Morgunblaðið - 06.09.1997, Síða 40

40 LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Kristín Sigurð-
ardóttir fæddist
í Einarsbúð á Brim-
ilsvöllum í Fróðár-
hreppi 15. júní
1936. Hún lést á
Landspítalanum 1.
september síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
ríður Margrét
Hansdóttir og Sig-
urður Guðmundur
Tómasson. Bræður
hennar eru: 1) Her-
mann Marinó, f.
1933, kvæntur Ingveldi
Magneu Karlsdóttur. Börn
þeirra eru Maggy Hrönn og
Tómas. 2) Tómas, f. 1943,
kvæntur Birnu Ragnheiði Pét-
ursdóttur. Börn þeirra eru
Svanur og Arna Dögg. 3)
Haukur, f. 1949, kvæntur
Kristínu Halldórsdóttur. Börn
þeirra eru Brynja, Klara og
Iris Hrund.
Kristin giftist árið 1959
Hallmari Thomsen sem fæddist
7. maí 1932. Börn þeirra eru:
1) Guðríður Mar-
grét Hallmarsdótt-
ir, f. 22.5. 1961, gift
Martini Conrad.
Börn þeirra eru
Kristín, f. 1988,
Stefán, f. 1990, og
Anna, f. 1993. 2)
Berglind Hallmars-
dóttir, f. 19.4. 1963,
gift Reimari Haf-
steini Kjartanssyni.
Börn þeirra eru
Hallmar, f. 1984,
Óskar, f. 1988, og
Davíð, f. 1991. 3)
Sigurður Tómas, f.
20.7.1966, unnusta hans er Sig-
ríður Soffía Ólafsdóttir. Barn
þeirra er Steinar, f. 1995. Dótt-
ir Hallmars fyrir er Jakobína
Elísabet Thomsen, f. 24.9.1953,
gift Níelsi Friðfinnssyni. Börn
þeirra eru: Hallgrímur Óðinn,
f. 1969, Friðfinnur, f. 1971,
Guðbjörg Jóhanna, f. 1974,
Birna Björk, f. 1976, og Mar-
grét Eyrún, f. 1979.
Útför Kristínar fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
„Þó ég sé látin, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta. Ég er svo
nærri, að hvert eitt tár ykkar snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn þið
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp á móti til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífíð
gefur, og ég þótt látinn sé tek þátt
í gleði ykkar yfír lífínu."
Við viljum þakka mömmu okkar,
tengdamömmu og ömmu allt sem
hún hefur gert fyrir okkur. Hún var
einstök. Guð geymi hana um alla
eilífð. Blessuð sé minning hennar.
Börn, tengdabörn
og barnabörn.
Eftir þungbær veikindi síðustu
tvö ár er kær mágkona látin langt
um aldur fram. Ég sit hér með
kertaljós hjá mér og horfí yfír haf-
ið á sólarlagið sem bæði henni og
mér fínnst hvergi fegurra en í Ólafs-
vík. Og minningarnar birtast hver
af annarri.
Fjórtán ára stúlka er að koma
til Olafsvíkur í fyrsta sinn þangað
sem fjölskyldan er nýflutt, fljótlega
fær hún fregnir af því að stóra
bróður er óvenju umhugað um útlit
sitt. Kom það í minn hlut að bursta
skó hans, var hann ekki ánægður
nema þeir gijáðu vel. Þótt minn
myndarlegi bróðir hefði ávallt verið
vel til hafður, að mínu mati glæsi-
menni, þá sló hann öllu út núna,
komst ég að því að þessu olli ung
stúlka, Kristín að nafni og vann hún
í kaupfélaginu á staðnum. Forvitni
rak mig til að kanna þetta betur
og sjá stúlkuna sem átti ást bróður
míns og varð ég ekki fyrir vonbrigð-
um, var hún bæði falleg og blíðleg.
Nú kom að því að stúlkunni var
boðið heim til foreldra minna og
var það strax upphaf að gagn-
kvæmri væntumþykju þeirra. Habbi
og Stína reistu sér hús í Lindar-
holti 3 í Ólafsvík og áttu þar ætíð
heima. A þeirra fallega heimili var
gott að koma. Þeim fæddist stúlku-
bam 1961 sem hlaut nafnið Guð-
ríður Margrét. Tveim dögum eftir
fæðingu hennar kom ég í heimsókn
til að líta á þær mæðgur og hafði
þá Stína að orði að sú stutta væri
ansi lík mér, fannst mér hólið gott
því að barnið var gullfallegt. Nokkr-
um dögum seinna eignaðist ég svo
mitt fyrsta bam. 1963 bættist svo
við önnur prinsessa sem hlaut nafn-
ið Bergiind og skömmu seinna eign-
aðist ég líka mitt annað barn. Þessi
elskuiegu börn tengdu okkur ávallt
sterkum böndum. Nokkmm ámm
síðar fæddist svo sonurinn Sigurður
Tómas og varð hann fljótt allra
eftirlæti. Margar em minningarnar
frá uppvaxtarámm bama okkar,
ferðalög, afmæli, jólaboð og fleira.
Eiginmenn okkar vom saman til
sjós í mörg ár og myndaðist góð
vinátta þeirra á milli. Stina var
mjög handlagin, saumaði og pijón-
aði, bæði á sig og bömin, enda átti
hún ekki svo langt að sækja það,
báðir foreldrar hennar hagleiksfólk.
Vakti það athygli og aðdáun fólks
hve vel hún sinnti þeim þeirra síð-
ustu ár.
Brátt fóru bamabömin að koma
eitt af öðra og hafði Stína mikið
dálæti af. Þar sem Guðríður er gift
t
Systir okkar,
INGA PROPPÉ,
andaðist á Hrafnistu sunnudaginn 31. ágúst.
Útför hennar verður gerð frá Fossvogskapellu
mánudaginn 8. september kl. 13.30.
Camilla Sigmundsdóttir,
Hulda Sigmundsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar,
GUÐMUNDÍNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu fimmtudaginn 4. september.
Unnur Hjartardóttir,
Oddur R. Hjartarson,
Sigrún Hjartardóttir.
og býr í Sviss og á þar sína fjöl-
skyldu, hafa Habbi og Stína farið
í nokkrar heimsóknir til þeirra og
var alltaf gaman að heyra þau segja
frá þeim ferðum. Stína stundaði
ýmis félagsstörf og söng hún í
kirkjukór Ólafsvíkur í mörg ár.
Erfíð hafa síðustu ár verið, Habbi
hefur sýnt ótrúlegan dugnað bæði
við sinn erfiða sjúkdóm og svo ein-
staka umhyggju og ást til konu
sinnar síðastliðin tvö ár. Þau hafa
verið saman í gegnum veikindi
hennar en líka haft ánægju af þeg-
ar hlé varð á milli og voru dugleg
að njóta þeirra stunda. Alltaf var
reynt að fara vestur, þar leið þeim
best, hjá fjölskyldu sinni. Stína lést
að morgni 1. september umvafin
kærleika fjölskyldu sinnar. Að leið-
arlokum vil ég og fjölskylda mín
þakka fyrir öll árin sem við áttum
saman jafnt í gleði og sorg.
Elsku Stína, fullviss er ég um
að á þeim stað sem þú ert núna
er sólarlagið fagurt og þér líði vel.
Guð geymi þig.
Elsku Habbi, Guðríður, Berglind,
Siggi og fjölskyldan öll, megi góður
Guð styrkja ykkur og minningin
um góða eiginkonu, móður, tengda-
móður, ömmu og systur ylja ykkur.
Magnea Thomsen
og fjölskylda.
Falla af tijánum fölnuð blöðin.
Feprð sölnar, blómin deyja.
Að endingu kemur að öllum röðin.
Hið örugga, þetta að fólna og deyja.
En eins og frá vetrarins kalda klaka
koma blömin þá viðjar rakna
okkur mun heldur ekki saka
- endursköpuð til lífsins vakna.
(Björk.)
Það er bjart yfír minningu okkar
elskulegu frænku, Kristínu Sigurð-
ardóttur frá Ólafsvík, sem lést síð-
astliðinn mánudag, 1. september.
Okkur langar til að þakka svo ótal
margt, segja svo margt, rifja upp
góðar og glaðar stundir. I safni
minninganna geymum við skínandi
perlur, sem orð fá ekki lýst. Orð
eru oft svo fátækleg í safni minn-
inganna. En það sem kemur fyrst
upp í huga okkar er þakklæti fyrir
vináttu og góðvild sem hún bar
ætíð með sér.
Foreldrar okkar vom systkini,
þannig að við vora systkinaböm í
báðar ættir og vomm því náskyldar
og tengdar sterkum skyldleika- og
kærleiksböndum. Þessi kærleikur
barst til okkar strax í uppvexti
okkar sem arfur frá foreldmm okk-
ar sem vom nánir og góðir vinir.
Við bjuggum í nágrenni hvor við
aðra á mótunarskeiði lífs okkar og
áttum sameiginlegar minningar um
svo margt.
Kristín hlaut í vöggugjöf marga
mannkosti, sem hún kunni að nýta
sér og öðmm til gagns og ánægju.
