Helgarpósturinn - 11.06.1987, Blaðsíða 16

eftir Önnu Kristine Magnúsdóttur mynd: Jim Smart
HP hittir að máli Guðrúnu Pétursdóttur
sem var fulltrúi Islands í fegurðar-
samkeppni erlendis fyrir tuttugu árum
UNGFRÚ ÍSLAND
HJA sameinudu MðDUNUM
Á mánudaginn eignudust íslendingar nýja ungfrú ísland, Önnu Margréti
Jónsdóttur. Feguröarsamkeppni Islands hefur veriö haldin hér á landi allt
frá árinu 1950, með örfáum undantekningum, en misjafnlega mikið hefur
verið fjallað um þœr stúlkur sem sigrað hafa í þessari keppni.
Guörún Pétursdóttir segist skilja vel þær ungu
stúlkur sem fara í fegurðarsamkeppni. Sjálf var
hún skráð þátttakandi í Fegurðarsamkeppni Is-
Iands fyrir tuttugu árum, keppni sem síðan var
aldrei haldin. Atvik höguðu því þannig að ekk-
ert varð úr formlegri keppni og útlit fyrir að
þátttaka Guðrúnar yrði aldrei meira en nafnið
eitt. En þá fékk hún upphringingu.
„Ég var beðin að vera fulltrúi íslands í Evrópu-
keppninni og Miss Universe-keppninni sem
haldin var á Miami í Bandaríkjunum. Það er oft
talað að um að ekkert sé gert fyrir þær stúlkur
sem taka þátt í þessari keppni í dag — en það var
nú öllu verra fyrir tuttugu árum! Ég þurfti að
kaupa mér síðan kjól og pabbi bjó til spöng um
hárið við skautbúninginn en hann hafði ég feng-
ið að láni hjá Guðrúnu Bjarnadóttur. Auðvitað
var allt annað borgað eins og flugferðir, hótel-
kostnaður og matur en að öðru leyti fékk ég
aðeins 100 dollara til að eyða í annað sem þurfti.
Ég var algjörlega eins og Öskubuska í saman-
burði við hina keppendurna sem voru með full-
ar ferðatöskur af fötum til skiptanna. Ungfrú
Danmörk var til dæmis með mér í herbergi og
hún var með svo mikið af fötum að það var
hreinlega til skammar hvernig ég var útbúin. I
staðinn fyrir að láta það eitthvað á mig fá fékk
ég bara lánuð fötin hennar því hún var hvort
sem er aldrei nema einu sinni í hverri flík!“
SUKKUM I' MALBIKIÐ
Ferðalaginu sjálfu lýsir Guðrún þannig: „Við
hittumst fyrst allar í Belgíu og þaðan fórum við
til Nice í Frakklandi þar sem keppnin um ungfrú
Evrópu var haldin. Þaðan héldum við til Caracas
í Venezuela þar sem við vorum viðstaddar feg-
urðarsamkeppni, því næst til Brasilíu, New York
og Washington og enduðum svo á Miami. Þar
voru stíf æfingaprógrömm frá morgni til kvölds,
við borðuðum varla nokkuð nema kaldar sam-
lokur og þegar ég hugsa til baka finnst mér ég
ekkert hafa gert nema dvelja á loftkældum stöð-
um og vera á æfingum eða í viðtölum!'
Guðrún var þó ekki alveg ósjálfbjarga á þessu
tveggja mánaða ferðalagi sínu því hún hafði áð-
ur dvalið um tveggja ára skeið í Kaliforníu þar
sem hún var ,,au-pair“ hjá íslenskri konu og fjöl-
skyldu hennar. Það var raunar í Kaliforníu sem
hennar fyrstu kynni af fegurðarsamkeppni
voru: „Fulltrúi íslands í þeirri keppni var Rósa
Einarsdóttir. Við vorum fengnar tvær íslenskar
stúlkur til að ganga fyrir framan „kerruna"
hennar í íslenskum búningum — í yfir 30 stiga
hita. Þarna vorum við iklæddar svörtum kjólum
á pinnaháum hælum sem sukku ofan í malbikið
vegna hita! Það skemmtilega er samt að núna í
dag er Rósa eiginlega mín allra besta vinkona,
en við höfðum aldrei sést fyrr en við hittumst í
Kaliforníu." Þótt Guðrún væri ekki kosin ungfrú
Alheimur 1967 var hún af þátttakendunum val-
in „vinsælasta stúlkan í hópnum" og fannst
raunar miklu meira vænt um þann titil en ef ég
hefði sigrað í keppninni sjálfrí," segir hún bros-
andi.
