Víðförli - 01.03.1947, Blaðsíða 19

TRÚ OG VERIÍ
17
góðverk. Þ. e. þú verður að trúa, lmfa séð og reynt, hvað Guð
er góður, hafa þegið hans óumræðilegu gjöf, fyrirgefninguna,
hjálpræðið, sem hann hefur afre'kað þér og býður þér í Kristi.
Þá fyrst eignastu þá innri auðlegð, sem bindur endi á starsýni
hvata og vilja á sjálfan þig. Þú ert Guðs barn og þá fyrst
bróðir mannanna. Þú veizt, að þú getur ekki tekið himininn
höndum, ekki keypt þér eilíft líf. Þá fyrst ertu nógu frjáls til
þess að geta þegið þetta. Sjálfhverf elting við eigin sáluhjálp er
jafn óvænleg til árangurs og samskonar eltingarleikur við jarð-
neska hamingju — hún flýr þann, sem eftir henni sækir en
kemui' óboðin til hins, sem ekki man eftir henni, vegna þess
að hann lifir fyrir eitthvað, sem hefur lífsgildi. Sá, sem sér við
kross Krists, að dyrum himins hefur verið lokið upp „án allrar
nrinnar verðskuldunar eða tilverknaðar“, sér, að „Kristur er
fyrir oss dáinn, meðan vér enn vorum í syndum vorum“, sér
hina himnesku hönd, særða af synd mannanna, fráhvarfi þeirra,
kulda, dauða, blindni, fjandskap, seilast úr hæðunum og rétta
fram hina óumræðilegu gjöf hverjum, sem þiggja vill, öðlast
skilju'ði þeirra umskipta, sem Jóhannes lýsir svo: Vér elskuni,
því að hann elskaði oss að fyrrabragði. Loks hverfur allt fyrir
því eina, sem máli skiptir í tilverunni — Guði, kærleika Guðs.
Þá umskapast hjarta og sál. Þá fyrst er því fræi sáð, sem getur
borið ávexti hjálpsamlegrar breytni. Því skemmt tré getur
ekki borið góðan ávöxt. Syndug sjálfshneigð færir ekki himn-
inum ávöxt, hvernig sem hún birtist. Avextir þess hjarta, sem
herpist í krarnpa um sjálft sig, eru aðeins glingur á dauðri grein.
Viðjar þess þurfa að falla, það þarf að opnast fyrir Ijósi og
lífi Guðs. Þá fyrst getur það borið „gott fram úr góðum sjóði“.
Margt væri fleira um þetta að segja. Hér nemum vér staðar
um hríð.