Morgunblaðið - 23.08.1991, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 1991
27
Ivar Helgi Öskars-
son - Minning
Fæddur 17. september 1971
Dáinn 17. ágúst 1991
Vorlaufið unga,
veika og smáa
veit það um blóm sitt,
um daggir, yl og ljós?
Vorlauf míns hjarta,
vorlauf míns trega,
verður þú rós?
(Þorsteinn Valdimarsson)
í dag kveðjum við okkar elskulega
frænda, ívar Helga, sem tekinn var
frá okkur allt of snemma. Hver var
tilgangurinn? Við slíka harmafregn
leita ótal spurningar á hugann en
fátt er um svör. Orðin verða van-
máttug og við finnum hversu lítils-
megnug við erum gagnvart hinum
stóru spurningum um lífið og dauð-
ann. Við trúum því að allt hafi sinn
tilgang, mannsævin sé aðeins einn
bekkur í skóla hins eilífa lífs. Við
vitum að sólin rís aftur þó nú sé
myrkur og djúp sorg.
ívar Helgi var yngstur barna syst-
ur okkar, Lovísu Einarsdóttu, og
Óskars Karlssonar. Hann ólst upp í
Garðabænum með systrum sínum,
Áslaugu og Dóru, sem nú gráta sárt
ástkæran bróður og kæra vin.
ívar átti stutta en góða ævi. Okk-
ur eru minnisstæðar samverustund-
irnar með fjölskyldunni í Aratúninu
og heimsóknir þeirra vestur á ísa-
fjörð til afa Einars og „ömmu“
Bettýjar. í hugum okkar var Ivar
einstaklega glaðvær og gefandi
drengur sem öllum þótti gaman að
hafa nærri sér. Fyrir þessar stundir
veðum við ævinlega þakklát og
geymum í hjörtum okkar.
Elsku Lovísa, Óskar, Áslaug og
Dóra, góður Guð styrki ykkur og
gefi ykkur þrek til að-takast á við
það sem enginn fær breytt, en minn-
ingin um elskulegan dreng mun
ætíð lifa í bijóstum þeirra er til hans
þekktu.
Bettý, Elísabet, Magga,
Kúddi, Konni og Kiddi
.. .og liljan að hófnum hneig,
hún var dáin.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þessar ljóðlínur komu upp í huga
minn þegar ég heyrði um ótímabært
lát frænda míns, Ivars Helga, elsku-
legs og góðs vinar sem gleymist aldr-
ei. Sumarlangt dvaldi hann hjá mér
í sveitinni ljúfur, kátur og lítillátur.
Hann var barn náttúrunnar, hreinn,
tær og mjúkur eins og liljan hvíta
en nú hefur sláttumaðurinn slyngi
verið að verki einu sinni enn og skil-
ur okkur eftir fátækari.
Megi ljósið sem ívar hafði lýsa
okkur fram í birtuna sem geymir
þennan góða dreng. Með þökk og
virðingu og mína dýpstu samúð til
foreldra, systra og ailra sem lifa.
Helga Pálsdóttir
Mig iangar fyrir hönd nemenda-
félags Fjölbrautaskólans í Garðabæ
að minnast í fáum orðum ástkærs
vinar og skólafélaga, sem nú er lát-
inn. ívar, sem var svo yndislegur,
blíður og góður sama hvað á gekk,
er alít í einu horfmn frá okkur. Við
sitjum eftir harmi slegin. Það er
varla hægt að lýsa í orðum hve sökn-
uðurin er mikill, en við höfum þó
alltaf minningarnar sem munu hlýja
okkur um hjartarætur þegar við
hugsum um hann.
Ivar var glaðvær, ljúfur og nota-
legur, svo að engum gat liðið illa í
návist hans. Hann gat komið hvaða
fýlupúka sem var í gott skap með
kærleika sínum og hlýju. Glettnin
var ævinlega í fyrirrúmi, því hann
gat alltaf séð eitthvað jákvætt við
allt og alla. Allir sem þekktu ívar
dáðu hann og virtu og voru það ófá-
ir, því hann var mjög vinmargur og
gerði hann sér far um að kynnast
hveijum nýjum nemanda sem birtist
í skólanum okkar.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við eyddum með honum niðri í setu-
stofu og var alltaf jafn gaman að
mæta brosi hans þegar hann gekk
í salinn. Hann var góður skólafélagi
og það mun seint verða fyllt það
skarð sem myndast hefur í hóp nem-
enda Fjölbrautaskólans í Garðabæ.
Við erum mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta hans í þennan stutta
en góða tíma og við verðum að sætta
okkur við, þótt erfitt sé, að nú er
komið að einhveijum öðrum að njóta
hans, á öðrum góðum stað. Við höf-
um deilt með honum mörgum af
okkar bestu stundum og þeim mun-
um við aldrei gleyma.