Eftir ferðalagið um heiminn 1967 segir Guð-
rún að þátttakendunum hafi verið boðið að fara
aftur til Frakklands. Hún hélt þangað ásamt
nokkrum fegurðardrottningum: „En þá var ég
búin að fá alveg nóg af þessum ferðalögum, hélt
bara kyrru fyrir á hótelinu í tvo sólarhringa og
fór þá heim til Islands með fyrstu ferð.“ Ekki hélt
Guðrún þó alveg kyrru fyrir á Islandi því um
haustið fór hún ásamt Jónínu Konráðsdóttur,
sem var síðan kjörin ungfrú ísland 1968, í
keppnina ungfrú Skandinavía sem haldin var í
Finnlandi.
„...SVO MANNAÐIST ÉG"
Hún segist að sumu leyti tengja það hvað
hún fékk nóg af ferðalögunum á þessu tímabili
því að hún var mjög háð fjölskyldu sinni og
fannst ekki auðvelt að dvelja langtímum saman
frá henni. „Ég er elst fimm systkina og við
vorum mjög samrýnd fjölskylda þar sem allir
hjálpuðust að. Ég er alin upp í Keflavík og það
var fremur langt að fara til að stunda
skíðaíþróttina. Okkar samheldni fólst fremur í
því að við eyddum stundunum saman,
heimsóttum ömmur og afa á kvöldin og gengum
í öll störf á heimilinu saman. Ég á alveg
yndislega foreldra og fjölskyldu. Þegar ég fór í
fyrsta skipti að heiman hef ég sennilega verið 10
ára gömul. Þá fór ég í Vindáshlíð í viku — og grét
allan tímann af heimþrá. Svo mannaðist ég og
fór ári síðar í tvær vikur. Svona þróaði ég mig
upp í aðskilnað frá fjölskyldunni þangað til ég
fór sem „au-pair“ 17 ára gömul til Kaliforníu
jafnframt því sem ég gekk þar á kvöldskóla."
Guðrúnu hefur ekki veitt af þjálfuninni því
það átti síðar fyrir henni að liggja að dvelja ár-
um saman frá heimalandinu og fjölskyldunni:
„Mig langaði að prófa að starfa í New York og
sótti um starf hjá Sameinuðu þjóðunum sem
leiðsögumaður. Það var einskær heppni að ég
skyldi fá starf þar því það voru 550 umsækjend-
ur en aðeins 48 teknir. Hjá Sameinuðu þjóðun-
um í New York hafa aðeins starfað tvær íslensk-
ar stúlkur sem leiðsögumenn og við vorum þar
báðar á sama tíma. Starfið fólst í að taka á móti
hópum og fylgja þeim um húsakynnin, og boðið
er upp á leiðsögn á flestöllum tungumálum
heimsins. Tekjurnar voru skattfrjálsar svo ég
sendi kaupið mitt alltaf óskert heim til Islands en
vann fyrir mér á kvöldin á veitingahúsi og starf-
aði einnig sem fyrirsæta."
Meðal þess sem Guðrún fékkst við var að aug-
lýsa Clairol-hárvörurnar og í eitt ár var hún
„Clairol-stúlkan". Hún segir hlæjandi að hún hafi
lítið þurft að hafa fyrir því að vekja á sér athygli:
„Það var raunar alveg merkilegt hvað blöðum
fannst mikið til koma að fyrrum ungfrú ísland
væri nú leiðsögumaður hjá Sameinuðu þjóð-
unum. Ég fékk heilmikla auglýsingu út á þetta,
bæði fyrir Island og sjálfa mig, sem endaði með
að mér var boðið starf sem fyrirsæta."
