Bergmál - 01.02.1948, Qupperneq 29

1 9 4 8 -----------------------------*-------------B E R G M Á L
hellti því öllu niður um opið á kistilslokinu; og ég heyrði hið
sania hljóð sem fyrr.
„Það er hálfönnur mínúta enn“, sagði hann. „Á ég eða þér
að hleypa af?“
„Ég skal hleypa af“, sagði Miiller.
Hann lagðist á hnén og hélt í endann á snúrunni, sem lá úr
kistlinum. Flanningan stóð með krosslagðar hendur fyrir aftan
hann með ískyggilega alvarlegum svip. Nú gat ég ekki setið leng-
ur á mér. Ég þaut upp og æpti: „Hættið þessu, þið vitstola fant-
ar!“
Þeim varð báðum mjög bilt við. Ég held næjtum að þeir hafi
haldið að ég væri andi, þar sem ég stóð þarna náfölur i tungls-
ljósinu. Nú hafði. ég fengið hugann. Ég var kominn svo langt,
að ég gat ekki hörfað aftur.
„Ætlið þið vissulega að myrða hér 200 manns í einu?“
„Ég held hann sé óður“, sagði Flanningan. „Hleypið þér af,
Muller!“
„Það skal ekki verða af því“, mælti ég.
„Hvaða rétt hafið þér til að hindra það?“
„Það get ég eftir guðs og manna lögum“.
„Það kemur yður ekkert við. Farið þér héðan burt!“
„Ég held síður", mælti ég.
„Við megum ekki taka tillit til þessa óða manns. Það er allt
of mikið í húfi fyrir okkur. Ég skal halda honum meðan þér
hleypið af, Múller“.
Hann greip um mig og hélt mér svo fast, að ég gat ekki hreyft
mig, hversu mikið sem ég reyndi til. Hann klemmdi mig upp
að borðstokknum og ég var sem barn í höndunum á honum. Hinn
fantinn sá ég lúta niður að kistlinum og taka í snúruna. Ég bað
stutta bæn með sjálfum mér. Nú sá ég að hann rykkti í. Allt í
einu heyrðist smellur, annar gaflinn þaut úr kistlinum og tvær
gráar bréfdúfur flugu út þaðan. Það sem eftir er af sögunni hirði
ég eigi sjálfur að segja, en set hér það sem stóð í „New York
Herald" um þennan atburð stuttu eftir að vér lögðum af stað
frá Ameríku:
27