Elsku Lovísa, Óskar, Dóra, Ás-
laug og vinir, við vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð og vonum að að
Guð gefi ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
F.h. nemendafélags FG,
Mjöll Jónsdóttir forseti.
Mig langar að minnast ástkærs
vinar míns, með miklum trega sem,
nú er látinn í æskublóma.
Ég kynntist ívari fyrir nokkrum
árum í gegnum sameiginlega vini
okkar. Hann var svo ófeiminn og
hress að ég komst ekki hjá því að
kynnast honum. Fljótlega urðum við
bestu vinir og eyddum við mörgum
af okkar bestu stundum saman. Ivar
gat alltaf komið okkur í gott skap,
Anna Guðmunds-
dóttir - Kveðja
Fædd 4. ágúst 1908
Dáin 16. júlí 1991
Mig langar að kveðja hana ömmu
með fáeinum orðum. 13 ára gömul
er ég svo lánsöm að flytja á hæðina
fyrir neðan ömmu og til að heim-
sækja ömmu voru aðeins örfá þrep
upp stigann. Alltaf var tekið vel á
móti manni með kaffi og kökum.
Ég man hvað mér fannst notalegt
að vita af ömmu uppi, þegar ég var
ein heima og hafði ekkert fyrir
stafni, þá lá leiðin upp stigann til
ömmu. Hún hafði alltaf tíma til að
spjalla, og það voru margar sögurn-
ar sem hún sagði frá uppvaxtarár-
um sínum. Amma var alltaf að
vinna eitthvað í höndunum og það
voru ófáir vettlingar, sokkar og
treflar sem við krakkarnir fengiim
hjá henni ömmu þegar við komum
í heimsókn. Ég man fyrsta sumarið
sem ég átti heima fyrir neðan ömmu
að einn morguninn var hún að sjóða
lítið fiskstykki, vafði hún því innan
í pappír og henti út um eldhús-
gluggann. Hvað ertu að gera spurði
ég? Æ, hann á engan að greyið
sagði hún og benti á bröndóttan
kött sem hafði vanið komur sínar
undir eldhúsgluggan. Já þarna er
ömmu rétt lýst.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú bama þinna kvak:
enn í dag og alla daga,
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina
orð þitt döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir
eins og foldar blómin smá.
(St. Thorst.)
Ég vil að lokum þakka ömmu
fyrir allar samverustundirnar sem
við áttum saman, og þær minningar
mun ég geyma vel.
Sigríður Erna Valgeirsdóttir
með vingjarnlegri hlýju og glettni
sinni. Hann var með eindæmum
hjálplegur ef eitthvað bjátaði á, og
sá hann ávallt björtu hliðarnar á líf-
inu. Hann var vinnusamur dundari
og var hann ávallt eitthvað að vinna
heimafyrir þegar ég kom í heimsókn
til hans í Aratún 22. Ég þakka fyrir
að hafa fengið að njóta góða drengs-
ins míns í þennan stutta en yndis-
lega tíma. Ég veit að hann er kallað-
ur til góðra verka í hinum nýja heimi.
Ég mun ininnast ívars með miklum
söknuði, en hann mun lifa í hjarta
mínu.
Elsku Lovísa, Óskar, Áslaug og
Dóra, ég vil biðja algóðan Guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Kveðja,
Klara
Okkur langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast góðs
vinar, ívars Helga Óskarssonar.
Fyrstu minningar okkar um ívar,
í grunnskóla, eru hversu rólegur og
prúður hann var, enn samt tók hann
virkan þátt í leik og félagsstörfum.
Myndaðist þar náin vinátta sem hélst
til síðasta dags.
ofáar stundir áttum við félagarnir
saman í Aratúninu og tengjast
margar okkar bestu minningar þeim
stundum er við áttum saman í bílsk-
úrnum. Voru þar uppátækin mörg
og misjöfn. Oftar en ekki er við
mæltum okkur mót heima hjá ívari
kom hann til dyra í bílskúrnum frek-
ar en í aðaldyrunum. Var hann þá
að dunda við eitt af sínum fjölda-
mörgu verkefnum. En þannig var
ívar, að hann gat setið tímum saman
með einhvern hlut í höndunum,
skrúfað hann í sundur og sett svo
aftur saman, til þess eins að
skoða hann.
ívar var mesti námsmaðurinn af
félögunum og var það ósjaldan sem
verkefni er skila átti til kennara,
komu úr tölvunni hans, svo við hinir
þurftum bara að skrifa undir.
