Morgunblaðið - 04.05.1967, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. MAÍ 1967.
Bifreiðastjóri
Röskur og reglusamur maður óskast til starfa við
vörudreifingu og lagerstörf.
Upplýsingar ekki veittar í síma.
ÞÓRÐUR SVEINSSON & CO. H/F.
„HAGA“ v/Hofsvallagötu.
Frá Verzlunarskóla
*
Islands
Auglýsing um lausa kennarastöðu við skólann.
Verzlunarskóli íslands óskar að ráða einn fastan
kennara í ensku (og þýzku) á hausti komandi.
Nauðsynlegt er að vgentanlegir umsækjendur hafi
lokið háskólaprófi.
Launagreiðslur og önnur kjör eru i samræmi við
það, sem gerist við opinbera skóla á hverjum tíma.
Líf eyriss j óðsr éttindi.
Umsóknir ber að stíla til skólanefndar Verzlunar-
skóla íslands, Pósthólf 514, Reykjavík. Umsókn
fylgi greinargerð um menntun og fyrri störf.
Umsóknarfrestur til 1. júní þ. á.
Sjálfsfœðiskvennafélagið Vorboðinn
Hafnarfirði
30 ára
afmælishátíð
sunnudaginn 7. maí f Sjálfstæðishúsinu og hefst
með borðhaldi kl. 18.30.
Dagskrá:
1. Ræða, Mathias Á. Mathiesen, alþingismaður.
2. Skemmtiatriði, Órnar Ragnarsson og fleirL
3. Dans.
Vorboðakonur eru hvattar til að íjölmenna og taka
með sér gesti.
Aðgöngumiðar seldir til föstudagskvölds í verzlun
Ragnheiðar Þorkelsdóttur og Elísabetar Böðvars-
dóttur, Jóns Mathiesen og Þórðar Þórðarsonar.
STJÓRNIN.
Stundið veiðarnar
með Olympiumeistara
Það er hægt með því að nota ANSCHÚTZ sport-
riffilinn caliber .222, sem byggður er eftir ANS-
CHÚTZ MATCH 54 formúlunni, en með þeim teg-
undum hafa unnizt fleiri alþjóða- og Olympíukeppn
ir fyrir minni hlaupvíddir en með nokkrum öðrum.
Einstiga gikkur, sem hægt er að stilla fullkomlega.
Hlaupið er rennt af nákvæmni og yfirfellt. Riffil-
skeftið er úr fallega útskorinni franskri valhnotu.
Verð aðeins kr. 7.950,— Póstsendum.
SPORTVÚRUHÚS REYKJAVÍKUR
Óðinsgötu 7 — Sími: 1-64-88.
— Elzta sportvöruverzhin landsins
Sýning Myndlistarfélagsins
AÐ VENJU hefur „Myndlista-
félagið" opnað vorsýningu sína
i Listamanaskálanum. Það skal
tekið fram til að forða misskiln-
ingi, að hér er um annað félag
að ræða en „Félag íslenzkra
myndlistarmanna", en það hefur
viljað ruglazt fyrir ýmsum. En
það virðist táknrænt fyrir mynd
list og myndlistaskóla hérlend-
is, að þegar eitthvað nýtt er
stofnað er furðulega nærri höggv
ið nöfnum þeim er fyrir eru.
Má t.d. nefna Handíða- og mynd
listaskólann (nú Myndlista- og
handíðaskólinn) og „Myndlista-
skólinn“(l) Ég á bágt með að
skilja þessa andleysu í nafngift
en e.t.v. er þetta gert af ásettu
ráði og finnst mér það meir en
undarlegt, því þetta skapar mis-
skilning, leiðindi og hvimleiðan
glundroða. Ég vek máls á þessu
hér vegna þess að mér fyndist
t.d „Vorsýningarfélagið“, miklu
fallegra nafn, meiri reisn yfir
því og réttara, því hér er um
að ræða samtök fólks er fæst
við myndlist og hefur það á
stefnuskrá sinni að sýna árlega
á þessum tíma. Og í listum ber
að forðast það að sigla undir
fölsku flaggi.
