Bergmál - 01.02.1948, Blaðsíða 9

B E R G M Á L
1 948 --------------------------
Og þú efast um að ég verði
það, eða hvað?“
>>Já .
Hún var nú öll ein athygli.
Augun blossuðu. „Hvað er það,
sem kemur þér til að ætla að
Nero muni forsmá mig?“ spurði
hún hæðnislesra.
o
„Scipío“, sagði hann og starði
á hana. „Hann tók með sér frá
Bretlandi ambátt að nafni Gí-
sella. Hún er ljóshærð og undur-
fögur. Nero mundi óðara falla
fyrir henni, Mæsa, ef hann fengi
hana augum litið. Fegurð henn-
ar er ólýsanleg. Hár hennar lík-
ist fljótandi gulli og ....
Hún þaut upp. Allur líkami
hennar skalf af æsingu.
„Hypjið ykkur burtu!“, öskr-
aði hún til ambáttanna. „Farið
þið!“
Þegar þau voru orðin ein,
kom hún til hans.
„Þú lieldur að Nero muni
falla fyrir ljóshærðri kvennsu —
ha? Ég veit að ég er falleg, Ja-
cundus, fallegri en flestar konur
hér — fallegri en Poppea". Hún
teygði sig og sýndi honum fagr-
an líkama sinn.
„En þú ert ekki ljóshærð,
Mæsa“.
Hann fór frá henni, því að
hann vissi að hún mundi nú
vera í hræðilegu skapi. Þegar
hann var kominn út úr herberg-
inu heyrði hann greinilega þeg-
ar hún þeytti speglum og öðrum
munum, sem fóru í þúsund
mola á gólfinu. Mæsa var hræði-
lega illa lynt.
Þetta ár kom pestin til Róma-
borgar. Hún kom frá Grikk-
landi. Allt var gert til að verjast
henni, en árangurslaust. Margir
létust. Pestin var kölluð „Bláu
dílarnir", vegna þess að fyrstu
einkenui hennar voru bláir díl-
ar, sem komu á líkamann hing-
að og þangað. Þessir bláu dílar
breiddust út með skelfilegum
hraða.
Morgunn nokkurn er Sora,
þerna og ambátt Mæsu kom inn
til húsmóður sinnar og féll á
kné og beygði sig niður að gólfi
og beið eftir skipunum, starði
hin fagra Mæsa á hnakka henn-
ar. Tveir bláir blettir voru
greinilegir undir hinni dökku
húð. Hún starði á þá með skelf-
ingu í augnaráðinu. í fyrstu lá
henni við að reka upp öskur og
skipa núbíuþrælunum að kasta
hinni ógæfusömu ambátt út í
nöðrugarðinn, en — allt í einu
færðist yfir andlit hennar fólsku-
legt bros.
„Sóra“, sagði hún. „Farðu til
Gísellu, eftirlætis-ambáttar Sci-
7