Víðförli - 01.03.1947, Blaðsíða 59

BÆKUR
57
og caritas- (kærleiks) hugtakið.
Caritas er ekki hin háleita „ást á því
góða“ (amor boni), eins og hjá Agústín-
usi, hugsjónaþrá mannsins lyft í æðsta
veldi fyrir tilstyrk Guðs náðar. Nei,
maðurinn er ekki frumlagið í Caritas-
hugtaki Lúthers, heldur Guð. Sá, sem
er Kristi konform, fær hlutdeild í þess-
um kærleika Guðs, sem er hinn sami og
kærleiki Guðs til syndarans, ]). e. sá
kærleiki, sem ætíð ber í sér dóminn
yfir syndinni og syndaranum. Þess
vegna er caritas sama • sem hið algera
odium sui og condemnatio sui.
,.I denne Konformitet dömmer Gud,
naar han frikender, döder, naar han gör
levende, förer til Helvede, naar lian gör
salig. I Enheden av sit opus alienum
og sit opus proprium er Gud i os den
spiritus creator, der giver os sit Liv
ved at tage vort eget, giver os sin
Hellighed ved at göre os til Syndere
og derfor ogsaa giver os sin Oplysning
ved at göre os blinde“ (bls. 221).
Það er meginkostur rits þessa, hversu
skýrt og rökfast höf. hugsar og liversu
djúpsær hann er í skýringum sínum.
Hann lætur sér ekki nægja að grípa til
þess skilnings liverju sinni, sem nær-
tækastur virðist á yfirborðinu, heldur
reynir hann að rekja til róta.
Regin Prenter, sem nú er prófessor í
Aarhus, hefur með ritgerð þessari vafa-
laust skipað sér á bekk með færustu
guðfræðingum Norðurlanda, enda vakti
bók hans þvílíka athygli, að hún seldist
upp á skömmum tíma, þótt upplagið
væri mun stærra en títt er um slík
vísindarit.
Islenzkum guðfræðingum væri mikill
ávinningur að kynna sér gjörla þetta
verk. Það er mikið fagnaðarefni, að hin
unga guðfræðideild í Aarhus hefur
þarna á að skipa ungum, áhugasöm-
um vísindamanni, sem bæði veit, hvað
kristindómur er, og er gæddur sérstök-
um hæfileikum til þess að túlka liann.
Ingólfur Ástmarsson.
Vald. V. Snœvarr: SYNG
GUÐI I)ÝRÐ. Sálmar og
andleg Ijóð. Þorst. M. Jóns-
son, 1946.
Ekki verður sagt, að sálmakveðskap-
ur og andleg ljóðagerð hafi staðið með
miklum blóma hérlendis um hrío. Ein-
hverjum mun hafa til hugar komið, að
endurskoðun sálmabókarinnar mundi
vekja upp nýja menn í þeirri grein eða
lokka fram á sjónarsviðið. Raunin varð
önnur. Sú tillaga til nýrrar sálmabók-
ar, sem nú liggur fyrir, hefur sáralítið
eftir samtímamenn. Sjálfsagt hefur end-
urskoðunar-nefndin hafnað talsverðu af
slíku efni. Hefur liún nokkuð verið
vítt fyrir ])að, en ekki með rökum. Það
er sjálfsögð grundvallarregla við slíka
endurskoðun að gæta ýtrustu varfærni
um viðtöku nýkveðinna sálma. Hið
nýja þarf að revnast áður en það fær
sess í sálmabók, sem að öllu eðlilegu á
að endast kynslóðum. Um viðbæta við
sálmabók, sem lögfestir eru til bráða-
birgða. gegnir nokkuð öðru máli. Mörg-
um finnst, að eðlilegra hefði verið að
fara þá leið í þetta sinn, lögfesta við-
bæti við gildandi sálmabók og vera þá
ekki allt of naumur á inntöku nýrra
sálma. Einn mannsaldur eða svo gefur
talsverða raun um það, hvað lífshæft
er og líklegast að standast nokkuð tím-
ans tönn.
Annars hefur verið undarlega þög-