Skírnir - 01.04.1909, Síða 30

126
Siðustu miuningarnar.
venzlamaður þinn, Jón minn? Sjálfsagt orðið fjarska
langt síðan hún var grafin.
— Ójá, vist er það nokkuð langt síðan. Þá var eg
tíu ára gamall, en nú er eg hálf-níræður. Nei, ekki var
hún neitt skyld mér. Það var kona hérna í sókninni,.
sem eg veit ekki hvort þú kannast nokkuð við, orðin
hálf-áttræð, og södd lífdaga pegar hún dó. Mér var ofur-
lítið kunnugt um æfiferil hennar undir hið síðasta, vissi
að hún gekk þreytt til hvíldar og — —
— Já, en, Jón minn, sjötíu og fimm ár! hugsaðu um
það! Er það ekki blessaður tími svona í einu? Við
færðum hana heldur ekki nema svo sem um eina alin;
komum því öllu fyrir í röð og reglu hérna út undir
grafarbakkanum.
Svo klappaði hann lítillega á herðarnar á Jóni gamla,
sem nú sat með aftur augun og höfuðið hálfsigið ofan á
bringuna, vippaði sér á hnjánum svo lítið til á milli leið-
anna, þangað sem treyjan hans lá, stakk flöskunni, sem
nú var orðin tóm, undir hana, en tók upp aftur hálfflösku,
sem hann lét koma i vasa sinn.
Jón gamli rumskaðist við, strauk hendinni um skall-
ann, sem nú var orðinn brennheitur af sólarylnum, er
einlægt var að aukast, og segir síðan og leit þó ekki upp:
— Gott og hlýtt er blessað veðrið, og kannske guð
fari nú að gefa okkur góða tíð hér eftir og bærilega gras-
sprettu, ef framhald verður á þessu.
— Já, efalaust, Jón minn, verður það; að minsta
kosti hefði eg hagað þvi svo, ef eg hefði ráðið fyrir regni
og skini sólar.
Jón gamli heyrði víst ekki; að minsta kosti gegndi
hann engu. En Gísli gegndi, þar sem hann enn þá stóð
niðri í gröfinni á lítilli trétröppu og lagði hendurnar upp
á grafarbakkann:
— Ekki hefi eg nú góða trú á því, Björn minn, að
við breyttum um til batnaðar, þótt þú tækir við þeim
störfum, sem þú nefndir.