PRINS í STRÁPILSI
í heimsókn til Guðrúnar til New York kom
meðal annars vinkona hennar úr fegurðarsam-
keppnunum frá árinu áður, Gitte, sem var ung-
frú Danmörk. Sannarlega örlagarík heimsókn
fyrir hana því Guðrún tók sig til og kynnti hana
fyrir núverandi eiginmanni hennar, svörtum
prins frá Uganda! Hann hafði boðið mér á fínan
dansleik sem haldinn var hjá Sameinuðu þjóð-
unum, en hann starfaði einnig þar, en þá var ég
þegar búin að fá boð. Ég sagði honum hins vegar
að hjá mér væri stödd dönsk stúlka sem hefði án
efa mjög gaman af að komast á ballið og hvort
hann vildi ekki bara bjóða henni með sér. Til að
stríða Gitte sagði ég henni að hún yrði að vera
viðbúin því að hann mætti í þjóðbúningi
Uganda, strápilsi með bein um hálsinn. Þegar
svo þessi ungi „Harry Belafonte" -maður mætti
til að sækja hana, klæddur í dýrindis jakkaföt,
hélt hún að þetta væri bílstjórinn hans. Þessi
prins heitir Charles Katunga og var á þessum
tíma trúlofaður Elísabetu prinsessu af Toro, sem
síðar átti eftir að skandalísera svo hressilega að
heimurinn fékk að frétta af því. Hún var
nefnilega síðar með Idi Amin, fór eitthvað út af
sporinu og var tekin föst á klósetti í London!
Elísabet var á þessum tíma í lögfræðinámi í
Englandi og vissi auðvitað ekkert að prinsinn
hennar væri farinn að búa með stúlku frá
Danmörku. Prinsessan mætti svo til New York,
Gitte var „hent“ út úr íbúðinni og ég fór með
hana hágrátandi út á flugvöll þaðan sem hún
hélt heim til Danmerkur. Astarsorgin varði þó
ekki nema í tvær vikur því þá mætti prinsinn í
Danmörku og flutti hana með sér aftur til New
York. Sem sagt: prinsessunni var hent út og Gitte
flutti inn. Ári síðar giftu þau sig svo í Danmörku
og búa nú í Nairobi. Við höldum enn mjög góðu
sambandi og enn einu sinni er ég ákveðin í að
fara í heimsókn til þeirra í sumar.“
VINKONA
FYRIRMYNDARFÖÐURINS
En í Bandaríkjunum kynntist Guðrún fleirum
en prinsum og ferðafólki. Einn góður vinur
hennar þar varð enginn annar en William
Harvey Cosby, öllu betur þekktur sem Bill Cosby,
fyrirmyndarfaðirinn sjálfur, og í fórum sínum á
Guðrún myndir af þeim sem teknar voru í Forest
Hill, tennisstaðnum þekkta í Queens: „Bill Cos-
by kynntist ég þannig að bandarísk vinkona mín
sem ég vann með hafði þekkt hann í mörg ár.
Hún eignaðist barn meðan ég var þarna úti og
guðfaðir barnsins var Bill Cosby. Það er í raun-
inni ekkert meira um það að segja," bætir hún
við brosandi. Segir þó að það sé óhætt að trúa
því að hann sé jafn skemmtilegur og indæll og
hann virkar í Fyrirmyndarföður. „Hann sagði
mér söguna af því þegar hann varð í fyrsta skipti
„ríkur". Hann var þá farinn að leika í kvikmynd-
um en ekki orðinn þekktur og keypti sér Rolls
Royce-bíl. Eins og vanalega var hann í stuttbux-
um og íþróttaskóm og fór á bensínstöð til að
kaupa bensín. Hann vissi hins vegar ekki að það
þyrfti að opna bensíntankinn með lykli og þegar
starfsmennirnir spurðu hvar lykillinn væri vissi
hann ekkert um það. Áður en varði voru mættir
lögregluþjónar til að handtaka þennan blökku-
mann sem hafði gerst svo bíræfinn að stela bíl
einhvers auðmannsins!"
Guðrún starfaði hjá Sameinuðu þjóðunum í
fjögur ár, fyrst sem leiðsögumaður í eitt ár og
síðan sem „Superviser“ í þrjú ár: „Þá var mig
farið að langa heim aftur. Fyrir peningana sem
ég hafði sent heim til íslands keypti ég mér íbúð
og nýjan bíl og ákvað að flytja heim aftur. Þá
komu sögurnar! Þú getur rétt ímyndað þér hvað
var blaðrað á þessum tíma þegar allar „dipló-
matasögurnar" voru í gangi um ungu, ljóshærðu
stúlkurnar sem héldu við helstu frammámenn
Bandaríkjanna. Auðvitað hlaut ég að vera ein
þeirra samkvæmt sögunum hérna! Ég hreinlega
gat ekki hafa unnið fyrir mér sjálf þarna úti.“
Hvort hún hafi tekið kjaftaganginn nærri sér
svarar hún: „Nei, veistu það að það þýðir ekki.
