Bergmál - 01.02.1948, Blaðsíða 57

Sönn saga um það, hvernig farið getur með
hjónabandshamingjuna.
Byggist hjónaband yðar
á blekkingum?
Það var fjöldi fólks saman kominn á torginu fyrir framan húsið.
Menn æptu og kölluðu á brúðhjónin og dynjandi húrrahróp kváðu
við þegar þau sýndu sig í glugganum. Síðan leiddust þau aftur inn
í íbúðina. Þau stóðu hlið við hlið undir ljósakrónunni, meðan gest-
irnir kvöddu.
Úti fyrir þutu bílarnir fram og aftur. Frá dimmbláum ágústhimni
horfði kringluleitur máninn á allt, sem fram fór með köldu glotti
eins og hann vildi segja: „Þarna niðri á jörðinni!, nei — þar gerist
aldrei neitt.“
Hann tók í liönd brúðar sinnar og dró hana til sín.
„Þú“, sagði hann hálfkæfðri og titrandi röddu, „Sesselja". Hann
tók hana í faðm sér og þrýsti henni að sér. Síðan kyssti hann hana
fast og lengi, svo að henni lá við köfnun.
„Slepptu mér, Karl“, sagði Sesselja og reyndi að losa sig úr faðmi
hans.
„Komdu“, sagði hann og vildi draga hana að svefnherbergisdyr-
unum.
Hún vissi að þetta var hin eðlilega leið, en það var eitthvað í svip
hans og rödd, sem skyndilega vakti hana til andúðar og uppreisnar.
Hún sleit sig úr faðmi hans, hljóp inn í herbergið, þar sem hún
55