Helgarpósturinn - 11.06.1987, Blaðsíða 15

ISLENSKIR KRAKKAR REYNDUST TALA
OTRULEGA GÓÐA ENSKU, ÞEGAR ÚTSEND-
ARAR HP LÉKU TÚRISTA OG SPURÐU TIL
VEGAR AÐ JÁRNBRAUTARSTÖÐINNI í MIÐBÆ
REYKJAVÍKUR.
TRAIN TO SELFOSS?
Svar: Ha, hvað? Rúta?
Jim: I have to take a bus to Selfoss.
Where does it leave from?
Svar: Sko, ég veit það ekki. Þú
verður að spyrja þarna inni. (Benti á
nýja húsið við LÍekjartorg.)
Jim: Are you selling the paper?
How much does it cost?
Svar: Fimmtíu og fimm krónur.
Jim: You understand all I am say-
ing. Did you learn English in school?
Svar: Nei, nei.
Það var greinilegt að blaðasalinn
skildi allt, sem ljósmyndarinn sagði
við hann, en var tregur til að segja
eitthvað sjálfur á ensku. Við út-
skýrðum fyrir honum hver við vær-
um og til hvers leikurinn var gerður.
Pilturinn kvaðst heita Sigþór, vera
11 ára og sagði bræður sína, sem
væru í menntaskóla, hafa kennt sér
svolítið í ensku. Sigþór tjáði okkur
líka að sér fyndist enska fallegri en
ameríska og að hann hlakkaði til að
læra málið í skólanum á næsta ári.
Þegar við kvöddum þennan við-
kunnanlega blaðasala brosti hann
og sagði „Thank you“ við Jim, hátt
og skýrt.
Ein sú alhressasta, Eyrún, hafði
verið í mánuð á enskuskóla.
„ENSKAN SKYRARI, EN
VANARI AMER-
ÍSKUNNI"
Næst varð á vegi okkar ung stelpa
með vasadiskó hangandi framan á
sér og heyrnartæki á eyrunum. Þeg-
ar hún sá að Jim var að yrða á hana
tók hún niður heyrnartækin og
hváði.
Jim: I am looking for a bus to Sel-
foss. Where should I go?
Svar: There is a woman in there.
(Benti á nýja húsið við Lækjartorg,
eins og Sigþór hafði gert.)
Jim: Is that the bus station?
Svar: You mean Hlemmur?
Jim: Or maybe I can take a train
there? Is that possible?
Svar: No, that is not possible.
Jim: Why? Are there no trains in
Iceland?
Svar: No. No trains here.
Sæta stúlkan með vasadiskóið var
landi og þjóð til sóma og reyndist
bjarga sér ljómandi vel á ensku, svo
við leiddum hana í allan sannleik-
ann. Það var eins og við hefðum
sagst vera með falda kvikmynda-
tökuvél, því hún tók fyrir andlitið og
skríkti pínulítið. Síðan hló hún bara
og leyfði útlendingnum að taka
mynd af sér. Sagðist heita Dagmar,
Vinkonurnar Guðrún og Inga
Hrönn ætla að selja blöö í sumar,
en vilja helst halda sig við ást-
kæra ylhýra málið — sökum
feimni.
Kent, rétt fyrir utan London. Þang-
að fór Eyrún nefnilega með frænda
sínum í fyrra og sagðist hafa lært
töluvert í töluðu máli og framburði.
Nemendurnir hefðu hins vegar ver-
ið mjög mislangt komnir, svo það
hefði ekkert þýtt að fara út í réttrit-
unarkennslu á þessum eina mánuði.
Eyrún tjáði okkur að svona ferð
hefði kostað litlar 60 þúsund krónur
í fyrra, fyrir utan vasapening. Hún
trúði okkur fyrir því að lokum, að
sér fyndist danska alveg hryllingur,
en enskan skemmtileg. „Eg er bara
með fílingu fyrir málinu." Já, það
var greinilegt, Eyrún. Þú færð 9 á
prófinu!
