Bergmál - 01.02.1948, Qupperneq 58

B E R G M Á L --------------------------------------- F E B R Ú A R
hafði búið sem ungmey, og lokaði hurðinni í flýti. Síðan lagðist
hún á hurðina og greip um brjóst sér til að hægja hjartsláttinn. Hún
titraði af reiði. Hvað datt honum eiginlega í hug? Að hún væri eign
hans? — Að hann hefði keypt hana eins og hvert annað húsgagn?
Hún heyrði hann koma að dyrunum, fann er hann tók í sneril-
inn. Nú hvíslaði hann — nú kallaði hann til hennar: „Leyfðu mér
inn, Sesselja". Hún opnaði ekki. Það var hljótt um stund. Svo sagði
hann, og nú var röddin gremjuleg: „Þetta verður okkur til athlægis,
Sesselja“.
Hún svaraði ekki. Hún var svo þreytt að henni fannst allt í her-
berginu snúast. En hún skyldi ekki láta undan. Hann bað, hann
sór, hann hafði í heitingum; allt árangurslaust.
Það leið nokkur stund. Hann vildi ekki vera hávær og hann vildi
ekki fara til svefnherbergisins meðan þjónustustúlkurnar voru á
fótum í sínu herbergi.
Fljótlega varð allt hljótt. Þá hristi hann hutðina. Ekkert svar.
„Talaðu að minnsta kosti svo að ég heyri hvort þú ert lifandi, ann-
ars brýt ég hurðina", sagði hann.
Hún vildi komast hjá stórhneyksli, svo að hún talaði til hans og
bað hann að ganga nú til hvílu, þau gætu talazt við á morgun.
Að lokum hafði hann eigi önnur úrræði en að ganga einn til
sængur, og frá dyrunum sneri hann í þungum hug og með þau orð
á vörum, sem vér veigrum oss við að hafa eftir.
----Svefntíminn varð stuttur. Þau voru snemma á fótum.
Karl rótaði til í hjónarúminu, svo að herbergisþernan skyldi
halda að þau hefðu hvílt þar bæði, en það var gagnslaus fyrirhöfn,
því að Sesselja lagfærði ekki sitt rúm, og til að gefa frekari vissu
hringdi hún á þernuna og lét hana sækja fatnað sinn í klæðaskápinn
í hjónaherberginu.
Þau voru þögul við morgunverðarborðið. Stúlkan, sem færði
þeim kaffið, leit brosandi á Karl. Honum sýndist hún glotta hæðnis-
iega.
f skrifstofunni leið honum illa. Honum fannst starfsfólkið stinga
sarnan nefjrun á bak við sig og jafnvel viðskiptavinirnir hafa annað
viðmót nú en endranær. Engan dag hafði hann beðið kvöldsins með
56