengu, hver við annars hlið
eftir þilfarinu og niður í farrúm með hinn fyrrnefnda kistil. Síð-
asta, sem ég heyrði Flannigan segja, var að hann áminnti hinn um
að fara gætilega með kistilinn og reka lrann hvergi í. Ég veit ekki
enn þann dag í dag, hve lengi ég sat þarna á kaðlahrúgunni. Ofan
á alla þá skelfingu og ótta, sem þetta samtal þeirra hafði skotið mér
í bringu, bættist sjóveiki. Skipið var farið að riða þunglamalega á
hinum breiðu bylgjum Atlantshafsins. Ég var sjúkur bæði á sál og
líkama og féll út af í nokkurs konar dvala. Allt í einu vaknaði ég
við að komið var og tekið í mig og sagt: „Viljið þið ekki gjöra svo
vel og færa yður til, því að við ætluðum að taka allt þetta rusl burt
af þilfarinu“. Af því að ég var nú í þessu auma ástandi, fannst mér
sem þessi orð hafa móðgandi áhrif á mig, svo að ef ég hefði verið
hugaður og sterkur, hefði ég sjálfsagt gefið sjómanni þessum snopp-
ung, þótt hann væri annars kurteis og meinleysislegur. En af því
að ég hef ekki því láni að fagna að vera karlmenni, varð ég að láta
mér nægja að gjóta til hans óhýrum augum og drattaðist síðan
þvert yfir þilfarið út að hinum borðstokknum. Ég þráði að vera
einn í ró, til þess að geta velt í huga mér hugsuninni um hinn
hræðilega glæp, sem ég þóttist viss um, að væri í bruggi rétt fyrir
augunum á mér. Mér datt því í hug að klifra upp í einn af bátun-
14