Að þessu sinni sýna 15 mál-
arar og 1 myndhöggvari verk
sín og er þetta æði mislitur
söfnuður, að ekki sé sterkara að
orði komizt. Félaginu hefur
bætzt einn nýr meðlimur á ár-
inu, sem nú sýnir í fyrsta sinn,
en það er María H. Ólafsdóttir,
sem er danskgift og búsett í
Kaupm.höfn. Verk þau er hún
sýnir að þessu sinni eru mjög
misjöfn, en einna geðþekkust
þótti mér mynd hennar „Rós
meðal rósa“, þar sem hún vinn-
ur sérkennilega í rauðum og
grænum tónum. í myndum
hennar sér maður greinilega
votta fyrir danskri erfðavenju,
sem er eðlilegt fyrir langa bú-
setu og skólun í K.höfn. Miðað
við „standardinn'* í félaginu hef-
ur það eflaust gert rétt 1 að hafa
hana með.
Maður verður strax var við
það, er inn kemur og litið er
yfir salinn, að einn málari ber
nú höfuð og herðar yfir alla
hina og hangir hann þó dálítið
afsíðis út í horni á endavegg,
en myndir hans grípa um leið
og maður lítur þær augum og
skera sig úr öllu öðru. Er hér
um að ræða Finn Jónsson. Tvö af
verkum hans á sýningunni tel
ég hiklaust langbeztu verk sýn-
ingarinnar og um leið eru þau
beztu verk, sem ég persónulega
þykist hafa séð frá hendi hans
um árabil, og ekki tel ég hann
hafa áður sýnt nánda nærri eins
góð verk á fyrri vorsýningum,
sem ég hef séð. Er hér um að
ræða mynd hans „Káetuglugg-
inn“ og „Á djúpmiðum." Hina
fyrrnefndu prýðir einföld og
skemmtileg bygging í sérkenni-
legum og persónulegum litatón-
um. ;,Á djúpmiðum“ er í bygg-
ingu, jafnvel hans beztu verk
í þessum myndaflokki, litirnir
tærir og hreinir sjávarlitir, en
þó felli ég mig ekki allskostar
við rauðbleika litinn 1 himnin-
um, sem veikir að minum dómi
heildaráhrifin. Þriðja myndin er
sýnu lakara verk, sem ekkert er
við að segja, því hinar tvær
bera hvort eð er sýninguna
uppi og gefa henni gildi. Það
er jafnan ánægjulegt er málar-
ar koma á óvart, einkurn er
þeir eru komnir á þennan ald-
ur.
Sveinn Björnsson á skemmti-
lega litla mynd er hann nefnir
„Bláfugl“, væri æskilegt að hann
vildi einbeita sér meir að þess-
ari stærð mynda, því hann á
vissulega til hjá sér tilþrif, en
myndir hans eru oft óþægilega
stórar og hann ræður sjaldnast
við stærðina. Jón Gunnarsson er
að þessu sinni mjög ósannfær-
andi og mun lakari en maður
hefur séð til hans áður. Litir
yfirborðslegir, bygging veik og
átakalaus, skást er mynd hans
„Blá nótt“, þar sem örlar þó fyr-
ir stemningu. Jón á miklu meira
til brunns að bera en þetta, og
því má gera til hans meiri kröf-
ur. Pétur Friðrik hefur einnig
sjaldan verið eins slakur í heild
— jafnvel þó að mynd hans „Hús
1 Hafnarfirði“ sé fallegt mál-
verk og ein bezta mynd, sem ég
hefi séð eftir hann lengi, hvort
tveggja vel unnin og hrein í lit.
Helga Weisshappel syndir á yf-
irborðinu í formum, sem koma
kunnuglega fyrir sjónir — inni-
haldslítil verk þótt bregði fyrir
snotrum litum. Það er eitthvað
ferkst við mynd Eggerts Guð-
mundssonar „Við hafið“, og hún
væri ennþá ferskari ef efri hlut-
inn væri jafn vel málaður hin-
um neðri. Efri hlutinn er dálítið
sykraður, en annars er Eggert
mun ósætari en oft áður.
Þorlákur Haldorsen veldur von-
brigðum, hefur verið betri, það
er komið eitthvað sunnudags-
bragð af myndum hans — slíkt
bragð er einnig greinilegt af
myndum Juttu Guðbergsson og
Gunnars Hjaltasonar. Guðmund
Karl skil ég ekki, því hann hefur
lært á ftalíu, sem fóstrað hefur
afburðamenn jafnt í hlutlægu
sem óhlutlægu málverki, og ég
skil ekki hvað ítalskur akadem-
ismi hefur að gera hingað —•
slík málverk eru til í tonnatali
á Ítalíu og bezt geymd þar.
