Morgunblaðið - 23.08.1991, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 1991
----j—,• n—r • ;—..................!—
Stefán Harðar-
son - Minning
Fæddur 11. ágúst 1965
Dáin 12. ágúst 1991
Ungan mann langar til að hleypa
heimdraganum og skoða sig um í
veröldinni, víkka sjóndeildarhring
sinn. Slíkt er algengt og margir
íslendingar haldnir sterkri útþrá.
Stefán Harðarson hélt af landi burt
á síðustu vordögum til Basel í Sviss.
Hann fékk þar starf hjá svissnesku
flugfélagi sem hélt uppi ferðum til
Kenya. Hér heima hafði hann lokið
prófi frá Verslunarskóla íslands og
síðan fengist við sölumennsku,
einkum auglýsingasölu hjá útvarps-
stöðvum. Stefán var greindur piltur
og góðviljaður og hlýr í viðmóti.
Eðlislæg hjálpsemi hans og
skemmtileg framkoma aflaði hon-
um margra vina. í Basel hafði hann
þegar eignast marga vini og kunn-
ingja þó dvöl hans þar yrði ekki
löng. Hann veiktist skyndilega af
hættulegum sjúkdómi, malaríu, og
lést eftir skamma legu 12. ágúst
síðastliðinn, daginn eftir 26 ára
afmæli sitt. —
Og nú er hann kominn heim,
ekki til að heyja baráttu á sviði
virkra daga, heldur til hvíldarinnar
eilífu.
Foreldrar Stefáns Harðarsonar
eru Hörður Sveinsson heildsali og
kona hans, Elín Kristinsdóttir. Fað-
ir Harðar var Sveinn Sveinbjörns-
son frá Geirshlíðarkoti í Flókadal í
Borgarfírði. Foreldrar Sveins voru
Sveinbjörn Sveinsson bóndi og kona
hans, Guðlaug Ingimundardóttir af
ætt þjóðsagnaklerksins séra Snorra
á Húsaffelli. Sveinn var bifreiða-
stjóri í Borgarnesi, vel látinn dugn-
aðarmaður, en dó á besta aldri
1946, aðeins 44 ára. Kona Sveins
var Sigurlaug Sigrún Björnsdóttir,
fædd í Brekku í Víðimýrarsókn í
Skagafirði, dóttir hjónanna Björns
Bjarnasonar og Stefaníu Ólafsdótt-
ur en uppalin frá 9 ára aldri í Deild-
artungu hjá hjónunum Sigurbjörgu,
systur sinni, og Jóni Hannessyni.
Eftir lát Sveins, manns síns, fluttist
Sigurlaug með börn sín þrjú til
Reykjavíkur.
Móðir Stefáns Harðarsonar, Eiín,
er dóttir Kristins Andréssonar mál-
arameistara í Reykjavík (d. 1960)
og eftirlifandi konu hans, Margrét-
ar Guðmundsdóttur. Foreldrar
* Kristins voru hjónin Andrés Bjarna-
son söðlasmiður í Reykjavík og
Guðlaug Jónsdóttir. — Margrét,
móðir Elínar Kristinsdóttur, er dótt-
ir Guðmundar Magnússonar bónda
í Böðvarsdal í Vopnafirði og konu
hans, Elínar Stefánsdóttur frá Teigi
í sömu sveit. Elín var föðursystir
hins nafnkunna vísindamanns Sig-
urðar Þórarinssonar prófessors.
Stefán var yngstur fimm barna
þeirra Harðar og Elínar, en systkini
hans eru: Margrét, Sveinn, Kristinn
og Sigrún.
Sár harmur er kveðinn að vanda-
fólki Stefáns Harðarsonar við svip-
legt fráfall hans, foreldrum, systk-
inum og ömmum hans báðum, —
öldruðum konum, sem sjá á bak
yndi sínu og eftirlæti í blóma lífsins,
og sama er að segja um vini hans
og kunningja. Svo fer okkur jarðar-
börnum. Vonir blikna við fráfall
vina okkar, vonir um langt og giftu-
ríkt líf sem okkur finnst við hafa
séð sem í skuggsjá, en tjald er
skyndilega dregið fyrir. — Er þá
öllu Iokið? Nei. — Stefán skildi öllum
sem hann.þekktu eftir dýrmæta
gjöf sem alltaf býr í hugum þeirra
sem eftir lifa hrein og grómlaus.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því sem kemur
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Svo segir Tómas Guðmundsson
skáld, og þeirra orða er gott að
minnast.
Við hjónin biðjum Stefáni frænda
mínum blessunar á nýjum vegum í
ríki Guðs. Við biðjum þess að for-
eldrum, systkinum og öðrum að-
standendum megi skína hinir fögru
geislar frá minningu hans sem
gleðji og létti þrautir og þunga
daganna.
Andrés Björnsson
Ég kvaddi hann í vor.
Ég mætti of snemma í sam-
kvæmið og átti dijúga stund með
honum einum.
Við ræddum ástina, lífið og til-
veruna, í framtíð sem fortíð, í
skugga sem birtu og vorum sáttir
— sem alltaf áður.
Og gestir komu, fjölskyldan öll.
Rauðvín, kaffi og kaldir réttir —
og Stebbi sleikti puttana og hló.
Hann var að kveðja okkur, nýr
kafli í nýju landi, án okkar og eng-
an óraði fyrir að það yrði síðasti
kaflinn.
Hann brosti og benti þegar hann
lagði áherslu á orð sín. Allt yrði
frábært og við trúðum honum öll.
Hann var bjartsýnn á lífið, lifði því
og ætlaði sér margt og stórt. En
hann fékk ekki tímann til þess.
Og núna þegar ég kveð hann
alfarinn — þá er eftir tóm. Skopið,
háðið, vinsamleg ráðgjöfin og hjálp-
semin öll — er ekki meir. Minning-
in aðeins ylur, drifkrafturinn, eldur-
inn er dáinn.
Hans er sárt saknað.
Ari Eggertsson
Það er ekki oft sem stórir vina-
hópar endast allt frá barnæsku
fram á fullorðinsár. Sú varð þó
raunin með okkur strákana, Beam-
bræðurna eins og við kölluðum okk-
ur. Sex manna gengi sem átti heim-
inn og brallaði margt, alltaf stóðum
við saman í gegnum súrt og sætt.
Við höfum yfirleitt verið sólarmeg-
in, félagarnir, og kannski ekki sætt
miklu andstreymi um ævina. Þann-
ig má segja að við tókum hver ann-
an sem sjálfsagðan þátt í lífi okk-
ar, en þannig er það víst ekki.
Núna erum við minntir rækilega á
það þegar miðpunkturinn úr geng-
inu er horfinn sjónum okkar, nú
þegar Stebbi er dáinn.
Nú rennur upp fyrir okkur sú
staðreynd að Stebbi var allt í öllu
í okkar vinahópi, aðalmaðurinn.
Hann var einstakur á allan hátt,
hvar sem borið er niður. Hann var
sannkallaður gleðimaður, húmorinn
var alltaf til staðar, léttur í lund
og uppátækjasamur, sem var ein-
mitt það sem gengið þreifst á. Hann
var sífellt að skipuleggja einhveija
hluti, alltaf með eitthvað á pijónun-
um. Hvað varðar Beam-bræður var
hann fyrstur manna til að kalla
okkur saman, hveit sem tilefnið var.
Stefán var eldhugi. Ef hann
ákvað að gera eitthvað linnti hann
ekki látum fyrr en takmarkinu var
náð. Oftar en ekki fannst okkur
félögunum hugmyndir hans full
djarfar, en síðan vissum við ekki
fyrr en við vorum sjálfir komnir á
kaf við að framkvæma þær. Ein
af sfeinustu hugarsmíðum hans,
íbúðin sem hann kom sér fyrir í
vor, var einmitt gott dæmi um
þetta. Hann labbaði inn í gamalt
og óhijálegt bakarí og sá það sem
enginn annar sá, nefnifega höll. Og
það kom síðar á daginn.
Það er endalaust hægt að velta
upp myndum um Stebba. Óteljandi
samverustundir skilja eftir minn-
ingar um sannan vin og félaga. Og
þó að skarð Stebba verði aldrei fyllt
eigum við einmitt þessar minningar
til að deyfa sársaukann, minningar
sem við varðveitum í hjörtum okkar
um alla framtíð.
Við vottum foreldrum og að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Fari félagi í friði.
Beam-bræður
Lærir svo lengi sem lifir segir
máltækið og það var svo sannarlega
hægt að læra af því að kynnast
Stebba. Hann var ótrúlega lífsglað-
ur og fjörugur á allan hátt og hafði
einstakt lag á því að gera hvern
dag sérstakan, meðan við hin hugs-
uðum um að þrauka fram að helgi.
Sköpunargáfan var víst ábyggilega
fyrir hendi þar sem Stebbi var ann-
ars vegar og fékk hún svo sannar-
lega að njóta sín í Höfðatúninu í
vor þegar nýja íbúðin var sett í
stand. Það leyndi sér ekki að verki
loknu, hversu mikill stílisti hann
var. Hver smáhlutur hafði sinn til-
gang og litasamsetningar sem
menn fussuðu yfír fyrirfram reynd-
ust smella frábærlega saman er til
kom. Þetta var barnið hans Stebba
og það að sitja þarna með honum
og spjalla undir lágværri jazz- eða
blúsmúsík sem hann setti á fóninn
var nokkuð sem skildi eitthvað eftir
sig. íbúðin, tónlistin og Stebbi
runnu þarna saman í eitt.
Það var líka alltaf þægilegt að
tala við Stebba ef mönnum lá eitt-
hvað á hjarta. Hann virtist aldrei
hafa nein vandamál sjálfur heldur
vera þarna til að leysa vandamál
annarra.
Stebba minn kveð ég nú að sinni.
Kveðjupartíið sem hann hélt í vor
fyrir utanför var frábært og átti
vel við. Það virtust allir finna sér
tíma til að mæta.
Fjölskyldu og aðstandendum
votta ég samúð mína.
Gaui
Stefán Harðarson var besti vinur
minn. Kynni okkar hófust þegar við
vorum á unglingsaldri og Stefán
fluttist á Seltjarnarnes, í næstu
götu við heimili mitt.
Við fórum alltaf úr strætó á sama
stað og það leið ekki á löngu þar
til við vorum orðnir miklir vinir.
Ég man vel, áður en ég kynntist
honum, þegar ég gekk framhjá
húsinu hans og tónlistin hljómaði
út á götu. Ég var alltaf að velta
því fyrir mér hver það væri sem
byggi þarna og væri alltaf að spila
uppáhaldslögin mín.
Eftir örstutt kynni fannst mér
ég hafa þekkt Stefán allt mitt líf.
Það var svo gott að tala við hann
og ómetanlegt að fá skoðanir hans
á hlutunum. Stefán hafði þann ein-
stæða hæfileika að sjá björtu hlið-
arnar á öllum málum og hann leyfði
mér aldrei að vera leið yfir neinu
lengi.
Stefán var sannkallaður heiðurs-
maður. Ég man vel árið sem við
fengum bílpróf. Hann fékk prófið
þrem mánuðum á undan mér og frá
þeim degi þurfti ég ekki að stíga
upp í strætisvagn framar. Hann
keyrði mig og sótti jafnt á nóttu
sem d'egi.
Stefán átti mjög auðvelt með að
kynnast fólki og var hvers manns
hugljúfi hvar sem hann kom. Skiln-
ingur hans og umburðarlyndi var
slíkt að honum varð aldrei sundur-
orða við vini sína, ,a.m.k. ekki við
mig.
Okkur dreymdi sömu drauma um
að skoða okkur um í hinum stóra
heimi. Sá draumur rættist eitt sum-
ar, 1983, þegar við fórum saman
til Grikklands og þess minnist ég
enn sem skemmtilegasta ferðalags
sem ég hef farið í.
Það er mér mikill heiður að hafa
fengið að kalla Stefán vin minn.
Mér finnst ég betri manneskja eftir
kynni okkar sem stóðu í 10 ár.
Þrátt fyrir sáran vinamissi veit
ég að Stefán er kominn á betri stað.
Ég kveð Stefán með djúpu þakk-
læti, fullviss þess að við munum
hittast aftur.
Foreldrum hans og systkinum
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Halla Pálsdóttir
Það er erfitt að finna réttu orðin
til að lýsa tilfinningum okkar á
þessari sorgarstund. Sár söknuður
og skilningsleysi á því sem gerst
hefur er kannski efst í huga.
Minningarnar eru ótrúlega marg-
ar enda áttum við þess kost að njóta
vinskapar Stebba frá unglingsaldri.
Við kynntumst í Való og héldum
hópinn ásamt Beam-bræðrum til
dagsins í dag. Þrátt fyrir að leiðir
hafi skilið nokkrum sinnum, í lengri
eða skemmri tíma, var vináttan allt-
af jafnsterk, eins og við hefðum
aldrei skilið. Þetta urðu ellefu við-
burðarík ár. Þar sem við deildum
bæði gleði og sorg.
Stebbi var okkur kaér vinur og
brottför hans skilur eftir stórt skarð
í hjörtum okkar. Skarð sem við
reynum að fylla með gleðilegum
minningum, því lífsgleði var hans
boðskapur.
Elsku Elín, Hörður og fjölskylda.
Við vottum ykkur innilegustu sam-
úð okkar á þessari erfiðu stundu.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá huga þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran)
Helena og Arna
Það er oft stutt milli gleði og
sorgar og stundum erum við
óþyrmilega minnt á það.
Besti vinur okkar, Stebbi, er dá-
inn. Fimmtudaginn 8. ágúst þynndi
yfir okkur, þá barst okkur fréttin
um að Stebbi lægi þungt haldinn á
spítala í Sviss og væri jafnvel ekki
hugað líf. Við trúðum og vonuðum
í lengstu lög að lífið yrði dauðanum
yfirsterkara, en þær vonir brugð-
ust. Núna stöndum við ráðþrota
yfir ótímabærum missi góðs vinar.
Það er margs að minnast þegar
horft er um öxl. Þótt hagir okkar
breyttust þegar fjölskyldan stækk-
aði skildu leiðir aldrei. Stebbi ’var
aldrei langt undan og varla leið sá
dagur að við heyrðum ekki í honum
eða hittum hann. Stebbi var ein-
staklega barngóður og skemmst er
að minnast síðasta aðfangadags
þegar hann birtist á heimili okkar
að venju með fangið fullt af gjöfum.
Umbúðirnar voru skrautlegar og
afar frumlegar og innihaldið sveik
engan, allra síst lítinn snáða sem
beið fullur eftirvæntingar. Þá mátti
varla á milli sjá hvor gladdist meira
gefandinn eða þiggjandinn. Þótt
Stebbi færi til starfa erlendis var
hugulsemi hans óbreytt. Hann
gleymdi ekki vinum sínum enda var
hann sannur vinur vina sinna.
í dag er komið að kveðjustund.
Elsku Stebbi er kvaddur hinstu
kveðju. Skarð hans verður vand-
ERFIPRYKKJUR
Tökum að okkur erfidrykkjurfyrir allt að 250 manns.
Verðfyd kr. 830. -
Upplýsingar í síma 11440 eða d staðnum.
Hótel Borg
fyllt. Að leiðarlokum er okkur vissu-
lega sorg og söknuður efst í huga,
en jafnframt þakklæti fyrir einlæga
vináttu. Elsku Stebbi var dásamleg-
ur félagi á leiðinni í gegnum lífíð
og við trúum því að hann bíði okk-
ar á leiðarenda.
Elsku Elín og Hörður og fjöl-
skylda, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og megi guð hjálpa
okkur á þessum erfiðu tímum.
Jói, Guðbjörg, Birgir Daði
og Agnes
Lífið er margslungið, flókið. Það
líður áfram, eins og stórfljót, stund-
um stjómlaust, stundum ekki. Mað-
ur getur valið sér ýmsa farvegi ef
maður þykist vita hvert förinni er
heitið. Stundum ber mann af leið,
en það er bara einsog lífið er. Það
skiptir kannski ekki meginmáli að
vera á fullri ferð áfram. Málið er
að njóta ferðarinnar, njóta lífsins,
með fjölskyldu og vinum. Ferðafé-
lagarnir geta verið margir og í mis-
langan tíma, en fjölskyldan og nán-
ustu vinirnir era kjölfestan í þessu
ferðalagi, uppistaðan og styrkurinn.
Stefán Harðarson lést mánudag-
inn 12. ágúst. Með honum er geng-
in ein af kjölfestunum í mínu lífí.
Fréttin um skyndileg veikindi hans
var reiðarslag. Vonin um kraftaverk
lifði, en viku síðar slökknaði ljós
hans. Maður lýtur höfði, steytir á
skeri. Ymsar spurningar vakna, en
fátt er um svör. Maður skilur ekki,
trúir ekki að Stebbi sé horfínn.
Vináttubönd okkar Stebba hnýtt-
ust á unglingsaldri, og áttu eftir
að treystast alla tíð. Vinskapurinn
lifði allar þær hræringar og breyt-
ingar sem fylgdu leið okkar frá
unglingi til manns. Þegar horft er
til baka koma í hugann ótal sam-
verustundir. Og það skemmtilega
er að í öllum þessum 'minningum
er Stebbi alltaf jafn jákvæður, glett-
inn og lifandi.
Hann Stebbi var nefnilega sér-
stakur. Hann hafði einstakt lag á
að sjá það jákvæða í öllum hlutum.
Þó á móti blési stundum, þá horfði
hann bara fram á veginn, og vann
sig út úr því. Vandamál vora ekki
að hans skapi. Og þó Stebbi ætti
stundum erfítt, kannski erfiðara en
margur hélt, dró aldrei ský fyrir
sólu hans. Alltaf broshýr og fersk-
ur, veltandi fyrir sér ólíklegustu
hlutum, uppfullur af hinum ýmsu
hugmyndum. Þau voru ófá skiptin
þegar maður hitti Stebba að hann
byijaði eitthvað á þessa leið:
„Veistu hvað mér var að detta í
hug?“ eða „Veistu hvað ég er að
spá í að gera?“ Síðan útlistaði hann
allt saman í fljótheitum, horfði síðan
sposkur á mig og sagði: „Líst þér
ekki vel á þetta?“ Þar kenndi ýmissa
grasa, sumt óraunhæft (sem honum
þótti nú ekki verra!), annað ekki.
Það var ekki málið, heldur einfald-
lega að framkvæma það. Og stað-
reyndin er sú, þó að Stefán Harðar-
son hafí aðeins orðið 26 ára og ein-
um degi betur, að hann lét flesta
drauma sína rætast.
Stebba verður sárt saknað um
alla framtíð, en minningarnar halda
á lofti merki hans. Ljós hans mun
skína áfram.
Elsku Elín, Hörður og fjölskylda.
Ég votta ykkur mína dýpstu samúð
og bið Guð að veita ykkur styrk í
sorg ykkar.
Hafí minn kæri vinur þökk fyrir
samfylgdina, og fari hann í friði.
Júlli
Fullur eftirvæntingar og hreysti
kvaddi hann ísland í lok maí. Fram
undan beið nýtt starf í fjarlægum
löndum. Rúmum tveimur mánuðum
síðar bárust til íslands fréttir af
alvarlegum veikindum hans. Eftir
vikulangt dauðastríð var hann all-
ur. Daginn fyrir andlátið hafði hann
orðið 26 ára.
Stefán Harðarson fæddist og ólst
upp í Reykjavík, sonur hjónanna
Elínar Kristinsdóttur og Harðar
Sveinssonar, yngstur fímm systkina
og sannkallað eftirlætisbarn. Ilann
tók í arf góðar gáfur, tilgerðarlausa
háttvísi og næmleika á tilfinningar
og líðan annarra. Hann var fljótur
til skilnings, bjó yfir ágætri tungu-
málakunnáttu ogdijúgum sannfær-
ingarkrafti, enda reyndust þær gáf-
ur honum vel í starfi síðar meir.