Ég hef aldrei tekið þátt í söguburði og ætla mér
ekki að gera það. Fólk getur breytt sjálfu sér en
maður breytir ekki öðrum og þess vegna á eng-
inn að eyða tíma sínum í að ræða um fólk sem
það þekkir jafnvel ekkert."
Á DISKÓTEKI AUÐKÝFINGANNA
Eftir heimkomuna, „sem var 23. janúar 1973“
segir Guðrún brosandi og bætir við að þessi
mánaðardagur sé afmælisdagur ömmu sinnar
og alnöfnu og hafi síðar átt eftir að koma sterk-
lega við sögu í lífi hennar, „ákvað ég að fara að
læra til sjúkraliða. Ég lauk því námi 1974 og
starfaði þá í fimm mánuði á Vífilsstöðum, en
ákvað þá að fara aftur til New York. Ég fékk
vinnu á nýju diskóteki í Southampton sem fyrr-
verandi atvinnurekandi minn úr veitingahúsinu
hafði sett upp, en þetta diskótek sótti nær ein-
göngu efnað og fínt fólk. Þetta er á Long Island
þar sem auðkýfingarnir leggja snekkjunum sín-
um og aðgangseyrir inn á diskótekið var í sam-
ræmi við það, 10 dollarar. Eitt kvöldið var ég
frammi að taka við aðgangsey rinum því ég hafði
slasast kvöldið áður, og varð þá vör við að ungur
og myndarlegur maður var að reyna að
„svindla" sér inn, sagðist þekkja plötusnúðinn
og þyrfti því ekkert að borga. Ég var nú ekki al-
veg á því og sagði honum að ef hann ætti ekki
fyrir aðgangseyrinum skyldi hann bara koma
sér út. Síðar um nóttina fór ég inn í salinn og sá
þá hvar vinurinn sat í mestu makindum á barn-
um. Ég var nú ekki alveg sátt við þetta og spurði
hann hvernig hann hefði komist inn. Hann svar-
aði mér ekki þá, en skýringuna fékk ég síðar.
Þessi maður var þá síður en svo einhver fátækl-
ingur heldur vel þekkt myndamódel í Bandaríkj-
unum en fram úr hófi þrjóskur. Hafði ákveðið að
komast inn ókeypis og gerði það.“
Þótt fyrstu kynnin hafi verið í þessum dúr átti
Guðrúnu síðar eftir að semja ágætlega við
módelið og þau bjuggu saman í átta ár í New
York og eiga saman son, sem er að verða 11 ára.
Guðrún hætti störfum á Long Island og gerðist
húsmóðir á fjórðu hæð í stórhýsi í miðri New
York-borg: „Ég hafði vanist mjög góðum íbúð-
um meðan ég starfaði hjá Sameinuðu þjóðunum
og á Long Island bjuggum við átta saman í fal-
legu húsi, en þarna var ég komin í lyftulaust hús
þar sem ég þurfti að drösla barnavagni upp og
niður fjórar hæðir á hverjum degi! Svona er New
York: Maður flytur ekki svo auðveldlega í eitt-
hvað betra því þar er hreinlega ekkert að fá fyrir
það verð sem hóflegt er að greiða.“
„ÞÁ MEGA ÞEIR DEYJA DROTTNI
SÍNUM"
Hins vegar var það ekki íbúðin sem olli því að
Guðrún gafst upp á New York. Ástæðan var
miklu alvarlegri: „Ég var að hlaupa niður á
barnaheimili Sameinuðu þjóðanna til að sækja
son minn og vin hans sem ég ætlaði að gæta
þennan dag. Þetta var 23 janúar 1982 í frosti og
snjó. Ég var klædd í skærgulan fatnað, sama lit
og er á skólavögnunum í New York. Barnaheim-
ilið er staðsett í vernduðu og góðu hverfi þar
sem varla gerist nokkuð. Sem ég er að skokka
þarna niður eftir götunni sé ég hvar verið er að
henda svertingja út úr skólavagni, sem hann
hafði reynt að komast inn í en þegar bílstjórinn
lokaði hurðinni klemmdist vettlingur mannsins
á milli. Ég leiddi þetta hjá mér og hljóp áfram.
Vissi svo ekki fyrr en gripið var í mig og ég lamin
af öllu afli í andlitið. Maðurinn var gjörsamlega
örvita af bræði og sló mig stanslaust í andlitið.
Dró síðan vodkapela upp úr rassvasa sínum og
var að fara að brjóta hann á andlitinu á mér þeg-
ar ég missti meðvitund. Rankaði ekki við mér