Freymóður og Ragnar Páll eru
samiir við sig. Mynd Harðar Har-
aldssonar minnir á föndur. Ekkl
getur ég heldur séð að verk Sig.
Kr. Árnasonar sé meira en inni-
haldslítið handverk, en segja mi
honum til verðugs hróss, að hann
er alls ósætur í lit, og hann
reynir að byggja upp og taka
hlutina til meðferðar, en fer
rangt að, að minni hyggju. Eini
myndhöggvarinn á sýningunni,
sem er Gunnfríður Jónsdóttir,
lætur lítið yfir sér.
Sýningin er máttlítil I heild
og væri æði sviplaus ef Finna
Jónssonar nyti ekki við.
Bragi Ásgeirsson.
I Bogasal
í BOGASAL var sýning á mynd-
um listkonunnar Susan Jónasar.
Sýndi allt 1 senn vatnslitamynd-
ir, olíumálverk, t eikningar og
myndir sem hún í sýningarskrá
nefnir aukamyndird?) Hún vinn
ur af sjaldgæfri vandvirkni og
heiðarleika, en ekki af miklum
tilþrifum — bezt 1 vatnslita-
myndum, og hafði ég vissa
ánægju af að skoða þær mynd-
ir sökum hreinleika þeirra, en
litir hennar eru ekki nægjanlega
mettaðir og sumir hlutir mynda
hennar ekki eins vel unnir og
aðrir, sem kemur niður á heild-
inni. Af málverkum hennar var
myndin „Lokastígur“ bezt að
mínum dómi, hrein og fersk I
lit, en listkonan veldur hvergi
nærri olíu eins vel og vatnslit-
um. Ég rek þetta hér vegna þess,
að þó ég kæmi ekki auga á
mikil tilþrif, þá sýnir listkonan
eins og áður er sagt, heiðarleg
vinnubrögð og er það meira en
sagt verður um marga aðra, sem
enn eru á frístundaamálarastig-
inu og hafa sýnt á þessum stað.
Bragi Ásgeirsson.
FRUMRAUN
ÞAÐ ríkti mikil eftirvænting í
Austurbæjarbíói I fyrrakvöld 4
tónleikum Tónlistarfélagsins.
Þar var fólk kom:5 til að (ef
dæma má eftir áberandi pískri
Skyndiútsalan
Allt á að seljast, verzlunin hættir eftir
nokkra daga. — Mikill afsláttur.
Dömusundbolir — undirfatnaður m. a.
allt úrvalsvörur.
Komið og gjörið góð kaup.
Nonnabúð
Vesturgötu 11.
frammi í salnum) sjá einn, en
heyra a.m.k. tvo aðra þekkta
söngvara. Aðrir komu til að
heyra Eyvind Brems íslandi .aý-
útsprunginn tenórsöngvara,
halda sína fyrstu söngskemmtun
opinberlega. Efnisskráin var
sett saman af óperuarium frá
Caccini, Hándel, Mozart til
Tsjækovskýs, auk þriggja Lieder
eftir Schubert, Ballödu úr Elver
skud eftir Gade og Bikars Ey-
þórs Stefánssonar. Undirieik
annaðist Ellen Gilberg, sem
einnig lék einleik, A-dúr sónötu
Mozarts, K.V. 331, en hvorki
undirleikur né einleikur var til
að vekja hrifningar undrun —
þótt undrun vektL
Eyvind Brems íslandi og efn-
isskrá sú, er hann söng, áttu
litla samleið. Hann hefur bjarta
fínlega rödd, sem hann beitir af
lipurð og smekkvísi. Hann syng
ur tárhreint, (nema hæstu tón-
ana stundum), og það var un-
un að heyra hann syngja
Caccini. En verkefnin voru ekki
fyrir hans rödd, óperuaríur eða
dramatísk Lieder. Eyvind Brems
íslar.di hefur rödd fyrir þær
tónbókmenntir, sem enskir
kenna við Elísabetu sína fyrstu.
Það væri mikið tilhlökkunar-
efni, ef hann byði upp á söng-
kvöld úr þeirri áttinni i sam-
félagi við lútu og gígju.
Þorkell Sigurbjörnsson.