Fróðskaparrit - 01.01.1987, Qupperneq 15

42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
EG HAVI VERIÐ VIÐ HAVSINS BOTN
19
Tá eykast honum Gongurólvi
meiri angist og vandi,
tá ræð hann í átjan dagar
í kolmyrkri ganga.
Rólvur gekk tá átjan dagar,
langa leið og drúgva,
eld sá hann í fjalli brenna
høgar neistar flúgva.
Grevur hann gull í sterkan heyggj,
tekur nú trøllum at banna:
»Liggi aldur og allar ævir,
njóti tín eingin manna.«
Grevur hann gull í sterkan heyggj,
tekur nú trøllum at blóta:
»Ligg her aldur og allar ævir,
eingin skal tín njóta!«
Tí svaraði Gongurólvur:
»Úti má ikki standa,
hvørt her byggja trøll ella fólk,
eg fari har inn at ganga.«
Rólvur gekk í skálan inn,
sum stór sat kona við eld,
»Vesalur vættur, dvølst hjá mær,
og verm tín frosin feld«
Vesalur vættur, dvølst hjá mær,
og verm tín frosin bein,
kemur hann Rosmar risin heim,
hann sprytar teg upp á tein!«
Hon reiv av honum frosna váð,
setti at eldi at dasta,
glerið lá um beinini niðri,
ei var í gulli glæstrað.
»Tað sær eg á tínum eygum,
tó at tú ert av menskum monnum,
sig mær frægur eiti títt,
og hvaðani ert tú av sonnum.«
»Eg eri alin í Islandi
við alskyns mekt og prýði,
nevndan hoyrdi eg faðir mín,
Máur æt hann á Mýri.«
»Er hann so sannur faðir at tær,
sum tú hevur fyri mær nevnt,
ónt hevur teg av leiðini borið,
óbeint hevur tú stevnt.
53 Er hann so sannur faðir at tær,
sum tú hevur fyri mær svorið,
samborin eru vit systkin tvey,
bæði til kalls og konu.
Samanumtøka í kvæðinum, har Rólvur greiðir frá
ferðum sínum:
114 Kongurin talar til sínar menn,
biður teir allar tiga:
»Gevið kalli Ijóð um stund,
hann kann frá ferðum siga!
115 Tí svaraði Gongurólvur,
ræður so orðum byrja:
»Fyrst er at geva manni mat
og síðan tíðindi spyrja.«
116 Tey bóru honum fram oksalær,
flykkini tólv av svíni,
tunnubreyð og laksir sjey
og bollaskál av víni.
117 Tey bóru honum fram oksasíðu,
betur kundi hann ikki velja,
svøri tann eið á mína trúgv,
tá kvaðst Rólvur at selja.
118 »Oftum havi eg í vási verið,
stundum uppi í ský,
hvør sum míni fótspor stígur,
lær ikki allan stund.
119 Oftum havi eg í vási verið,
stundum niðri á grunn,
hvør sum míni fótspor stígur,
lær ikki allan stund.
120 Seks vetur var eg í Trøllabotnum
í tann risans ranni,
inntil hann hin sjeynda
tá legði eg ást við Svannu.
121 Tríggjar nætur á Moyggjaland,
fari til dømar at taka,
har við bygdist heimurin,
at kvendi fekk sín maka.«
122 Svaraði signaður Ólavur kongur,
bæði við bold og ræði: