Skírnir - 01.04.1909, Síða 59

Mærin frá Orléans.
155
Muti og menn vissu ekki hvort send væri áf drotni eða
■djöflinum, því að margir voru þeir, sem álitu han;'! galdra-
konu þegar frá byrjun.
Konungur tók á móti henni að kveldi dags, í stórum
sal uppljómuðum með 50 blvsum, og að allri hirðinni viðj
staddri, mörgum hundruðum manna. Sagt er, að konung-
ur hafl með vilja staðið dálitið til hliðar til að villa henni
sjónir. En hún gekk rakleiðis til hans, tók ofan, hneigði
sig og ávarpaði hann á þessa leið: »fíöfugi konungsson-
ur, eg er mærin Jeanne. Konungur himnanna sendir mig
til yðar, til þess þér verðið krýndur í Reimsborg og vei'ðið
ráðsmaðurhimnaföðurins,sem er hinnisanni konungurFrakk-
lands.« Það þótti dásamlegt, að bóndastúlka frá Lothringi
skyldi tafarlaust þekkja konunginn innan um alla riddar-
ana, sem þó voru klæddir líkt og hann; en samt þótti
þetta teikn ekki nægja til að taka trúanlega köllun henn-
ar. Hún var send til Poitiers til þess að biskupar og kenni-
menn prófuðu hana; Jeanne þótti þetta leitt, að orð henn-
ar skyldu vera rengd; en við því varð ekkert gert; hún
varð að fara.
Sextán lærðir guðfræðingar settust nú við að spyrja
hana spjörunum úr; en henni varð aldrei svara fátt. Hún
sagði þeim blátt áfram og alvarlega frá vitrunum þeim,
sem hún hafði fengið. Einn munkurinn kom með þá mót-
báru, að ef guð vildi reka Englendinga úr landi, þá þyrfti
hann engan liðsafla til þess. Þá svaraði hún óþolimnóð-
lega: »Skiljið þér ekki, að þó að hermennirnir berjist, þá
er það guð, sem gefur sigurinn?« Klerkur nokkur frá
Limousin — íbúar þeste héraðs þykja ekki tala sem
bezt mál — spurði hana, hvaða mál englarnir töluðu.
»Betra mál en þér«, svaraði Jeanne viðstöðulaust, svo að
menn sjá, að hún var ekki feimin. Loksins kváðust þeir
ekki geta trúað, að hún væri send af guði, nema hún sann-
aðl það með jarteikni. Hún svaraði stillilega og einarð-
lega: »Eg er ekki hingað komin til að gera undur og
jarteikn. Það teikn, sem eg geri, er að leysa Orleans úr