Bergmál - 01.02.1948, Side 32

B E R G M Á L
1948
veklun í líkamanum, en sé því ekki til að dreifa, er orsökin oftast
eitthvert hugarstríð; maðurinn á í baráttu við sjálfan sig: Ef til vill
er heimilislífið ekki friðsælt, ósamlyndi milli hjónanna eða hann er
áhyggjufullur út af einhverju í sambandi við vinnu sína. Þessi innri
barátta kemur fram sem þreyta — hann er alltaf þreyttur. Sam-
bandið milli sálar og líkama er svo náið að hver hugsun, hvert orð
endurspeglast á einhvern hátt í persónuleikanum og heilsufari
líkamans.
Oft hefur maður séð eða reynt sjálfur, hve t. d. reiði hefur ill
áhrif á líkamann. Maðurinn lendir í orðakasti við satnstarfsmann
sinn; reiði grípur hann. Eftir að sennan er afstaðin, finnur hann
til þreytu og máttleysis, þótt hann hafi nokkrum mínútum áður
verið fullur af lífsfjöri og þrótti. Aðrar tilfinningar, svo sem: hatur,
öfund, afbrýði, sorg og hvers konar áhyggjur, hafa sams konar áhrif;
þær ræna manninn líkamsþrótti, og honum finnst hann alltaf vera
þreyttur, óeðlilega þreyttur.
Þegar maðurinn eða konan gerir sér grein fyrir að orsök þreyt-
unnar er ekki líkamleg vinna, heldur hugarstríð, þá verður honum
eða henni ljóst, hvernig á að bæta úr því. Sú manneskja, sem á í
innri baráttu dag og nótt, getur ekki hvílzt; hún er alltaf að tapa.
En ef hún finnur orsökina fyrir þessari baráttu, og útrýmir henni,
sættir sig við lífið og semur frið við sjálfa sig, tekur hún upp gleði
sína á ný og þreytan hverfur.
Blaðamaður spurði einu sinni ritstjóra, hvað hann teldi fréttir: „Ef
hundur bítur mann“, svaraði ritstjórinn, „þá eru það ekki fréttir. En
ef maður bítur hund, þá eru það fréttir".
Auglýsing: „Stúlku vantar til að matreiða og passa börn".
30