Hún var félagslynd og fannst gam-
an að umgangast annað fólk. Söng-
rödd hafði hún góða og söng í fjölda
mörg ár í kirkjukór Ólafsvíkur-
kirkju. Hún var tilfínninganæm og
gat tekið þátt í sorg og gleði ann-
arra, öllum vildi hún vel, var hlý
og notaleg. Sé hægt að tala um að
einhver persónueinkenni beri öðrum
ofar, án þess að varpa skugga á
aðra eðlisþætti, er þrennt hvað
sterkast fyrir okkur í minninga-
myndinni hennar.
Fyrst var glaða og hlýlega bros-
ið. I öðm lagi græskujaus glettni
sem engan vildi særa. í þriðja lagi
var það trúmennskan og traustið
sem ætíð var hægt að reiða sig á.
Við viljum þakka okkar kæru
Erfidrykkjur

HOTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38
Upplýsingar í síma 568 9000
frænku fyrir lífsfylgdina, hennar
hreinu hlýju vináttu og allt sem hún
var okkur.
Elsku Hallmar, Guðríður, Berg-
lind, Sigurður og fjölskyldur ykkar.
Innilegar samúðarkveðjur. Við biðj-
um algóðan Guð að gefa ykkur af
ríkidómi sínum blessun og styrk til
þess að takast á við sáran söknuðinn.
Baráttan og álagið er búið að
vera mikið, en Hann getur gefið
af ríkidómi sínum sem aldrei þrýtur.
Við vitum að okkar aldraði faðir
vill taka undir þessi orð og þakka
Kristínu fyrir samfylgdina og henn-
ar einlægu vináttu í gegnum árin.
Jafnframt sem hann sendir ástvin-
um hennar öllum sínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sofðu vært hinn síðasta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar.
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem.)
Björg, Ingibjörg, og
Ragnheiður Árnadætur.
Mánudaginn 1. september bárust
okkur þær fregnir að góð vinkona
okkar og kórfélagi væri látin eftir
hetjulega baráttu við skæðan sjúk-
dóm, þá setti okkur hljóð. Þrátt
fyrir erfíð veikindi hennar undan-
farið ár vonuðumst við til að lífið
mundi sigra. Stína „okkar" eins og
við kórfélagamir nefndum hana,
barðist hetjulega við þennan illvíga
sjúkdóm, og oft var það sem hún
reif sig upp og mætti á söngæfíngu
með okkur teinrétt og glæsileg eins
og hún var ávallt.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann, enda var Stína búin
að vera um það bil þijátíu ár í kórn-
um og alltaf var hún kát og hress
og með einstaklega fyndnar at-
hugasemdir sem við kunnum svo
vel að meta. Góðar minningar eig-
um við úr Skálholtsferð, þar er
gjarnan þröngt á þingi þegar kirkju-
kórar landsins koma saman til radd-
þjálfunar, í einni slíkri þurfti Stína
að sofa undir pálmatrénu í setustof-
unni, þær nætur var meira hlegið
en sofið. Síðasta samvemstundin
hennar Stínu okkar með kórnum
var 13. júní sl. Þá komum við sam-
an svona til að faðmast fyrir sum-
arfrí, því kórinn okkar er sem ein
fyölskylda. Það er gott að eiga þá
minningu og muna það faðmlag.
Við kveðjum nú elskulega vin-
konu og kórfélaga, með vissu um
að hún eigi örugglega góða heim-
komu þar sem hún verður umkringd
pálmatijám og rósum sem munu
aldrei fölna því þar er eilíft vor.
Elsku Hailmar, missir þinn er
mikill. Þrátt fyrir veikindi þín hefur
þú staðið þig eins og hetja í veikind-
um Stfnu, við biðjum Guð að styrkja
þig og styðja, þér og börnum ykk-
ar, tengdabörnum, barnabörnum og
öðmm aðstandendum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
F.h. kirkjukórs Ólafsvíkurkirkju,
Sigurbjörg Kristjánsdóttir.
Fyrir um það bil 35 ámm, löngu
áður en bílaeign var orðin eins sjálf-
sögð og nú er, fengum við hjónin
lánaðan eldgamlan jeppa hjá föður
mínum í Borgarnesi og lögðum upp
í langferð að skoða Snæfellsnesið.
