Helgarpósturinn - 11.06.1987, Side 17

fyrr en í sjúkrabíl á leiðinni í sjúkrahús, með dúk
af veitingahúsi yfir andlitinu. Ég var flutt á
Bellevue-sjúkrahúsið, þangað sem allir sem eru
teknir upp af götunni eru fluttir. Þar lá ég alblóð-
ug á börum innan um lík af ungri stúlku sem
hafði verið myrt og alls kyns útigangsfólki. Þetta
var svo ómanneskjulegt að ég hef aldrei upplif-
að annað eins. Það fyrsta sem fólk er spurt að
þegar það kemur þarna inn er hvort það sé
tryggt og hvernig það ætli að fara að því að
greiða fyrir læknisþjónustuna sem það muni fá.
Þarna horfði ég upp á gamlan mann, sem ekki
var tryggður, vera hent út af sjúkrahúsinu þrátt
fyrir að hann hefði fengið hjartaslag úti á götu.
Ef fólk getur ekki borgað verður það bara að
gjöra svo vel og deyja drottni sínum... Þarna tók
ég ákvörðun um að í New York gæti ég ekki búið
lengur. Ég hafði einu sinni áður orðið fyrir árás
blökkumanna þegar þrír unglingspiltar rændu
af mér veski en þessi líkamsárás varð til þess að
enn þann dag í dag verð ég hálfskelkuð ef ég sé
svertingja, en aðeins ef ég er ein á gangi, enda
á ég marga blökkumenn að góðum vinum," seg-
ir hún. Eftirmálinn varð sá að blökkumaðurinn
var fangelsaður og Guðrún varð að bera vitni
fyrir rétti: „Hann hafði aldrei áður ráðist á neinn
en hafði brotist inn 23 sinnum. Það kom í ljós
síðar að ástæðan fyrir árásinni á mig var sú að
hann var uppdópaður og elti bara gula litinn,
hélt það væri strætisvagninn og gerði sér enga
grein fyrir að hann var nánast að drepa mann-
eskju. Það sem bjargaði mér var að þarna kom
að glæsikerra og einkabílstjórinn var fyrrver-
andi lögreglumaður. Hann stökk út úr bílnum og
hélt manninum þar til lögreglan kom á vett-
vang.“
Og frá New York í rólegheitin á íslandi kom
Guðrún með son sinn. Vissi reyndar ekki alveg
hvað hún ætti að fara að gera þegar hún rakst á
auglýsingu um ,,I love New York“-ferðir, og
ákvað að sækja um sem fararstjóri: ,,Ég leitaði
fyrst upplýsinga hjá vinkonu minni sem vinnur
hjá Flugleiðum í Lækjargötu. Hún sendi mig til
Hans Indriðasonar sem aftur sendi mig til Más
Gunnarssonar starfsmannastjóra Flugleiða. í
stuttu máli sagt má orða söguna á þá leið að
hann hafi „ráðið mig heim til sín“, því við fórum
að búa saman skömmu síðar og til New York fór
ég því ekki til starfa."
BREYTTAR KRINGUMSTÆÐUR
Þegar Guðrún kynntist Má var hann ekkju-
maður með þrjú börn á aldrinum 8-15 ára. Ég
spyr hana hvort ekki sé erfitt að taka við hlut-
verki húsmóður og uppeldi þriggja barna:
„Þetta eru nú svo einstök börn," segir hún hlý-
lega. „Auðvitað verða allir að aðlaga sig breytt-
um kringumstæðum og þetta var ekki síður erf-
itt fyrir son minn sem fram til þessa hafði verið
aleinn með mér alla daga. Þarna voru komin
þrjú systkini og nýr pabbi, en þetta hefur allt
gengið Ijómandi vel hjá okkur. Ég er mjög
ánægð yfir því að vera komin heim til fslands,
finnst ég eiga besta mann og bestu börn í öllum
heiminum og er mjög sátt og ánægð með iífið og
tilveruna. Við Már eigum nú þriggja ára son
saman svo þetta er orðin sjö manna fjölskylda.
Ég er almennt sátt við allt sem ég hef tekið mér
fyrir hendur í lífinu og þar sem þetta viðtal varð
upphaflega til vegna þess að ég var fulltrúi ís-
lands í fegurðarsamkeppnum fyrir tuttugu árum
vil ég bæta því við að mér finnst ekki að fólk eigi
að hafa miklar áhyggjur af þeim ungu stúlkum
sem fara út í fegurðarsamkeppni í dag. Þetta
veitir manni mörg tækifæri til að skoða heiminn
og kynnast öðrum þjóðum."