Víðförli - 01.03.1947, Blaðsíða 54

52
VÍÐFÖRLI
en að brýna sjúka sál til viljaátaks, sem hún megnar með engu
móti. Hitt er hjálp að koma sjúklingnum í persónulegt sam-
band við Jesúm Krist, láta hann finna hinn undravirka kraft,
sem gefur honum sigra, sem eigin kraftar hcfðu aldrei getað
unnið.
Barátta gegn synd er ekki létt verk. Það er ekki nóg að brýna
fyrir heiminum að betrast, að sýna honum fram á, hve afbrot
hans eru honum dýr, að benda á andlegt og siðferðislegt ófremd-
arástand samtímans, að fordæma fjárgræðgina, sem m. a. hefur
tekið völdin yfir svo mörgum læknum. Það er vanmat á valdi
syndarinnar að hahla, að nokkrar bækur, hversu röksamlegar
og sannfærandi sem þær eru, leiði til lausnar. Það er staðreynd,
að ekkert afl er til, sem megnar að sigrast á synd, nema Jesús
Kristur. Það er því og verður eina leiðin til virkilegra lífsum-
bóta að leiða mannssálina til persónulegs sambands við Jesúm
Krist.
Það er ekfci unnt að umbæta lífið með fyrirmælum cinum og
ráðleggingum. Hætta er, að slík boð skapi aðeins nýja þrælkun
jafn þungbæra og hin fyrri var. „Ómáttugir að gjöra hið góða
af eigin krafti ...“, sagði Kalvín. Vér þörfnumst annars en
boða og áminninga til þess að hlýðnast Guði. Vér verðum að
taka virkilegum, innri stakkaskiptum. Uppspretta allrar lifs-
endur-nýjunar er persónulegt samfélag við Jesúm Krist.
Því virðist mér markmið læknisstarfsins ætti, dýpst skyggnzt,
ckki að vera fólgið í að leggja sjúklingnum ráð og lífsreglur,
heldur að leiða haun til slí'kra persónulegra samfunda við Krist.
Þar finnur hann nýtt líf, sér takmarfcið, sem Guð hefur sett
lífi hans, og öðlast kraftinn undursamlega, sem hann þarf til
þess að geta gengið á hans vegum.
Hver er sá læknir, sem ekfci hefur hvað eftir annað orðið að
horfast í augu við það, að ráð hans um lífernisumbætur hafa
reynzt gagnslaus. Ég myndi geta fært margar sönnur á þetta.
Tökum drykkjumanninn til dæmis. Læfcnirinn veit vel, að vit-
urlegar viðvaranir hans verða áhrifalausar, ef maðurinn tekur
ekki djúptækri, innri umsköpun. Hann fór að drekka, ekki