Bergmál - 01.02.1948, Qupperneq 28

F E B R Ú A R
B. E R G M Á L-------------------------------------
„Já“, svarar hinn.
„Betur það vildi nú heppnast".
„Það er ég viss um“.
„Við ætluðum að gera það kl. tíu. Var ekki svo?“
„Jú, það eru 8 mínútur þangað til“.
Nú var þögn um stund. Svo var sagt:
„Það heyrist þegar bógurinn skellur“.
„Það stendur á sama; það er enginn tími til að tálma því“.
„Það er satt“.
„Þeir heima fá þá eitthvað að tala um“.
„Já, það fá þeir, eða eftir hve langpn tíma heldurðu að þeir fái
féttirnar?"
„Fyrstu fréttirnar fá þeir eftir einn sðlarhring“.
„Það verður mín“.
„Nei, það verður mín“, spái ég.
„Nei, það verður mín“, spái ég.
„Hæ, hæ! Það skulum við nú fá reynt“.
Svo varð aftur þögn. Síðan lieyrði ég að Miiller pískraði:
„Það eru aðeins fimm mínútur eftir“.
Mér fannst hver mínúta sem klukkustund. Hjartað í mér barð-
ist ótt og títt. Ég heyrði að sagt var:
„Þeim mun víst finnast til á landi um þetta“.
„Já, og blöðin fá þá eitthvað til að skrifa um ‘.
Ég gægðist út úr bátnum. Nú sýndust allar bjargir bannaðar.
Dauðastundin var komin, ekkert gagnaði að æpa upp. Skipstjór-
inn var farinn niður af foringjapallinum; engin maður var sjá-
anlegur á þilfarinu, nema þessir tveir, sem stóðu rétt hjá bátn-
um. Flanningan hélt á úri.
„Það eru þrjár mínútur eftir enn. Setjið þér hann niður á þil-
farið“.
„Nei, það er bezt að hafa hann hér á borðstokknum".
Það var sá littli ferhyrndi kistill. Af hljóðinu gat ég heyrt, að
þeir höfðu tekið sér stöðu rétt neðan undir hausnuin á mér. Ég
gægðist aftur upp úr bátnum. Flanningan hellti úr bréfahulstri
í lófa sinn sams konar hvítum kornum, sem ég hafði séð hann
gera um morguninn. Óefað eitthvert uppkveikjuefni, því að hann
26