„VORUÐ ÞIÐ AÐ TALA
UM LEST?"
Á horninu á móti Óla blaðasala
hafði ungur piltur komið sér fyrir í
samkeppni við hinn gamalgróna
sölumann. Það var greinilega ekk-
ert of vel séð að trufla hann við sölu-
mennskuna, en hann lét sig þó hafa
það að bjarga tveimur ráðvilltum
ferðalöngum.
Jim: Is there a train station here
anywhere? I have to go to Selfoss.
Svar: There are no trains here. It is
best to take a bus. Go to Umferðar-
miðstöðin. The are buses there.
Það þurfti ekki að ræða lengi við
þennan skelegga pilt til þess að
heyra, að hann var mjög vel talandi
á ensku. Hann var eins og fiskur í
'vatni, en þegar við Jim leiddum
hann í allan sannleikann var dreng-
urinn ekkert nema lítillætið. Sagðist
vera 13 ára og hafa lært ensku í tvö
ár. Hún kvaðst aldrei hafa komið til
Englands, „bara Spánar". Dagmar
sagði að sér þætti enskan skýrari,
en hún væri vanari amerískunni.
ekki kunna neitt í ensku, þrátt fyrir
að hann hafði staðið sig hreint stór-
kostlega í þessu óformlega prófi.
Arnar sagðist hann heita, vera „13
að verða 14“ og ekki hafa lært
ensku nema bara í skólanum. Þegar
blaðamaður spurði hvort hann
hefði verið jafngalvaskur að tala við
okkur á dönsku svaraði Arnar því
til, að hann hefði búið í Danmörku
í 7 ár. Sá er aldeilis vel staddur í
tungumálunum. Hann fékk a.m.k.
ágaetiseinkunn hjá okkur, hann
Arnar. En sjálfur hafði hann meiri
áhuga á að græða á Helgarpóstin-
um en vera þar í viðtali og sneri sér
því að sölumennskunni.
Síðustu stikkprufuna gerðum við
á tveimur brosmildum stúlkum í
Austurstræti, sem urðu nú svolítið
feimnar við þetta „útlenska" fólk.
Þær virtust ekki skilja orðið ,,train“
(lest), þrátt fyrir lýsandi leikhljóð
ljósmyndarans, en þegar við sögð-
um „big bus“ kviknaði á perunni.
„Jaá. Þarna, left!“ (Og þær bentu
út á Lækjartorg.)
Þetta var ekki sem verst hjá Guð-
rúnu, tæplega 13 ára, og Ingu
Hrönn, 10 ára. Það var eflaust frem-
ur feimni en kunnáttuleysi í ensku,
sem stóð þeim fyrir þrifum. Þegar
við höfðum kvatt þær kölluðu þær
nefnilega á eftir okkur: „Voruð þið
að tala um lest eða eitthvað?"
„MEÐ FÍLINGU FYRIR
MÁLINU"
í Lækjargötunni hittum við rauð-
hærða skvísu með dökk speglagler-
augu. Þegar hún hafði tekið þau of-
an, til þess að virða „túristana" fyrir
sér, kom í ljós freknótt andlit með
sólskinsbrosi. Og enskan vall upp úr
henni, eins og ekkert væri eðlilegra.
Jim: I am looking for the train to
Selfoss. Can you help me?
Svar: There are no trains in Ice-
land. You will have to take a bus.
Just walk along this street and at the
end of it you turn left. There you will
find a bus station called Umferðar-
miðstöðin. BSÍ. You see?
Jim (hvumsa): I see...
Það þýddi ekkert að reyna að slá
þessa dömu út af laginu. Þarna var
allt á hreinu, stórgóð enska og engin
feimni við að tala hana. Þegar við-
mælandi okkar hafði hlegið svolítið
að sjálfri sér fyrir að vísa innfædd-
um íeiðina út að BSÍ kom í ljós að
hún hét Eyrún og var 14 ára.
Enskuna hafði hún lært í skólanum,
en einnig á mánaðar námskeiði í
HELGARPÖSTURINN 15