ívar var mjög hjálpsamur, það var
sama hvað um var beðið, aldrei stóð
á hjálpinni.
Þótt ívar hafi verið rólegur að
eðlisfari, þá átti hann mjög auðvelt
með að eignast vini. Hvar sem við
komum, þá var ívar kominn í hróka-
samræður innan fárra mínútna og
skipti þá engu hvort viðmælandi
hans var háaldraður eða barnungur
og skýrir það sjálfsagt þann ótrúlega
stóra vinahóp sem hann átti.
Síðustu stundirnar sem við áttum
með ívari voru síðastliðna verslun-
armannahelgi, sem við ásamt nokkr-
um öðrum vinum eyddum í Þórs-
mörk. Við áttum þar saman yndis-
legar stundir, þar sem allir voru
brosandi og ánægðir og það er þann-
ig, sem við geymum Ivar í hjörtum
okkar.
Það skarð sem ívar skilur eftir
sig verður aldrei fyllt, þó að hann
hafi ekki fylgt okkur nema tæp 20
ár, voru það sjálfsagt 20 bestu af
'ævi okkar allra.
Elsku Lovísa, Óskar, Áslaug og
Dóra, við og fjölskyldur okkar sam-
hryggjumst ykkur innilega og biðj-
um Guð að styrkja ykkur á þessutn
þungbæru sorgarstundum.
Sigurjón, Stefán,
Sverrir og Hjörtur
í svipnum hans sé ég æsku okkar
og eitthvað svo viðkvæman sumarstreng,
við skiljum vait þessi óblíðu örlög
sem ætla sér, vinur, þinn góða dreng.
(Matthías Johannessen.)
Söknuður og sár tregi hvílir yfir.
í dag kveðjum við ungan mann, sem
svo skjótt var hrifinn brott á því
æviskeiði, sem er upphaf afls
atorku. Harmafregnin kom óvænt
og skynsamleg rök eru víðs fjarri.
ívar Helgi Oskarsson var nemandi
í Fjölbrautaskólanum í Garðabæ.
Kynni mín af ívari voru ekki löng,
en þó minnisstæð fyrir þær sa,kir,
að vonirnar bjuggu svo sannarlega
í huga þessa einlæga og viðkvæma
manns, sem svo margt átti eftir
ógert í lífinu. Við ræddum lengi sam-
an síðastliðið vor. Hann hafði nokkr-
ar áhyggjur af námi sínu enda sam-
viskusamur að eðlisfari. Mér fannst
bjart yfir áformum og ásetningi
þessa unga manns, en örlögin hafa
kallað hann til starfa á öðru lífs-
sviði. Harmurinn er nánustu ættingj-
um þungur og bótalaus, en nií-gij
minningin um góðan dreng vera
þeim huggun á erfiðum tímum.
Ég votta foreldrum ívars, Lovísu
og Öskari, systrum hans, Áslaugu
og Dóru og öðrum ástvinum hans
innilega samúð mína og flyt þær
kveðjur frá kennurum og öðru
starfsfólki Fjölbrautaskólans í
Garðabæ. Blessuð sé minning ívars
H. Óskarssonar.
Þorteinn Þorsteinsson
Gísli R. Einarsson
smiður — Minning
Fæddur 29. ágúst 1969
Dáinn 16. ágúst 1991
Að kveldi 18. ágúst var hringt og
mér tjáð að Gísli bróðir hennar Fríðu
vinkonu minnar væri látinn. Þessi
ljúfi og viljasterki drengur sem barð-
ist svona hetjulega í veikindum sem
öll vernd og umhyggja Fríðu og íjöl-
skyldu hennar stóð máttvana gegn.
Elsku Fríða mín, Guð einn þekkir
dýpt þess sársauka sem yfir fjöl-
skyldu þinni grúfir. Við sem stöndum
álengdar getum aðeins rétt út hend-
ur okkar ef það skyldi vera til ein-
hvers stuðnings.
Sá sem öllu ræður, hefur ætlað
Gísla eitthvert annað hlutverk, sem
við eigum erfitt með að skilja, en
við verðum að virða í auðmýkt óskilj-
anlegar ráðstafanir hans.
Guð huggi elsku Fríðu mína, Þór-
hildi, Einar, Júlla, Margréti og litlu
Ömu Viktoríu sem hann fékk að
njóta allt of stutt.
Hulda María
Við kveðjum nú kæran vin okkar
í hinsta sinn.
Allir vita að eitt sinn verða allir
að deyja, en það er samt alltaf jafn
sárt þegar einhver manni kær yfir-
gefur þetta líf.
Kynni okkar Gísla Ragnars voru
ekki löng, aðeins örfá ár, ár sem
hafa gefið okkur mikið af hlýjum
minningum um góðan dreng og við
erum þakklát fyrir að hafa notið
vináttu hans.