Þegar við ókum inn til Ólafsvíkur
spurðum við hvort annað hvort við
þekktum einhvern þar í bæ, og kom
þá í ljós að hvort um sig þekkti
einn mann „og þarna kemur hann“
sögðum við bæði einum rómi er
Hallmar Tomsen kom gangandi á
móti okkur. Urðu þarna miklir
fagnaðarfundir og ekki var við ann-
að komandi en við kæmum heim
með honum. Þama sá ég Kristínu
mína í fyrsta sinn, svo brosmilda,
hógværa og hlýja. Okkur féll strax
svo vel hvor við aðra, að við sögðum
oft að við hefðum verið systur í
fyrra lífí. Þar sem við höfum búið
langt frá hvor annarri, ég í Vest-
mannaeyjum en hún í Ólafsvík,
höfum við ekki hist nærri eins oft
og við hefðum óskað. Oft hringdum
við hvor í aðra og aldrei brást það
að sú sem hringt var í sagði „ég
var að hugsa svo mikið til þín og
ætlaði að fara að hringja". Við höf-
um þó nokkmm sinnum heimsótt
hvor aðra og farið saman í nokkur
ferðalög. Fyrir tveimur áram heim-
sótti ég hana ásamt mágkonu minni
og föðursystur og fómm við fjórar
saman í ógleymanlegt ferðalag. Við
sigldum með Baldri yfir Breiðafjörð
í himnesku veðri, tókum land á
Bijánslæk og keyrðum svo sem leið
liggur suður í Dali, þar sem við
gistum og keyrðum svo til Ólafsvík-
ur aftur. Þetta er okkur öllum
ógleymanleg ferð, ekki síst vegna
samvera við Kristínu, sem sagði
okkur svo ótalmargt frá þessum
landshluta á sinn elskulega hátt. í
Ólafsvík dvöldum við nokkra daga
við einstaka gestrisni hennar og
Hallmars.
Elsku Hallmar, Guðríður, Berg-
lind, Siggi, tengdabörn og barna-
börn. Við Gaui sendum ykkur inni-
legustu samúðarkveðjur á þessum
erfíðu tímum og biðjum Guð að
blessa minningu Kristínar.
Hólmfríður Ólafsdóttir.
Bara nokkur orð til að kveðja
konu sem skipti miklu máli í iífi
mínu sem barn og unglingur. Konu
sem sýndi mér ástúð og umhyggju
þegar ég þurfti að fara í gegnum
erfíð ár unglings og opnaði heimili
sitt fyrir mér.
Þessi djúpa vinátta og skilningur
Kristínar í minn garð gleymist ekki
og verður minningin um hana
geymd að eilífu í hjarta mínu.
Um leið og ég kveð yndislega
konu sendi ég Hallmari, Guðríði,
Berglindi og Sigurði mínar innileg-
ustu samúðarkveðiur.
Olöf de Bont.
Mig langar með örfáum orðum
að kveðja góða konu, sem fallin er
frá, Kristínu Sigurðardóttur, Stínu,
en hún lést 1. september síðastlið-
inn. Ég kynntist henni fyrir 19 árum
þegar ég var 12 ára gamall, hún
var mamma besta vinar míns, hans
Sigga. Stína var einstök kona,
ávallt hvatti hún okkur til að virða
og meta okkar vinskap, míns, Sigga
og Svans, en Svanur er bróðursonur
Stínu. Heimili Stínu og Habba stóð
mér alltaf opið, það var gott að
koma, t.d. fyrir dansleiki þegar við
vinimir fengum að hafa iq'allarann
út af fyrir okkur til að hlusta á
plötur, syngja o.fl. svo ég tali ekki
um eftir böll, að koma heim í heitt
kakó og pönnukökur. Já, svona var
Stína, alltaf boðin og búin til að
gera allt fyrir mann, sama hvort
það var dagur eða nótt. Um tíma
flutti fjölskyldan til Reykjavíkur en
á þeim tíma vorum við vinirnir í
framhaldsskólum í Reykjavik, Siggi
og Svanur í Iðnskólanum en ég í
Stýrimannaskólanum. Þar var það
eins og áður, Stína ætíð tilbúin að
hjálpa manni, strauja og þvo fyrir
mig, hlusta á okkur sveitastrákana
bera upp öll vandamálin okkar og
ætíð gerði hún gott úr öllu saman.
En leið þeirra Stínu og Habba lá
aftur til Ólafsvíkur og þó svo að
við vinirnir værum orðnir fjöl-
skyldumenn breyttist ekkert hjá
henni Stínu, tók bara eiginkonu
mína og syni eins og sína eigin
tengdadóttur og barnabörn. Eg
gleymi því seint þegar ég eignaðist
báða drengina mína komu Stína og
Habbi í báðum tilfellum færandi
drengjunum gjafir, nokkuð sem þau
hefðu getað látið ógert, en hjarta-
hlýjan og góðmennskan var nokkuð
sem var henni svo eðlilegt.
Kæri Siggi minn, Sigga og Stein-
ar, Hallmar, Guðríður, Berglind og
fjölskyldur, við Inga og strákarnir
sendum ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu þína, elsku
Stína mín.
Þinn,
Karl Pétursson (Kalli).