Skírnir - 01.04.1909, Síða 60

156
Mærin frá Orléans.
óvinahöndum. Fáið mér lið, lítið eða mikið, og eg skal'
fara«. :! - <
Orðstír hennar barst út um borgina og alþýða manna
fékk trú og traust á henni. Hópum saman komu menn
til að sjá og tala við Jeanne, og allir voru ásáttir um, að
hún væri send af guði. Jafnvel prófdómendur hennar
urðu að játa, að ekkert fyndist ilt í fari hennar og aó
vel mætti vera, að guð hefði sent hana. Orléansbúar
voru aðfram komnir; þeir kröfðust þess, að konungur
sendi þeim þá hjálp, sem guð hefði ætlað þeim, og svo
fór, að seinast í apríl sendi hann þeim mikinn her manna,
vistir og skotfæri og loksins það, sem mestu varðaði,
Jeanne d’Arc sjálfa.
Sjónaivottar að burtför hennar lýsa Jeanne á þá leið,
að hún hafi verið ung, falleg, hraustbygð og vel vaxin,
en nokkuð hálsstutt. Hún var búin hvítum herklæðum,
reið hvítum hesti og bar i hendi sér hvítt fánamerki;
á það voru málaðar liljur, mynd lausnarans og tveggja
engla. Eftir þessari lýsingu er gerð hin mikla og fagra
mynd af innreið Jeanne d’Ares i Orleans, sem sjá má
i höllinni í Versailles; en engin mynd er til af henni sjálfri.
Sömu mennirnir, sem hafa geflð okkur þessa lýsingu af
útliti Jennnes, hafa einnig sagt okkur margt, sem lýsir
innra mnnni hennar. Stríð og styrjöld höfðu breytt her-
mönnum Frakka í óargadýr, sem drápu og rændu jafnt
vini sem óvini. Þó að einhver neisti af trú fyndist enn
í hjarta þeirra, þá voru trúarhugmyndirnar orðnar svo
rangsnúnar hjá þeim, að t. d. einn aðalherforingi Armag-
nacs flokksins, La Hire, lét sér önnur eins orð um munn
fara eins og þau, »að ef lausnarinn hefði gerst hermaður,
þá væri ekki að vita nema hann rænti líka«. Og
áður en hann lagði af stað í herferð, var hann vanur að
biðjast fyrir á þessa leið: »Herra minn guð, eg bið þig
að gera fyrir La Hire það sama, sem La Hire mundi gera
fyrir þig, ef þú værir höfuðsmaður, en La Hire væri guð«.
Það þarf ekki að segja frá því, að þessir karlar blótuðu
og rögnuðu og lögðu guðs nafn við hégóma; þeir höfðu