Skírnir - 01.04.1909, Síða 32

128
Síðnstu minningarnar.
prikið í hönd sér, stildraði vestur fyrir gröfina og svo á
nyrðri bakkann, studdist fram á prikið og horfði niður.
— Eg er nú orðinn svo sjóndapur; en þið haflð víst
litlu eða engu rótað. Mér sýnist eg sjá í kistuhliðina
þarna út undir.
— Þar hefir þú alveg rétt að mæla, Jón minn. En
komdu nú sömu leið og farðu ekki suður fyrir binginn.
— Ohætt er mér það; eg fer mér gætilega, segir Jón
gamli, mjakar sér svo áfram og söng með gamla laginu:
Umhugað er einum drotni
allra sinna barna lík;
i jörðu hér þótt holdið rotni,
huggun traust mig gleður slík. — —
— Jæja, Jón minn, gjörir ekkert til; eg skal þá lag-
ftera veginn fyrir þig, segir Björn, tekur sér reku í hönd
og gengur suður fyrir binginn. Voru þar rif, liðir og
leggjabrot nokkur. Hann færði moldina yfir þau og slétt-
aði svo með rekunni.
— Nú er eg búinn að gjöra alt greiðfært fyrir þig
og komdu nú, gamli Jón minn!
Jón kemur stumrandi og syngur:
Hann vill ei týnist bein né brotni,
blessuð sé hans elskan rík!
— Fallega syngur þú nú, karlinn minn, eða að minsta
kosti eftir því sem von er til af þér afgömlum, vitlaus-
um, sjónlausum og heyrnarlausum. En viltu nú ekki
bragða? segir Björn og rétti fram fiöskuna.
Jón gamli hafði víst heyrt óglögt eða alls ekki heyrt
annað af orðum Björns en niðurlagið, því að hann hristi
höfuðið og svaraði:
— Onei, Björn góður, má ekki meira; og þakka þér
nú og ykkur fyrir öll þægilegheitin og verið þið nú í
guðs friði!