Gísli Ragnar háði harða baráttu
við sjúkdóm sem að lokum hafði
yfirhöndina. Hugrekki hans var með
eindæmum og mættum við öll læra
af því.
Hinn 17. júní 1989 fæddist Gísla
Ragnari dóttir, Arna Viktoría, sem
var sólargeisli föður síns, en því
miður fékk hann ekki langan tíma
með henni. Eitt er víst að hún á
dyggan aðdáanda á himnum.
Með þessum fáu orðum sendum
við foreldrum hans, Einari og Þór-
hildi, systkinum hans, Margréti,
Fríðu og Júlla, og dóttur hans, Órnu
Viktoríu, einnig öllum aðstandend-
um og vinum hans, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans._
Reynir og Ólöf
Okkur langar að minnast góðs
drengs, Gísla, sem nú hefur kvatt
þannan heim eftir löng og erfið veik-
indi.
Kynni okkar hófust er hann hóf
störf hjá sama fyrirtæki og við unn-
um hjá, sem lærlingur í trésmíði
árið 1987. Gísli var mjög efnilegur
smiður, útsjónarsamur og duglegur.
Einnig var hann mjög notalegur í
umgengni, glettinn og ætíð var fjör
í kringum hann.
Ekki áttum við von á því þegar
við fyrrverandi vinnufélagarnir hitt-
umst í vetur að það væri í síðasta
skiptið sem Gísli var með í hópnum.
Hann virtist hressari og var kátur
og vonuðum við að hann væri að
sigrast á veikindunum.
Það var mikil gæfa að fá að kynn-
ast Gísla þó að æðri máttarvöld
kæmu í veg fyrir að þau kynni yrðu
lengri, en við munum ætíð minnast
hans.
Kæri Einar, Þórhildur, dóttir og
systkini, við vottum ykkur innilega
samúð.
Siggi, Guðlaug
og Margrét Rós.
Gísli Ragnar Einarsson andaðist
í foreldrahúsum föstudaginn 16.
ágúst á Álfhólsvegi 89 í Kópavogi.
Hann laut að lokum í lægra haldi
fyrir sjúkdómi sem hann átti við að
stríða í nær þijú ár. Hann var sonur
hjónanna Einars Kjartanssonar og
Þórhildar Gísladóttur. Leiðir okkar
Gísla lágu saman þegar ég flutti í
sama hús í ágústmánuði árið 1979.
Ég sá þennan fjöruga strák í fót-
bolta úti í garði og duldist þá ekki
að þar væri á ferð sterkt og þróttm-
ikið ungmenni. Við Gísli áttum sam-
an nokkur áhugamál Við tefldum
sfúndiim' Ifráðskak'sjFrúðúbr brids
og skiptumst á skoðunum um bíla.
Þegar hann keypti sinn fyrsta bíl
var það hans fyrsta verk að sýna
mér hann. Þetta var kraftmikill bíll
en Gísli vildi vera fljótur í ferðum.
Gísli fór í Fjölbrautaskólann í
Breiðholti og lærði trésmíði. Vann
hann jafnframt hjá Trésmíðaverk-
stæðinu Smiðshúsum hf. á meðan
kraftar hans entust. Gísli stofnaði
heimili í Garðabæ ásamt Erlu Björk
Reynisdóttur. Þau éignuðustu dótt-
urina Örnu Viktoríu, sem fædd«fi
17. júní 1989, en þau slitu samvistir
eftir stutta sambúð. í desember á
síðasta ári festi Gísli kaup á vélsleða
til þess að ferðast um. Þá gekk hann
við hækju og neitaði að gefast upp
í baráttunni við krabbameinið. Einn-
ig flutti hann til landsins bíl til þess
að flytja sleðann og ferðast á. Aldr-
ei sáum við neinn bilbug á honum
þótt þrekið væri af skornum
skammti. Hann gat ekki keyrt þenn-
an nýja bíl þegar hann kom til lands-
ins en hann fór nokkrar ferðir upp
í sumarbústað á Þingvöllum með
foreldrum sínum. Þótti Gísla rhjf£
gaman að dvelja þar. Nú síðast varð
hann rúmfastur og í hjólastól. Móð-
ir, faðir og systkini hjúkruðu honum
á nóttu sem degi og höfum við ekki
séð eins mikla umhyggju á nokkru
heimili. Systkini Gísla eru Margrét,
Fríða og Júlíus. Með þessum fátæk-
legu orðum vottum við dóttur, fq^.
eldrum, systkinum, afa og ömmu svo
og öðrum ættingjum innilega samúð.
Snórri óg Ingá